Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ

Συνειδητοποιηση είναι η διαδρομη που οδηγει στην επιγνωση και κατα συνεπεια στη φωτιση του εαυτου.

Aυτο από μονo του προυποθετει ότι ο εαυτος βρισκεται στο σκοταδι , ότι ο κοσμος που ζουμε είναι κατά βαση σκοτεινος κι ελαχιστα φωτεινος, οσο κάθε φορα η αντιληψη του φωτος επιφερει την συνειδητοποιηση και την επιγνωση μας.

Το συμπαν που μας περιβαλλει είναι σκοτεινο όταν ο ηλιος δεν φωτιζει , όμως γνωριζουμε ότι στο συμπαν υπαρχει φως , υπαρχει φωτεινη ενεργεια που εμεις δεν μπορουμε να διακρινουμε μεσω των περιορισμενων δυνατοτητων της ορασης μας, η που είναι τοσο πολύ μακρυα που είναι αδυνατο να το διακρινουμε.

Ο ηλιος θα μπορουσε καλλιστα να είναι ενας συσσωρευτης φωτος η ένα κατοπτρο που αντανακλα το φως , να εχει δηλαδη την ιδιοτητα συγκεντρωσης του φωτος και να το διοχετευει στο μικρο μας πλανητικο συστημα, ετσι ωστε το φως να γινεται ορατο μονό διαμεσου του ηλιου και με κανενα άλλο οπτικο τροπο.αυτο μας οδηγει στο συμπερασμα ότι ειμαστε πολύ απομακρυσμενοι από την πηγη του φωτος που γνωριζουμε, αντιλαμβανομαστε, αισθανομαστε ότι φερουμε μεσα μας.

H συνειδητοποιηση ότι ζουμε σε μια σκοτεινη διασταση αυτοματα δικαιολογει και την συνεχη αναζητηση μας για τον κοσμο του φωτος, την ερμηνευση και κατανοηση του κοσμου που αναγνωριζουμε μεσα μας και οσων φωτισμενων το αντιληφθηκαν.

Εμεις δημιουργουμε τη ζωη γυρω μας, τις εμπειριες , τα γεγονοτα και τις καταστασεις που βιωνουμε συμφωνα με τις σκεψεις , τα συναισθηματα μας και τις επιλογες μας , οσο βρισκομαστε στη σκοτεινη αυτή διασταση , οι πραξεις μας θα προερχονται από σκοτεινες κατά βαση επιλογες, γιατι απλα η ενεργεια που τις δημιουργει είναι σκοτεινη, όπως και η ενεργεια που μας δημιουργησε .

Κατά μια εννοια ειμαστε παιδια και γεννηματα του σκοτους που μας περιβαλλει, το σωμα μας είναι γεννημα της ενεργειας αυτης, γιατι γιαυτο γνωριζουμε πως δημιουργειται και αυτό που είναι αναντιρρητα δεδομενο κι αντιληπτο από τις αισθησεις και την νοηση μας είναι η υπαρξη του .

Η συνειδητοποιηση αυτή δικαιολογει τις αντιθετικες και καταστρεπτικες μας ενεργειες μια και η υλη που το δημιουργησε είναι αντιθετικη και αναποφευκτα οδευει προς το θανατο της , για τη διαλυση της και αποσυνθεση της σε ότι το δημιουργησε .

Αρα λοιπον οποια κιαν είναι η πορεια , οποια κι αν μπορει να είναι η «συνειδητοποιηση» , εντος εισαγωγικων γιατι συνειδητοποιηση ουσιαστικη δεν μπορει να υπαρξει αν δεν υπαρχει η δυνατοτητα παρατηρησης και αντιληψης μεσω ενός ματιου εξω από το σωμα, το σωμα από μονό του δεν μπορει να αναγνωρισει τι είναι σωμα , το χερι δεν γνωριζει από μονo του τι είναι χερι παρά μονό αν του το πει ο παρατηρητης που είναι ο εγκεφαλος , όμως κι οι δυνατοτητες του εγκεφαλου είναι περιοσρισμενες γιατι βρισκεται μεσα στο σωμα και αναγωριζει και λειτουργει, κατευθυνει και ενεργει μονό σε ότι αφορα το σωμα.

Η ζωη θα ηταν πολύ ματαιη αν όλα οδηγουσαν στο θανατο , αν αναποφευκτα η μοιρα μας ηταν συνδεδεμενη με τον θανατο, κάθε ενεργεια μας θα ηταν περιττη μια και θα οδηγουσε στον θανατο της, η προσωρινη υπαρξη του σωματος δεν προυποθετει ότι αυτό θα μπορουσε να ενεργησει σκεπτομενο τη ζωη μετα θανατο , η την κατανοηση της διαλυσης του.

Το σωμα είναι θνητο και γνωριζει τον θανατο ως φυσικη του εξελιξη, φερει τη γνωση του θανατου στα κυτταρα του, κιαν ορισουμε ως θανατο το σκοταδι, τοτε πολύ ευκολα αναγνωριζουμε και αποδεικνυεται ότι οντως είναι γεννημα του σκοτους και του θανατου, γιατι επιγνωση σημαινει ότι πραττω σ’αυτό που γνωριζω, ειμαι αυτό που γνωριζω, αρα και συμφωνα μ’αυτό το σωμα γνωριζει καλα την πορεια και το προδιαγεγραμμενο της υπαρξης του που είναι ο θανατος, η αποσυνθεση και η ξανα δημιουργια του μεσα από την σκοτεινη υλη, την αντιθετικη υλη που ενωνεται και δημιουργει χημικες ενωσεις , σχηματα και μορφες , οντοτητες διαφορων μορφων και ποικιλιων που αναγνωριζουμε στο περιβαλλον μας οτι υπαρχουν.

Αρα λοιπον ποιο το νοημα της αθανασιας? Ποιο το νοημα της αιωνιοτητας ? ποιο το νοημα της συνεχομενης υπαρξης αν παντα καταληγει σε θανατο και μετασχηματισμο της υπαρξης σε διαφορα ειδη? Τι μ’ενδιαφερει αν πεθανω και γινω κοματια? Αν διαλυθω κι αποσυντεθω σε όλα τα στοιχεια που με δημιουργησαν? Κιαν ακομα και μ’αυτό τον τροπο μερη μου γινουν φυτα και ζωα, σημαινει αυτό ότι αυτά τα μερη εχουν μνημη και γνωριζουν από τι προηρθαν? Γνωριζουν ότι μετασχηματιστηκαν από δική μου ενεργεια? Σιγουρα όχι, και δεν νομιζω ότι τα ενδιαφερει κιολας από πού προηλθαν.

Ουτε τα φυτα ουτε τα ζωα ενδιαφερονται από πού προηρθαν, δεν εχουμε τετοιες ενδειξεις αλλα ουτε και αποδειξεις ότι εχουν τετοιου ειδους αναζητησεις.γιαυτο και ζουν και λειτουργουν ανετα στο «τωρα της υπαρξης τους» αδιαφορουν για το μελλον και ζουν απλως εκδηλωνοντας τις προδιαγραφες του dna τους συμφωνα μ’αυτό που ορισε η φυση που τα δημιουργησε.

Ο ανθρωπος όμως είναι πιο πολυπλοκος μηχανισμος, αν κι ο ανθρωπος ηταν μονό γεννημα της υλης που μας περιβαλλει κι ανηκε στην ιδια αλυσιδα με τα ζωα τοτε κι εκείνος θα ειχε την ιδια συμπεριφορα κι εξελιξη, θα ζουσε ανετα «στο τωρα του» χωρις κανενα αγχος για το μελλον, θα αναγνωριζε την ματαιοτητα της υπαρξης του και τον περιορισμενο κυκλο της ζωης του και δεν θα ειχε καμμια σημασια αν ανθρωπος ετρωγε ανθρωπο, αν έκανε πολεμους για την επιβιωση του κιαν πεθαιναν χιλιαδες καθημερινα.

Αν η ζωη υπηρχε και στηριζοταν μονο στο νομo της ζουγκλας όλα θα ηταν ευκολα αποδεκτα , όπως ακριβως συμβαινει με τα ζωα.

Όμως ο ανθρωπος εχει αλλου ειδους αναζητησεις, γιατι εχει νοημοσυνη , ένα μηχανισμο επεξεργασιας δεδομενων μεγαλυτερης εμβελειας απ’αυτό των ζωων και των φυτων.

Κιαυτη ακριβως η νοημοσυνη του λεει ότι κατι άλλο υπαρχει περα από την υλη που βλεπει , που τον περιβαλλει.

Αντιλαμβανεται το ματαιο της υπαρξης που οδηγει στο θανατο και η πρωτη συνειδητοποιηση της υπαρξης ως συνεχεια , οδηγει κατ’επεκταση στην αθανασια και την αιωνιοτητα.που αναζητει και προσπαθει να εξηγησει.

Όμως όπως ειπαμε και παραπανω το τι υπαρχει εξω από το σωμα μπορει να το αντιληφθει μονό ότι πραγματικα υπαρχει, ζει και κινειται πραγματικα εξω απ’αυτό.

Την γνωση του «αορατου» την εχει μονο το αορατο και τη γνωση του υπαρκτου με την ενοια της αιωνιοτητας την εχει μονο το υπαρκτο και το αιωνιο που δεν είναι τιποτα άλλο περα από την ψυχη μας.

Αυτο και μονο είναι αρκετο για να συμπερανουμε ότι η ψυχη μας εχει νοηση , επικοινωνει μαζι μας και κινει το μυαλο μας οδηγωντας το στο συμπερασμα ότι κατι υπαρχει περα από το θανατο..

Κιαν αυτό προερχοταν από ψιγματα, μορια ζωης, ασυνθετα ,δεν θα ειχαν την δυναμη να καθοδηγησουν τον εγκεφαλο μας σε τετοια συμπερασματα , αλλα μονο μια ψυχη ολοκληρωμενη, μια οντοτητα πολύ εξελιγμενη στον χρονο μπορει να μας οδηγησει σε τετοιου ειδους συμπερασματα.

Γιατι αν απλως τα μορια ζωης, τα ψιγματα ψυχης ειχαν αυτην την ικανοτητα, τοτε θα την ειχαν ολοι οι οργανισμοι και ολες οι μορφες ζωης αφου δεχομαστε ότι ολες οι μορφες ζωης εχουν ψυχη, ζωσα ενεργεια .

Αρα οδηγουμαστε στο συμπερασμα, ότι δεν αρκει κανεις να φερει ιχνη ψυχης για να γνωριζει, για να εχει νοηση σημαινει ότι η ψυχη που τον καθοδηγει είναι μια ολοκληρωμενη οντοτητα, αλλωστε πολλες φορες επικοινωνει μαζι μας και με φωνη, είναι η εσωτερικη μας φωνη όπως λεμε.

Εχουμε λοιπον μια οντοτητα που επικοινωνει μαζι μας μεσω της νοησης μας και είναι δε τοσο δυνατη που εκφραζει και λογο, φωνη, που αλλοι ονομαζουν ενστικτο, αλλοι θεο, και ότι άλλο εχει ο καθενας προχειρο στην βιβιλοθηκη των γνωσεων του.

Αναγνωριζοντας αυτή τη φωνη ως μερος της υπαρξης μας, ως κομματι δικο μας κι όχι ως κατι ξενο προς εμας, τοτε και μονο τοτε δινεται η δυνατοτητα να αντιληφθουμε τον κοσμο και την υπαρξη ως κατι περισσοτερο από ένα σωμα , μια υλικη υποσταση που γεννηθηκε για να πεθανει , κι αντιλαμβανομαστε ότι δεν ειμαστε μονο αυτό.

Αυτή η φωνη της συνειδησης μας , δυναμωνει οσο την εμπιστευομαστε , οσο συζηταμε μαζι της , οσο περισσοτερο χωρο της δινουμε να δρασει μεσα μας.

Αυτή η φωνη της συνειδησης μας δεν είναι τιποτα άλλο από την ψυχη μας, από την σχηματισμενη οντοτητα μας που αφησαμε πισω πριν ενσαρκωθουμε για άλλη μια φορα σ’ένα σωμα.

Είναι η σχηματισμενη και ολοκληρωμενη μορφη μας, η καθαρη υποσταση μας , που στον κυκλο των ενσαρκωσεων αποκτησε γνωση και μας την μεταφερει κάθε φορα που τη ζηταμε μεσω της φωνης και της νοησης μας, η μεσω των αισθησεων που μας κινει κάθε φορα αναλογα με τις επιλογες μας.

Εχει μεγαλη σημασια να νοησουμε και ν’αντιληφθουμε , να οραματιστουμε και να μπορεσουμε να δουμε οσο πιο καθαρα γινεται την ψυχικη μας υποσταση, τον ολοκληρωμενο υπολοιπο εαυτο μας που μας περιμενει εκει οπου τον αφησαμε πριν κατεβουμε σ’αυτή τη διασταση κι εναγωνιως περιμενει να συνδεθει μαζι μας, για να ολοκληρωθει κιαυτος μαζι μας.

Η επικοινωνια μας μαζι της επιβεβαιωνει την υπαρξη της, επιβεβαιωνει την συνεχεια μας, επιβεβαιωνει την υπαρξη της αιωνιοτητας και της αθανασιας, επιβεβαιωνει ότι η ζωη δεν είναι ματαιη κι ότι εχει ένα σκοπο η ελευση μας σ’ένα σωμα.

Και δεν είναι η τιμωρια μας αυτή, ουτε μονο ένα μαθημα που ηρθαμε να παρουμε, ουτε καν να κλεισουμε λογαριασμους που ανοιξαμε σε προηγουμενες ζωες συμφωνα με το νομο του καρμα.

Η ανωτερη αποστολη κάθε ανθρωπινου οντος σ’αυτό τον πλανητη είναι να φερει οσο περισσοτερο φως μπορει μεσω της συνδεσης που κανει με την ψυχη του,που είναι η φωτεινη του υποσταση της καθαρης ψυχης που τον κινει και του επιτρεπει να ζει και να δημιουργει.

Αυτό είναι το νοημα της φωτισης , η συνδεση με την ανωτερη δική μα ςοντοτητα , η δική μας απορροφηση φωτος , επιτρεπει την εισοδο του φωτος, της καθαρης ενεργειας σ’αυτή την απομακρυσμενη διασταση του σκοτους και διαλυει κάθε σκοτεινο σημειο, φερνοντας ολο και πιο κοντα την γη στην πηγη της.

Οσο εμεις πλησιαζουμε την πηγη μας, οσο εμεις αναγνωριζουμε ποιοι ειμαστε, από πού ερχομαστε και γιατι , τοσο πιο ευκολο θα είναι να βρουμε το δρομο του γυρισμου , γιατι μονο γνωριζοντας από πού ηρθες θα μπορεσεις να γυρισεις πισω, μονο αν συνειδητποιησεις τον εγκλωβισμο που δημιουργει το σκοταδι θα μπορεσεις να γυρισεις στο φως, μονο αν νοησεις τον δρομο που σ’ έφερε εδώ θα βρεις τον τροπο να γυρισεις πισω.

Πολλες οντοτητες χανουν το δρομο κι εγκλωβιζονται στο αστρικο πεδιο της γης γιατι απλως δεν θυμουνται που πρεπει να πανε, δεν θυμουνται από πού ηρθαν κι ετσι ενσαρκωνονται ξανα και ξανα μεχρι να θυμηθουν, μεχρι να νοησουν τη συνδεση που πρεπει να κανουν, μεχρι η συνειδητοτητα τους να φτασει σε τετοιο βαθμο που θα εχει λυθει κάθε μυστηριο, που θα εχει βρει ολες τις απαντησεις που χρειαζονται, κι ολες τις πληροφοριες του δρομου που θα τον οδηγησει πισω, στην πηγη του.

Αυτο μονο μ’έναν τροπο μπορει να γινει , μονο με τον τροπο που εδειξε ο Χριστος κι επιβεβαιωσε μεσω της αναστασης του ότι είναι εφικτο.

Κι αυτο δεν είναι τιποτα άλλο από την πληρη μας συνδεση με το καθαρο ενεργειακο μας σωμα το μονο αιωνιο σωμα μας , την πραγματικη κι αληθινη υποσταση μας που εχει τη δυνατοτητα να κινειται και να υπαρχει κι εξω απ’αυτή τη διασταση των περιορισμενων δυνατοτητων .

Κατανοωντας και συνειδητοποιωντας ποιοι ειμαστε , σ’αυτή τη ζωη, αλλα και σε προηγουμενες , ακολουθωντας το νημα του παρελθοντος μας ,ανοιγουμε την πορτα για το μελλον , ανοιγουμε το δρομο της επιστροφης προς την αφετηρια μας, στην πηγη της υπαρξης μας, που δεν είναι η διαλυση μας στην κοσμικη σουπα κι ο επανασχηματισμος μας σε καποιου ειδος ζωη, αλλα η συνθεση και η συνδεση μας με τον ανωτερο καθαρο εαυτο μας , με την συγκεκριμμενη οντοτητα μας που εχει τη δυνατοτητα να ζει αιωνια και βαδιζει προς την εξελιξη της σχηματισμενη και ολοκληρη.

Εχει μεγαλη σημασια λοιπον ν’αντιληφθουμε και να κατανοησουμε την ψυχη μας σαν μια ολοκληρωμενη οντοτητα υπαρξης που εχει συνεχεια, κι όχι σαν διασπαρτη ενεργεια που διαχεεται στο συμπαν , γιατι η οποια διασπαση προυποθετει ανυπαρξια εαυτου, ασυνθετη ενεργεια, ασυνθετη γνωση , ασυνθετη οντοτητα , ασυνειδησια, υπαρξη χωρις επιγνωση και κατ’επεκταση θανατο..

Ο θανατος νικιεται μονο μ’ένα τροπο , με την υπαρξη της ζωης περαν του σωματικου θανατου , με την ανασταση του ενεργειακου μας σωματος και την συνδεση μας μαζι του..

Η υλη υπακουει στους νομους της ενεργειας , το σκοτος υπακουει στους νομους του φωτος , το σωμα υπακουει στην ψυχη και την ακολουθει , συνδεεται μαζι της κι όταν αντιληφθει την πληρη υπαρξη της, όταν νοησει την ολοκληρωμενη της μορφη και οντοτητα τοτε ο θανατος καταργειται, γινεται απλως μια μεταβαση σε ένα αλλου ειδους σωμα, μια μεταβαση σε μια άλλη διασταση υπαρξης..μεγαλυτερης εμβελειας μια μεταβαση που καταργει το θανατο ως σημειο μηδεν και τον ενωνει με το ολον..

Μια μεταβαση που θα γινει όπως εμεις θα την οραματιστουμε..μια μεταβαση που θα επιλεξουμε τον τροπο που θα γινει αναλογα με το φως που θα φερουμε μεσω των συνδεσεων μας μαζι του..μια μεταβαση που γνωριζει η καθαρη μας μορφη πως γινεται γιατι το εχει ξανακανει..μια μεταβαση που η συνδεση με την ψυχη μας θα μας επιτρεψει και θα υλοποιησει με τον πιο ανωδυνο τροπο..

Γιατι συνειδητοποιηση είναι ότι πονος δεν υπαρχει εξω από το σωμα,συνειδητοποιηση είναι ότι τιποτα αρνητικο δεν υπαρχει εξω απτο σωμα, ότι σκοτος γενικα υπαρχει όταν εισαι εγκλωβισμενος μεσα στο σωμα σου και βλεπεις με τα δικα του ματια..

Όταν η ψυχη συνδεεται με το σωμα, ιπταται ολογυρα του, το περικλειει σαν φωτεινος μανδυας και η υποσταση μας αλλαζει..τα ματια μας αλλαζουν, οι αισθησεις μας αλλαζουν, οι δυνατοτητες μας αλλαζουν..το πεδιο ορατοτητας μας διευρυνεται..η υπαρξη μας διευρυνεται…και τοτε πλεον η μεταβαση εχει επιτευχθει…όταν συνηθιζεις να ζεις στον κοσμο της ψυχης σου, όταν την εμπιστευτεις και της επιτρεψεις να δρασει ..το σωμα εχει ηδη παψει να υπαρχει..ειναι απλως ένα ορατο εργαλειο που υπακουει στην καθοδηγηση του ανωτερου εαυτου σου..ειναι απλως το μεσον για να γινεσαι ορατος .

Απ’αυτό το σημειο αρχιζει μια διαφορετικη διαδρομη, μια διαδρομη που μοιαζει μ’αυτην που εκανες όταν εισουν απομακρυσμενος , όταν εισουν ασυνδετος , ξαναπερνας παλι από τους ιδιους σταθμους , ξαναγυριζεις παλι πισω στο παρελθον για να διορθωσεις τα λαθη σου, τις ατελειες σου, να κλεισεις τους λογαριασμους σου , να αποκτησεις επιγνωση και πλεον να δρας και να πραττεις πιο συνειδητα.

Είναι λαθος να πιστευουμε ότι ενας φωτισμενος δεν κανει λαθη, το λαθος είναι μια ενοια που υπαρχει στον κοσμο με την εννοια της ατελειας, η φυση κανει λαθη, είναι ατελης, ο ανθρωπος κανει λαθη γιατι είναι ατελης, ο δρομος για την ολοκληρωση και την απολυτη φωτιση είναι μακρυς και συνεχεια εξελισσομενος , δεν σταματαει πουθενα , παρά είναι μια συνεχης συνθεση, μια αλληλουχια συνδεσεων του νου και μιας ολο και μεγαλυτερης κατανοησης του κοσμου που μερος του ειμαστε..

Η συνδεση με την ψυχη μας και τον ανωτερο εαυτο μας, επιφερει ενωση των δυο εαυτων μας σε έναν, κάθε διαχωρισμος ενωνεται, κάθε αντιθεση εξομαλυνεται , κάθε δυσαρμονια εξισοροπειται και σιγα σιγα επιτυγχανεται η αρμονια με το περιβαλλον, με το σωμα μας ,με τους αλλους .

Είναι ότι πιο φυσικο κι ότι πιο απλο μπορει να σκεφτει κανεις, μια φυσικη διαδικασια που μονο χαρα μπορει να δωσει στην υπαρξη γιατι αναγνωριζει ότι είναι στο δρομο της ολοκληρωσης της .