...ΚΑΠΟΤΕ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ...

Ο πριγκηπας εμεινε αμιλητος και ακινητος στη μεση της ερημου ,μολις διαπιστωσε την κενοτητα του.

Πανω από μια λιμνη προσπαθουσε να δει μεσα του..
Μερες εμεινε εκει περιμενοντας κατι να δει..
Σιωπηλος, ακινητος, μαρμαρωμενος σχεδον..
Περιμενε υπομονετικα την ψυχη του να του μιλησει..

την ψυχη του που ειχε φυγει μακρυα
οταν εκεινος νομιζε οτι ζει τη ζωη ενος πριγκηπα..

Και μονο όταν καταφερε να ξεχασει ποιος ηταν..
Οταν η προσωπικοτητα του σβηστηκε απ’τα ματια του.
Κι εικονα του από τη λιμνη..

...Η ψυχη του ηρθε...Το νερο κινηθηκε…
Μια νεα πνοη εισηλθε μεσα του..

και τοτε αρχισε να θυμαται  , ειδε τον εαυτο του στον χρονο..

Το παρελθον περνουσε μπροστα του καθηλωνοντας τον ακομα περισσοτερο.

Ποσα ειδε..ποσα λαθη..ποσα σωστα..ποσοι ανθρωποι ηταν..
Κι όλα εκείνος..σε πολλους ρολους, πολλες χωρες..πολλες ζωες..

Δεν ηταν ο πριγκηπας που ολοι του ελεγαν..
Παρά μονό μια ψυχη, μια διαδρομη, ενας ρολος..

Ανασανε βαθεια, όπως πρωτη φορα..
ανακουφιστικα..ρουφηξε την πνοη που του δοθηκε..

Ιερη στιγμη..σιωπη …βαθεια σιωπη..
χρονος… ψυχη…κινηση…ζωη…ενωση με το ολον...
η συνδεση ειχε γινει …το κεντρο ειχε βρεθει..


Ολο αυτό τον καιρο τον παρατηρουσαν  δερβισηδες
Κανεις δεν του μιλησε..κανεις δεν αποσπασε την προσοχη του..
Παρά υπομονετικα του παραστεκονταν απο μακρυα..

σηκωθηκε ηρεμα , φορεσε την καπα του δερβιση που ειχαν αφησει διπλα του..

κι αρχισε να βαδιζει προς αγνωστη κατευθυνση...

βαδιζε...βαδιζε..βαδιζε...

αλλα δεν ηταν μονος πια..

η ψυχη του τον οδηγουσε...του εδειχνε το δρομο...

γιατι μονο εκεινη γνωριζε ποιος ηταν και που ηθελε να παει...