« ΤΟ ΑΝΤΙ-ΚΟΜΜΑ ΤΗΣ ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗΣ
ΣΤΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ ΤΗΣ ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗΣ
Από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκαν οι "Αγανακτισμένοι" στις πλατείες, την παράσταση έκλεψε η ειρηνική αλλά θορυβώδης διαμαρτυρία με τις κατσαρόλες και τα μπρίκια, τις σφυρίχτρες και τις γαλανόλευκες, τα υβριστικά συχνά συνθήματα, τα φάσκελα προς τη Βουλή και τα ευφάνταστα , πολύχρωμα πανό. Η θεματολογία που προβλήθηκε από τα Μ.Μ.Ε. αφορούσε κυρίως το ΔΝΤ, την φοροεπιδρομή, τους όρους του μνημονίου, την κυβέρνηση, τα κόμματα και την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου.
Σε δεύτερο πλάνο και πολύ αόριστα δόθηκε προσοχή στο γενικευμένο αίτημα για πραγματική δημοκρατία και συνεπώς την ανάγκη ριζικής αλλαγής του συντάγματος που θα δώσει στους πολίτες κεντρικό ρόλο στις σημαντικές αποφάσεις.
Παράλληλα όμως και στο περιθώριο των μεγάλων αυτών ζητημάτων αναπτύχθηκαν γόνιμες συζητήσεις ,στην κάτω κυρίως πλατεία, που πέρασαν εντελώς απαρατήρητες στα μέσα, αλλά και στο ευρύτερο κοινό. Ξύπνησαν ηρωικές μνήμες του ΄68 και μικρές ομάδες πολιτών άρχισαν να ψάχνουν μαζί τι πήγε στραβά στον σύγχρονο δυτικό κόσμο και πως μπορούμε να επινοήσουμε μια δίκαιη και ειρηνική συνύπαρξη. 
Τους μόνους που δεν συνάντησα είναι όσους δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα. Όσους έχουν όφελος από τη σημερινή κατάσταση η όσους καραδοκούν ν΄αρπάξουν μια θέση εξουσίας αύριο.
H άποψη του του Marcuse, ότι η εξέγερση του 1968 ήταν μια εξέγερση ενάντια σε ένα ολόκληρο σύστημα, και όχι σε επιμέρους προβλήματα, ταιριάζει απόλυτα και στην εξέγερση των indignados (αγανακτισμένων ) της Ευρώπης. Οι νέοι κυρίως απορρίπτουν το υπάρχον κοινωνικό καθεστώς, και όχι αποκλειστικά τις οικονομικές του εκφάνσεις. Δεν πολεμούν μόνο τους πολιτικούς φορείς της εποχής, αλλά ολόκληρο το σύστημα αξιών. Το 1968 οι νέοι έγιναν ρεαλιστές, και απαιτούσαν το αδύνατο. Σήμερα, σύμφωνα με πινακίδες που είδαμε στις πλατείες της Ισπανίας και της Ελλάδας αυτό που λένε είναι: «Αν δεν μας αφήσετε να ονειρευτούμε, δεν θα σας αφήσουμε να κοιμηθείτε».
Η ψευδαισθησιακή ευμάρεια των τελευταίων δεκαετιών σε συνδυασμό με την πολιτική διαφθορά είχε σπρώξει μεγάλη μερίδα των νέων μακριά από την συμμετοχή στα κοινά και τον κοινωνικό προβληματισμό. Είχαν κλειστεί ναρκισσιστικά στον εαυτό τους και προσπάθησαν να νοηματοδοτήσουν τη ζωή τους με τον αριβισμό και τον καταναλωτισμό. «Το να είσαι νέος, όπως δηλώνει ο Τόμας Μαν, σημαίνει να μένεις κοντά στις πηγές της ζωής, να μπορείς να ορθώνεσαι και να τραντάζεις τις αλυσίδες ενός φθαρμένου πολιτισμού, να τολμάς αυτό που οι άλλοι δεν έχουν το κουράγιο να επιχειρήσουν». Το σοκ της παρούσας κρίσης είχε και ένα ευτυχές αποτέλεσμα : έβγαλε από το λήθαργο χιλιάδες νέες και νέους που πρωτοστατούν πλέον στο κίνημα των "Αφυπνισμένων" και δείχνουν το δρόμο και στους υπόλοιπους πολίτες .
Όσοι ειρωνεύονται ή «ανησυχούν» για το πώς αυτή η ετερόκλητη μάζα θα εκφραστεί πολιτικά, προφανώς δεν πιάνουν το νόημα. Το ίδιο και όσοι με βεβαιότητα βλέπουν ότι οι Αγανακτισμένοι θα κουραστούν, θα βαρεθούν, θα εκφυλιστούν ως μάζα και ως κίνημα. Διότι το ζητούμενο εδώ δεν είναι να ακολουθήσουν όλοι αυτοί ένα πρόσωπο ή ένα κόμμα. Το σημαντικότερο είναι αυτό το ίδιο το κύμα αφύπνισης που διαπερνά την ελληνική κοινωνία και οδηγεί στο περιθώριο διεφθαρμένες πρακτικές και ψεύτικες αξίες που κυριάρχησαν στη μεταπολίτευση.
Υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων που ως σήμερα τους είχαμε γραμμένους στα παλιά μας τα παπούτσια και τους βλέπαμε λίγο πολύ σαν κλόουν: τους οραματιστές, εκείνους που τολμούσαν να αρθρώνουν σε δημόσιο λόγο τα πιο τρελά τους όνειρα, εκείνους τους οποίους δαχτυλοδείχναμε στα παιδιά μας για να μην γίνουν σαν κι αυτούς, για να «προκόψουν» στο λαμπρό τεχνοκρατικό, γραφειοκρατικό, γερασμένο, μίζερο σύμπαν μας. Ε λοιπόν, τώρα βλέπω πολλά από τα παιδιά μας να κυκλοφοράνε με το βλέμμα «μολυσμένο» από αυτήν την ιερή τρέλα, το θάρρος και το θράσος να τρέφουν όνειρα σε έναν κόσμο που μισεί τα όνειρα, την αποκοτιά να ελπίζουν σε έναν κόσμο που προσκυνά την απελπισία και τη δυστυχία. Μόνο και μόνο αυτά τα παιδιά θα ήταν επαρκής λόγος να κατέβουμε λίγο από το βάθρο των βεβαιοτήτων μας και να μπούμε σε κοινωνικό διάλογο.Τα μάτια του γονιού δε μπορεί παρά να κοιτούν κατάματα την πραγματικότητα. Όμως συνειδητά ποντάρουμε στο όνειρο και ελπίζουμε πώς αν πολλοί μικροί Δον Κιχώτες κυνηγήσουν τα όνειρα τους, μέσα σε αυτό τον σκληρό κόσμο, τότε ίσως καταφέρουν να τον αλλάξουν. Γιατί όπως λέει Τζορτζ Μπέρναρντ Σόου:"Στον κόσμο, υπάρχουν αυτοί που παρατηρούν την πραγματικότητα και απλά αναρωτιούνται γιατί, και υπάρχουν και εκείνοι που τη φαντάζονται όπως ποτέ δεν ήταν, και αναρωτιούνται γιατί όχι".
Από τις πλατείες και τους δρόμους ξεκινάει κάτι νέο που εισβάλει ορμητικά στην ιστορία. Είναι μόνο θέμα χρόνου να πάρει αποκεντρωτική μορφή και να οδηγήσει σε θετικές ανατροπές. Όσοι δεν το έχουν ακόμη αντιληφθεί θα βρεθούν προ εκπλήξεως ... Άδικα τρέχουν οι δεινόσαυροι της πολιτικής να το καλουπώσουν, να το χειραγωγήσουν και να το εκμεταλλευτούν!
Δεν μπορούμε πια να επιστρέψουμε στον αμέριμνο ύπνο μας γιατί το όραμα ενός ανεκπλήρωτου κόσμου θα ταράζει τα όνειρά μας ...;
Μια αγκαλιά σε όλους τους συναγωνιστές της αφύπνισης , της ελευθερίας, της δικαιοσύνης , και της αρμονίας
Γιάννης Αυγουστάτος
Αθήνα 2 Ιουλίου 2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου