ΕΝΩΣΗ – ΥΠΕΡΤΑΤΗ ΠΡΑΞΗ ΑΓΑΠΗΣ

Ερωτας είναι η φωτια που λιωνει την πανοπλια του εγωισμου , διχαζει, διασπα, γκρεμιζει , για να κανει χωρο ναρθει η αγαπη και να επιβεβαιωθει με ενωτικη πράξη, ερωτικη πραξη.

Φυσικα αυτό ισχυει για οσους εχουν κατι περισσοτερο από την υλικη τους υποσταση , αυτους που δεν φοβουνται να χασουν τον εγωισμο τους γιατι γνωριζουν ότι μονο χανοντας τον θα βρουν την ψυχη τους.

Φοβος κι εγωισμος αλληλενδετες εννοιες, δεν υπαρχει το ενα χωρις το αλλο.

Ενω η αγαπη υπαρχει με εμπιστοσυνη, σιγουρια ,σταθεροτητα, γαληνη.

Οπου υπαρχει εγωισμος δεν υπαρχει αγαπη.

Εγωισμος και αγαπη εννοιες ασυμβιβαστες.

Ο εγωισμος γνωριζει μονο από συναλλαγη κι όχι από προσφορα.

Η εννοια της αληθινης αγαπης βρισκεται μονο στην ψυχη μας .

Η ολοκληρωση μας είναι αρρικτα συνδεδεμενη με το άλλο μας μισο, το άλλο μας ολοκληρο.
Αναλογα με τη δική μας εξελιξη, καθε συντροφος ερχεται στο δρομο μας και μας βοηθαει να ενωσουμε κομματια του εαυτου μας, βοηθαει ναρθουμε πιο κοντα στην ολοκληρωση μας, στην ενωση με τον αληθινο εαυτο μας .
Κι οταν όλα τα κομματια μας ενωσουμε τοτε θα ρθει , ο ενας και μοναδικος αληθινος μας συντροφος, το άλλο μας ολοκληρο για να ενωσουμε απολυτα πια «τα δυο σε ένα», σωμα και ψυχη σε μια οντοτητα.
Σε απολυτη κατασταση μιλαμε για την απολυτη φωτιση κι ολοκληρωση του τελειου εαυτου.

Κάθε σπιθα ερωτα είναι ενδειξη ότι ο άλλος που το προκαλει εχει να μας δωσει κι εχουμε να δωσουμε ένα δικο μας κομματι, να μας βοηθησει ναρθουμε πιο κοντα στον εαυτο μας, πιο κοντα στη δική μας ενωση με την ψυχη, τον αληθινο μας εαυτο.

Κάθε σπιθα ερωτα προκαλει ενεργειακες ενωσεις αντιστοιχες των αστραπων όταν ενωνονται τα συννεφα πριν βρεξει, οι ψυχες ενωνονται πριν ενωθουν τα σωματα πριν συμβει η πράξη, επικοινωνουν μεταξυ τους, συνδεονται, αγκαλιαζονται, χορευουν , προκαλωντας το σωμα ν’ακολουθησει το ρυθμο τους.
Ο αληθινος εαυτος επικοινωνει με αισθησεις περα των υλικων και ορατων αισθησεων του σωματος γιαυτο και προκαλει υπερβατικους ερωτες, συναισθηματα εντονα που τρομαζουν, αγνωστα για την υλικη υποσταση και τις ορατες αισθησεις του.

Καθε τι που προερχεται εξω από τον ορατο κοσμο τρομαζει, γιατι το σωμα δεν μπορει ν’ακολουθησει σ’αυτόν τον κοσμο.
Οταν συμβαινει αυτό απλως επιβεβαιωνει ποσο πολύ εγκλωβισμενοι ειμαστε στην υλικη μας υποστασηκαι ποσο λιγο εμπιστευομαστε την αυλη υποσταση μας, την ψυχη μας που χρειαζεται χωρο να ενεργησει, χωρο που θα της παραχωρησει η υλικη μας υποσταση.


Ψυχη και σωμα δυο οντοτητες, δυο κοσμοι που καλουνται να ενωθουν σε μια , μεσω μιας πράξης που επιβεβαιωνει την ενωση αυτη, πράξη αγαπης που γεννα ζωη. Το υπερτατο μυστηριο ολων.

Κάθε θανατο του εγωισμου μας , ακολουθει μια γεννηση ψυχης, καθε κομματι του εγωιστικου εαυτου μας που πεθαινει γεννιεται κι αντικαθισταται μ’ένα κομματι της ψυχης μας.

Γιαυτο ποναει η αγαπη..γιαυτο ποναει ο ερωτας..κατι πεθαινει για να γεννηθει κατι άλλο…πονοι γεννας..σταυρωση και ανασταση…θανατος και ζωη.

Η αγαπη ειναι αμοιβαιο συναισθημα οταν ειναι αληθινη, οπως και καθε αληθινο αισθημα, συμβαινει στον ιδιο χρονο , με την ιδια δονηση, την ιδια συχνοτητα, τον ιδιο ρυθμο.

Σ’αυτόν τον κοσμο δεν εχει υπαρξει αποκατασταση της αγαπης, γιαυτο και δεν είναι κοσμος αγαπης γιατι κανεις φωτισμενος δεν ολοκληρωθηκε μεσα από πράξη τελειας αγαπης.

Είναι ένα κομματι γνωσης που λειπει από την ανθρωποτητα.

«Να θεωθει ο ανθρωπος μεσα από την ενωση του μ’έναν άλλο ανθρωπο»

Μια πράξη που εχει συμβει ναι μεν, αλλα δεν εχει καθιερωθει δε και δεν πηρε τη θεση που της αξιζει.


Όμως κάθε αληθινος ανθρωπος φερει αυτή τη γνωση μεσα του κι αυτη την ενωση αναζητα.

Μενει απλως να συμβει, η γνωση εχει δωθει και θα συμβει στον καταλληλο χρονο .