...καθε μερα και μια μαχη...

Την ωρα που το καραβι βουλιαζει…

Την στιγμη που κινδυνευεις να πνιγεις, αντλεις δυναμεις που ποτε δεν ηξερες ότι ειχες..

Ας βγω ζωντανος από δω σκεφτεσαι , μονo αυτό εχει σημασια..να γλυτωσω..να σωθω..

Είναι μια μαχη…παλευεις με τον θανατο..και κερδιζεις..

Όμως αντι να χαρεις..η κουραση της μαχης σε καταβαλλει..

Τι κιαν εκανες έναν αθλο..τι κιαν τα καταφερες..

ναι , ζεις..εζησες..παλεψες με τα κυμματα με τα θηρια και τον θανατο..

Μα εισαι τοσο κουρασμενος για να χαρεις..τοσο εξαντλημενος..που παρακαλας ισως να ειχες πεθανει..

Τωρα πια κάθε σου κινηση γινεται με δυσκολια..πρεπει ν’αναρρωσεις ..το ξερεις..

Όμως πώς να γινει αυτό, αν εισαι ναυαγος σε καποιο νησι και οι κινδυνοι ελοχευουν σε κάθε σου βημα?

Πουθενα δεν μπορεις να κρυφτεις.

καθε μερα και μια μαχη..μαχη για την επιβιωση..μαχη για τον υπνο…μαχη για τη ζεστη και για το κρυο..

Κουραστηκα, μ’ακους? Δεν εχω άλλη δυναμη…δεν εχω άλλο κουραγιο..

δεν θελω άλλες δοκιμασιες..δεν θελω να γινω ηρωας..δεν θελω να γινω θεος..ανθρωπος ειμαι..

Επετρεψε μου να ειμαι ανθρωπος..ατελης κι ελατωματικος..

Και μαθε μου να χαιρομαι την ελειπη μου φυση..να χαιρομαι με τις βλακειες μου..

Με τις γκαφες ..τα λαθη μου…

Και παρε από πανω μου τον πελεκυ..που σε κάθε βημα παραμονευει να μου παρει το κεφαλι…

Θα ζησω ! τ’ακους? Θα ζησω όπως εζησα αιωνες τωρα..

Οσες φορες κι αν μ’εγκλωβισεις, οσες φορες κιαν με σκοτωσεις,

Οσες φορες κι αν με παγιδευσεις, οσες φορες κιαν χαθω..

Θα βρω τον δρομο να γυρισω πισω..

Ακομα και στην ερημο, θα βρω νερο..

Η θα μαθω να ζω χωρις αυτό..

Η ψυχη μου δεν χρειαζεται τιποτα..

Γιατι εχει τα παντα..

Η ψυχη μου είναι θεος..

Εκεινη υπαρχει, εγω όχι..

Εκεινη σου μιλαει τωρα, εγω όχι..

Κι ακου καλα τι θα σου πω..

Οσες φορες κιαν κατακτησεις το σωμα μου..οσες φορες κιαν το κερδισεις..

Η ψυχη μου θα παραμενει αλωβητη..ελευθερη..γιατι δεν ανηκει σε κανεναν..

Παντα καποιο καθαρο κομματι της θα βρισκω..κι από κει θα ξεφευγω..