...ΚΙΡΑΝΑ..

(Ενα αλληγορικο παραμυθι , μια πυξιδα που δειχνει ενα δρομο, τον δρομο για τον αληθινο κοσμο)

Έλεγαν ότι η Κιράνα ήταν πολύ όμορφο καράβι. Τόσο όμορφο, που όμοιό του δεν υπήρχε σε ολόκληρο τον κόσμο. Στους κύκλους του σχολείου το καράβι αυτό είχε γίνει μύθος. Έλεγαν, μάλιστα, ότι εκεί ικανοποιούνται όλες σου οι επιθυμίες. Όλα σου τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα. Όλοι ήθελαν να ζήσουν ένα ονειρεμένο ταξίδι με αυτό.

Μόνο που κανείς δεν γνώριζε το δρόμο για την Κιράνα. Και, βέβαια, κανείς δεν είχε πει ποτέ πως είχε δει το καράβι αυτό. Και, ίσως, αυτός να ήταν και ο λόγος που ο μύθος της μεγάλωνε μέρα με τη μέρα. Η παραμυθένια ομορφιά αυτού του καραβιού είχε διαδοθεί τόσο πολύ, που και οι ποιο δύσπιστοι δάσκαλοι άρχισαν να πιστεύουν στην ύπαρξή του. Εξάλλου τι το κακό μπορεί να έχει ένας μύθος; Και Κιράνα, τι όμορφο όνομα!

Κανείς δεν μπορεί να βρει την Κιράνα αν δεν πιστεύει σε αυτή. Έτσι αντιμετώπιζε η παρέα του Κοράν την πρόκληση για αυτό το ταξίδι. Γιατί, πραγματικά, η παρέα του Κοράν ήταν η μοναδική που είχε αποφασίσει να κάνει το άγνωστο ταξίδι για την Κιράνα. Είχαν αποφασίσει να βρουν το καράβι, να ταξιδέψουν με αυτό, και να το δείξουν στον κόσμο για να πειστούν όλοι για την ύπαρξή του. Για να δείξουν σε όλους ότι υπάρχει η Κιράνα και είναι όμορφη. Έτσι όπως τη φαντάστηκαν από την ημέρα που άκουσαν πρώτη φορά για αυτή. Γιατί η παρέα του Κοράν πίστευε στην ύπαρξή της, όχι στο μύθο της. Και αυτή ήταν μια ουσιαστική διαφορά τους από τους υπόλοιπους.

Είχαν αποφασίσει ότι, την Κιράνα θα την κρατούσαν για πάντα δική τους, αλλά όποιος ήθελε θα μπορούσε να τη χαίρεται, γιατί η Κιράνα ήταν για όλους. Έτσι θα κέρδιζαν και όλη τη δόξα που τους ταίριαζε, γιατί η παρέα του Κοράν ήταν η ποιο διάσημη παρέα στο σχολείο. Η καλύτερη παιδική «συμμορία», με τη μεγαλύτερη φαντασία. Η ομορφότερη παιδική παρέα. Άλλωστε η αλήθεια είναι ότι, ο δρόμος για κάθε νέο «κόσμο» από μια «παιδική συμμορία» ξεκίνησε…

Δεν ήταν εύκολο να μπει ο καθένας στην παρέα αυτή. Είχε αρχές, δύσκολες αρχές. Όποιος ήθελε να γίνει μέλος της θα έπρεπε να περάσει με επιτυχία όλες τις δοκιμασίες. Και αν, τελικά, τα κατάφερνε θα είχε την εγγύηση της ‘ισόβιας’ εμπιστοσύνης των υπόλοιπων μελών της. Γιατί κάθε δοκιμασία είχε και το λόγο της, δεν ήταν τυχαία. Οι δοκιμασίες ήταν τέσσερις. Και τις είχαν επιλέξει τα ιδρυτικά μέλη της ομάδας, μία προς μία. Και όχι τυχαία. Η διαδικασία κρατούσε μια βδομάδα. Σε επτά ημέρες κάθε υποψήφιος Σινίτρ, θα έπρεπε να φέρει σε πέρας τέσσερις δοκιμασίες. Την ομάδα τους, την είχαν ονομάσει Σινίτρα.

Στην πρώτη δοκιμασία θα έπρεπε να αποδειχτεί η πίστη προς την ομάδα και τις αρχές της. Ήταν η δοκιμασία της πίστης. Στη δεύτερη και την τρίτη θα έπρεπε να αποδειχτεί η μυστικότητα και η αληλεγγύη. Και στην τελευταία θα έπρεπε ο υποψήφιος να δείξει μέχρι που μπορούσε να ‘θυσιαστεί’ προκειμένου να υποστηρίξει την ομάδα του και τα μέλη της. Αν τα κατάφερνε έπαιρνε το χρίσμα, Σινίτρ και γινόταν ισόβιο μέλος της. Δηλαδή, από την παρέα αυτή δεν έφευγε κανείς ποτέ. Και αυτό το γνώριζαν από την πρώτη στιγμή.

Ο πρώτος και βασικός κανόνας που κανόνιζε τις σχέσεις μέσα σε αυτή την παιδική συνύπαρξη, ήταν ότι ο καθένας ενεργούσε για τον άλλον όπως θα ήθελε και ο άλλος να ενεργήσει για τον ίδιο. Ο καθένας έκανε για τον άλλον ότι θα ήθελε και ο άλλος να κάνει για αυτόν. Ήταν ένας δύσκολος δρόμος συνύπαρξης, αλλά ουσιαστικός. Διαφορετικά δεν είχαν παρέα, δεν είχαν «συμμορία», δεν είχαν δεσμούς. Και η παρέα του Κοράν είχε πραγματικούς παιδικούς δεσμούς. Μπορούμε να πούμε ότι ήταν τόσο δεμένοι μεταξύ τους, που κανένας δεν έκανε χωρίς τον άλλον. Και αυτή η αγάπη τους γινόταν πράξη, δεν έμενε στην παιδική τους φαντασία, δεν έμενε στα λόγια. Άλλωστε, η μόνη χρησιμότητα της παιδικής τους φαντασίας ήταν να την ζουν. Διαφορετικά δεν είχε πλάκα.

Το όνομα Σινίτρα, είχε δοθεί από όλα τα μέλη της με κοινή απόφαση και ύστερα από πολύ «ψάξιμο». Ψάξιμο στη φαντασία τους, που αλλού, γιατί τα παιδιά διακρίνονται για το ποιο όμορφο πράγμα που έχουν και αυτό είναι η φαντασία τους και η βούλησή τους αυτή τη φαντασία να θέλουν να την κάνουν πραγματικότητα.

Το όνομα Σινίτρα ήταν ιδέα του Λίνου. Εκείνη την περίοδο που έπρεπε να αποφασίσουν για το όνομα, αντιμετώπισαν πολλές δυσκολίες. Δεν μπορούσαν να καταλήξουν εύκολα σε κάτι γιατί ήθελαν κάποια σημάδια που θα τους οδηγούσαν σε, αναμφισβήτητα, ορθή επιλογή. Και τα σημάδια που είχαν ζητήσει, αργά ή γρήγορα, ήρθαν.

Μια μέρα ο Λίνος τους είχε πει ότι όλο το προηγούμενο βράδυ δεν είχε κοιμηθεί καλά, γιατί σκεφτόταν το όνομα που θα έπρεπε να έχει η «συμμορία» τους. Βρισκόταν ανάμεσα στη σκέψη και την ανάγκη του για ύπνο. Αλλά έστω και έτσι, το πρωί θυμήθηκε ότι είχε δει ένα όνειρο όπου μια πανέμορφη γυναίκα, τόσο όμορφη όσο δεν είχε γνωρίσει ποτέ στον ξύπνιο του, του είπε ότι αν ήθελαν αυτή η παρέα να μείνει διάσημη θα έπρεπε να της δώσουν το όνομα Σινίτρα. Η γυναίκα αυτή λεγόταν Σινίτρα.

Βέβαια η παρέα δεν κατέληξε και τόσο εύκολα σε αυτό το όνομα γιατί ένα άλλο μέλος της, η Μάλι, τους είχε θέσει το όνομα Κύθρα, γιατί και εκείνη είχε δει ένα όνειρο εκείνο τον καιρό, στο οποίο ο θεός τη συμβούλεψε ότι μόνο το όνομα Κύθρα θα τους οδηγούσε στη μεγαλύτερη χαρά που θα μπορούσαν να συναντήσουν στη γη, όσο ήταν παιδιά.

Βέβαια ανάμεσα στη χαρά και τη δόξα τα παιδιά προτίμησαν τη δόξα που σε μια άλλη θεώρηση των πραγμάτων η δόξα για την παιδική ηλικία είναι ταυτόχρονα και ο δρόμος της χαράς. Για την ακρίβεια, τη μεγαλύτερη χαρά τα παιδιά την παίρνουν από το να κάνουν παιχνίδι το δρόμο για τη δόξα. Έτσι με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια και ποιος είπε ότι τα παιδιά δεν έχουν την ικανότητα να σκέφτονται το συμφέρον τους;

Η Σινίτρα λοιπόν προέκυψε από μια επιλογή ανάμεσα στη χαρά και τη δόξα. Και προτίμησαν τη δόξα, γιατί τη χαρά ούτως ή άλλως την παίρνουν μέσα από την πραγμάτωση της παιδικής τους φαντασίας. Και κάθε παιχίνδι τους είναι ο δρόμος για τη δόξα. Έχει τη δική του χαρά! Η έκφραση της παιδικής δόξας, λέγεται χαρά…

Αυτή η επιλογή, όμως, βγήκε σωστή γιατί γρήγορα η Σινίτρα έγινε η ποιο διάσημη παρέα της πόλης. Και ποιος άλλος εκτός από τη Σινίτρα θα είχε τη δύναμη, τη δυνατότητα, αλλά και την όρεξη να αντιμετωπίσει την πρόκληση του δρόμου για την Κιράνα; Ποια άλλη παιδική συντροφιά θα μπορούσε να κάνει αυτό το ταξίδι, εκτός από τη Σινίτρα;

Τα άλλα δύο μέλη της παρέας ήταν ο Ανος και η Κίρα. Αυτά τα πέντε παιδιά αποτελούσαν τη Σινίτρα και αυτά τα πέντε παιδιά αποφάσισαν να ξεκινήσουν για την Κιράνα.

Από την ημέρα που πήραν την απόφασή τους, δεν έκαναν τίποτε άλλο από το να μαζεύουν πληροφορίες. Πληροφορίες που θα μπορούσαν να τους οδηγήσουν σε μια αρχή. Προσπαθούσαν να βρουν κάτι που θα τους άνοιγε το δρόμο. Αλλά αυτό ήταν δύσκολο. Όλοι μιλούσαν για την Κιράνα, αλλά κανείς δεν γνώριζε το δρόμο. Ο δρόμος για εκεί έμοιαζε να είναι φάντασμα και όσο καταλάβαιναν ότι ήταν άγνωστη η αρχή του τόσο ο μύθος μεγάλωνε. Αλλά και αυτή ήταν και η μεγαλύτερη πρόκληση. Διαφορετικά δεν γίνεται, δεν έχει «πλάκα».

Αποφάσισαν να μαζέψουν ότι στοιχείο μπορούσαν. Και επειδή κάθε «αποστολή» απαιτεί και την ανάλογη πίστη, γιατί χωρίς πίστη δεν μπορεί να υπάρξει ταξίδι και χαρά, ένα βράδυ στο κρησφύγετό τους έκαναν πράξη την πίστη τους σε αυτή την αποστολή. Ορκίστηκαν ότι, η ανεύρεση της Κιράνα ήταν ο ποιο σημαντικός στόχος και θα έπρεπε να τον υλοποιήσουν. Ο Κοράν είπε τον όρκο και ζήτησε από όλα τα μέλη της Σινίτρα να ορκιστούν. «Η Σινίτρα θεωρεί ότι η ανεύρεση της Κιράνα είναι ένα από τα ποιο σημαντικά πράγματα που τα μέλη της μπορούν να προσφέρουν στην παιδική ηλικία. Για αυτό θα κάνουμε ότι μπορούμε για να τη βρούμε και αυτό το μυστικό δεν θα το κρατήσουμε για εμάς, αλλά το δρόμο θα τον δείξουμε σε κάθε παιδί, σε όλη τη γη…»

Εκείνη ήταν και η εβδομάδα που δεν έμενε και καθόλου χρόνος για διάβασμα. Δεν υπήρχε χρόνος για σχολείο. Τι αξία είχαν τα μαθήματα μπροστά σε αυτή την προσφορά στην παιδική ανθρωπότητα; Αυτή η προσφορά ήταν πάνω από κάθε σχολική γνώση. Εκείνη την περίοδο οι βαθμοί τους έφτασαν στο ‘μηδέν’. Αλλά καμιά φορά από το μηδέν ξεκινά κανείς για να φτάσει σε ένα ‘άλλο’ δέκα!

Κάθε βράδυ είχαν συνάντηση στο κρησφύγετό τους. Ήταν μια σπηλιά, που την είχε ανακαλύψει η Κίρα όταν τυχαία έκανε βόλτα με το ποδήλατό της στην περιοχή αυτή. Είχε ακολουθήσει ένα αδέσποτο σκυλί στην παραλία και αυτό την οδήγησε μέσα στη σπηλιά που ήταν αδύνατον να τη βρει κανείς με γυμνό μάτι. Είχε, γύρω, στα δέκα μέτρα βάθος και πέντε μέτρα από την είσοδο της σπηλιάς έσκαγε η θάλασσα. Εκεί συνήθιζαν τα βράδια να αναλύουν και να επεξεργάζονται τις πληροφορίες που είχαν μαζέψει την ημέρα.

Η βραδυνή τους συνάντηση γινόταν στις οκτώ. Και ήταν πάντοτε, όλοι τους, στην ώρα τους. Χωρίς καμία καθυστέρηση. Ένα βράδυ, όμως, η Κίρα άργησε χωρίς να έχει ειδοποιήσει κανέναν πριν. Αυτό τους φάνηκε περίεργο στην αρχή αλλά δεν έδωσαν και μεγάλη σημασία. Θεώρησαν ότι κάτι θα της είχε τύχει. Την περίμεναν για λίγο και αφού είδαν ότι δεν ερχόταν, ο Κοράν κήρυξε την έναρξη της συνάντησης λέγοντας ότι η Κίρα κάποιο πρόβλημα θα είχε και αργά ή γρήγορα θα εμφανιζόταν. Όμως η συνάντηση προχώρησε, δεν οδήγησε πουθενά και η Κίρα δεν είχε εμφανισθεί. Έτσι αποφάσισαν να φύγουν. Θα έβρισκαν την Κίρα το πρωί και θα μάθαιναν νέα της. Αλλά την τελευταία στιγμή, η Κίρα, λαχανιασμένη, εμφανίσθηκε στην είσοδο της σπηλιάς. Τόσο λαχανιασμένη, που σχεδόν κόντεψε να λιποθυμήσει.

- Ευτυχώς που σας πρόλαβα. Δεν ήξερα αν θα τα καταφέρω και το ποδήλατό μου στο τέλος δεν τράβαγε. Κουράστηκα πολύ…

Τη βοήθησαν να καθίσει στην πέτρα της, γιατί καθένας τους είχε την καρέκλα του. Βασικά την πέτρα του. Κάθε καρέκλα ήταν και μια πέτρα που είχε διαλέξει ο καθένας για τον εαυτό του, όπου με μπογιά είχε γράψει και το όνομά του. Αυτές οι καρέκλες τους είχαν τοποθετηθεί κυκλικά, ώστε να βλέπουν ο ένας τον άλλον. Την ιδέα την είχαν δανειστεί από το παραμύθι του Βασιλιά Αρθούρου και της στρογγυλής τράπεζας και είχαν φτιάξει και ένα στρογγυλό τραπέζι από ξύλο, το οποίο είχαν «κλέψει» από ένα ξυλουργείο. Για βάση του τραπεζιού είχαν χρησιμοποιήσει, τι άλλο από, διάφορες πέτρες!

- Τι έγινε; τη ρώτησε ο Κοράν.

Όλοι είχαν ανοίξει διάπλατα τα αυτιά τους και περίμεναν την ιστορία της. Αισθανόντουσαν ότι η Κίρα κάτι σημαντικό είχε να τους πει. Εκείνη προσπαθούσε ακόμα να βρει το ρυθμό της. Έπαιρνε συνεχώς βαθιές αναπνοές και κάποια στιγμή άρχισε να τους διηγείται την ιστορία της.

- Είχα πάρει το δρόμο του πάρκου με τις κόκκινες κούνιες και ένας γέρος, ένας πολύ όμορφος γέρος, με μούσι και πράσινα μάτια, καλοστεκούμενος, μου έκανε νόημα να σταματήσω. Καθόταν σε ένα παγκάκι και μου ζήτησε να κάτσω δίπλα του. Στην αρχή κίνησα να φύγω αλλά τότε μου φώναξε ότι αν ήθελα να βρω την Κιράνα θα έπρεπε να ακούσω την ιστορία του. Συγκλονίστηκα και για μια στιγμή τα έχασα. Αλλά αποφάσισα να μείνω, γιατί το πρόσωπό του μου έλεγε να τον ακούσω. Ήταν μεγάλη ιστορία και νομίζω αληθινή. Για αυτό άργησα και ήθελα να σας προλάβω. Να σας την πω σήμερα. Είμαι χαρούμενη γιατί είμαι σίγουρη ότι ο δρόμος για την Κιράνα άνοιξε. Αλλού ψάχναμε και αλλού ήταν. Θέλετε να ακούσετε την ιστορία;

Η ερώτηση, φυσικά, ήταν περιττή. Και βεβαίως η ώρα δεν είχε καμία σημασία. Είναι αυτό που λέμε, σταματά ο χρόνος μερικές φορές… Η Κίρα ξεκίνησε την ιστορία του γέρου. Στο τέλος όλοι είχαν μείνει άφωνοι.

- Απίστευτο! Η Μάλι δεν μπόρεσε να κρατήσει κρυφό τον ενθουσιασμό της.

- Αυτό δεν θα μπορούσε να το φανταστεί κανείς, συμπλήρωσε ο Ανος.

- Αν αυτή η ιστορία είναι αληθινή τότε δεν έχουμε καθόλου χρόνο. Θα πρέπει αύριο το πρωί να μπει σε εφαρμογή η φάση νούμερο δύο, δηλαδή αμολάμε τις δικαιολογίες, παίρνουμε από ένα σάκο ο καθένας και φεύγουμε. Τι λέτε;

Όλοι συμφώνησαν αμέσως με τον Κοράν, εκτός από το Λίνο. Είχε τους δισταγμούς του.

- Δεν ξέρω, δεν είμαι έτοιμος. Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να φύγω από το σπίτι για αυτό το ταξίδι.

Έδειξε φανερά στενοχωρημένος. Και λέγοντας αυτό, γνώριζε ότι εκείνη τη στιγμή μόλις είχε παραβεί τη μεγαλύτερη υπόσχεση που είχε δώσει στη ζωή του. Ο Κοράν δεν άφησε κανένα να μιλήσει. Πήρε την πρωτοβουλία να θυμίσει στο Λίνο τις υποχρεώσεις του. Αυτό το θεώρησε, για εκείνη τη στιγμή, καθήκον του ως αρχηγός.

- Η Σινίτρα είναι πάνω από όλα. Αυτός είναι ο πρώτος κανόνας και αυτό τον κανόνα δέχθηκες όταν έγινες μέλος της. Τον θυμάσαι; Δεν θέλω να σε πιέσω αλλά αυτό τον κανόνα τον δεχθήκαμε όλοι εδώ. Και σε αυτό τον κανόνα πιστεύουμε όλοι. Αν σπάσει αυτός ο κανόνας, τότε αυτή η παρέα θα διαλυθεί και η Σινίτρα δεν θα υπάρξει ποτέ ξανά. Εξάλλου τι θα γίνει διαφορετικό για σένα από ότι θα γίνει για εμάς; Ότι και να γίνει όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Θα σε βοηθήσουμε. Στη Σινίτρα ό ένας βοηθάει τον άλλον. Λοιπόν, μήπως θέλεις να το ξανασκεφτείς;

Ο Λίνος είχε χαμηλώσει το κεφάλι του και με ένα ξύλο ζωγράφιζε διάφορα σχέδια στην άμμο της σπηλιάς. Μονολογούσε…

- Έχει και ένα χέρι, ούτε αρκούδα δεν έχει τέτοιο χέρι…

Η Μάλι τον χάιδεψε στο κεφάλι και προσπάθησε να πάρει λίγη από τη στενοχώρια του.

- Μη ζορίζεσαι. Σημασία έχει, ότι κάνουμε, να θέλουμε να το κάνουμε. Πολλές φορές τα πράγματα δεν είναι εύκολα. Ο Κοράν έχει υποχρέωση να σου πει ότι σου είπε. Αλλά και μόνοι μας θα τα καταφέρουμε. Απλά σε χρειαζόμαστε. Και πάνω από όλα σε θέλουμε. Δεν βρίσκεσαι τυχαία στη Σινίτρα. Για να είσαι εδώ σημαίνει ότι κάτι έχεις να μας δώσεις και αυτό το χρειαζόμαστε. Αλλά και πάλι αν δεν μπορείς, θα το καταλάβουμε. Αλλά νομίζω ότι όποιος πραγματικά θέλει να κάνει κάτι, μπορεί και βρίσκει τον τρόπο για να το κάνει.

Ο Λίνος άρχισε να δακρύζει.

- Θέλω πολύ να έρθω, το ξέρετε. Αλλά ο πατέρας μου είναι πολύ αυστηρός. Σκέφτομαι το ξύλο που θα φάω μετά και δεν μου αρέσει. Οι δικοί σας γονείς το πολύ, πολύ να σας βάλουν μια τιμωρία, αλλά ο δικός μου ποτέ δεν πρόκειται να καταλάβει τίποτα. Θα με σαπίσει στο ξύλο όταν γυρίσω.

- Είσαι σίγουρος; Αν βρούμε την Κιράνα κανείς δεν θα τολμήσει να σε αγγίξει. Θα είμαστε τα ποιο διάσημα παιδιά στον κόσμο. Ούτε και αυτός ο πατέρας που λες θα τολμήσει να σε αγγίξει. Δεν πηγαίνουμε κάποιο τυχαίο ταξίδι. Την Κιράνα ψάχνουμε. Και ξέρεις πολύ καλά τι σημαίνει Κιράνα. Για σκέψου το λίγο.

Αυτή η προσέγγιση του Κοράν τον έκανε για μια στιγμή να ξεχάσει τις προηγούμενες σκέψεις και ήταν έτοιμος να δώσει το χέρι, αλλά μια ερώτηση του ήρθε αυθόρμητα στο μυαλό.

- Και αν δεν την βρούμε; Τι θα γίνει αν δεν την βρούμε; Τότε θα πέσει το ξύλο της αρκούδας. Και πραγματικά ο πατέρας μου είναι σαν αρκούδα και έχει και ένα χέρι που να σας λέω...

Τα παιδιά γέλασαν. Γνώριζαν τον πατέρα του και το χέρι του. Ο Λίνος στις περιγραφές του ήταν ακριβής. Έλεγε, ακριβώς, αυτό που εννοούσε. Οι εικόνες του ήταν, σχεδόν, πραγματικές.

- Εντάξει. Αύριο το πρωί στις οκτώ εδώ. Με τους σάκους μας. Αν ο Λίνος δεν θελήσει να έρθει το καταλαβαίνουμε και θα ξεκινήσουμε οι υπόλοιποι. Αν όμως αποφασίσει να έρθει μαζί μας, τότε στις οκτώ. Οκτώ και δέκα έχουμε φύγει, αφού πρώτα βεβαιωθούμε ότι έχουμε πάρει ότι χρειαζόμαστε.

Η απόφαση είχε παρθεί. Ο κύβος ερίφθη. Κίνησαν για το σπίτι τους, ο καθένας με το ποδήλατό του, όπως είχαν έρθει. Συνήθιζαν να φεύγουν ένας, ένας και όχι όλοι μαζί για να μην γίνονται «κράχτης». Τη σπηλιά δεν τη γνώριζε κανείς, εκτός από τα μέλη της Σινίτρα. Ήταν το μυστικό τους αρχηγείο. Εκεί πήγαινε, μόνο, όποιος είχε χρησθεί εκλεκτός. Όλοι τους, εκτός από το Λίνο, ανυπομονούσαν για την επόμενη μέρα και το βράδυ έμοιαζε ατέλειωτο. Τακτοποίησαν το σάκο τους και όπως συνήθιζαν, από άλλες αποστολές, τον φυγάδευσαν το βράδυ πριν κοιμηθούν και αφού είχαν σιγουρευτεί ότι οι δικοί τους είχαν πέσει για ύπνο. Για να μην τους δει κανείς. Ήταν συνήθης διαδικασία και ασφαλής…

Η μόνη δυσαρμονία στη χαρά αυτής της διαδικασίας ήταν ο Λίνος, που δεν κοιμήθηκε καθόλου γιατί στο μυαλό του στροβίλιζε το δίλημμα. Ήξερε, όμως, ότι την απόφασή του θα την έπαιρνε την τελευταία στιγμή. Για καλό και για κακό, όμως, ετοίμασε το σάκο του και τον φυγάδευσε κι αυτός. Την απόφασή του θα την έπαιρνε την τελευταία στιγμή. Το πρωί.

Την άλλη μέρα, στις οκτώ, όπως είχαν συμφωνήσει, οι τέσσερίς τους ήταν στη σπηλιά. Ο Κοράν έδωσε τις τελευταίες «εντολές.»

- Ανοίγουμε τους σάκους και κοιτάζουμε τι έχουμε μέσα. Αν λείπει κάτι που δεν είναι απαραίτητα χρήσιμο ξεκινάμε για το ταξίδι. Αν όχι, κοιτάζουμε μήπως η έλλειψη μπορεί να καλυφθεί από κάποιο άλλο μέλος. Αν είναι πολύ απαραίτητο τότε σε μισή ώρα ξαναβρισκόμαστε εδώ.

Μετά τον καθιερωμένο έλεγχο προέκυψε ότι τα πράγματα ήταν σωστά και δεν υπήρχαν ελλείψεις. Ο Λίνος όμως δεν είχε έρθει. Αυτό τους στενοχώρησε. Ζήτησαν από τον Κοράν να τον περιμένουν για λίγο. Ο Κοράν κούνησε το κεφάλι του και τους είπε.

- Αν ήταν θα είχε έρθει. Κι εγώ στενοχωριέμαι αλλά δεν έχουμε χρόνο. Δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Έχουμε όλα όσα χρειαζόμαστε και φεύγουμε.

Δεν ήταν λιγότερο στενοχωρημένος από τους άλλους, αλλά δεν ήταν τυχαία ο αρχηγός τους. Όλοι τους είχαν την ίδια αίσθηση. Άφηναν πίσω ένα κομμάτι τους. Ποτέ στο παρελθόν, από τότε που είχε ιδρυθεί η Σινίτρα, δεν είχε απουσιάσει μέλος της από αποστολή. Οι αποστολές της Σινίτρα ήταν ιερές. Και αυτή ήταν πάνω από όλες. Έτσι αισθανόντουσαν σε αυτή την παρέα. Όλοι μαζί ενωμένοι και αν κάποιος έλειπε, ένα δικό τους κομμάτι έλειπε. Ο Κοράν θεώρησε σωστό να πει κάτι ακόμα.

- Και μόνο που αισθανόμαστε έτσι ο ένας για τον άλλον σημαίνει ότι η Σινίτρα είναι μια παρέα που μπορεί να λειτουργήσει και με ένα μόνο μέλος της σαν να λειτουργούσε με όλα μαζί. Αυτή η σκέψη μπορεί να μας βοηθήσει, γιατί κάτι άλλο αυτή τη στιγμή δεν μπορεί να γίνει.

Βγαίνοντας από τη σπηλιά, όμως, τους περίμενε μια έκπληξη. Ο Λίνος καθόταν σε ένα βράχο και πετούσε πέτρες στη θάλασσα. Η Μάλι έτρεξε κοντά του.

- Πόση ώρα είσαι εδώ;

- Δεν ξέρω, νομίζω λίγη. Δεν ήθελα να μπω στη σπηλιά.

- θα έρθεις μαζί μας; τον ρώτησε η Κίρα.

- Για να είμαι εδώ.

Το αποφάσισε, αλλά με βαριά καρδιά. Ο Κοράν τον σκούντησε στον ώμο.

- Σήκω. Αν είναι να φας ξύλο μετά, τουλάχιστον κοίταξε να αξίζει τον κόπο και έλα να ευχαριστηθείς το ταξίδι. Τότε θα αξίζει το ξύλο που θα φας. Αν είναι να σκέφτεσαι το ξύλο που θα φας και χάσεις την περιπέτεια, τότε δεν θα αξίζει το ξύλο που θα φας. Αν το φας. Εμπρός πάμε.

Ο Κοράν χαμογελούσε, όπως και όλοι τους. Η παρέα ξεκινούσε πλήρης!!!

- Θα πάρουμε ποδήλατα; ρώτησε η Κίρα.

- Σε αυτή την αποστολή νομίζω ότι τα πόδια μας είναι ότι ποιο χρήσιμο έχουμε. Τα ποδήλατα θα μας δημιουργήσουν δυσκολίες. Τι λέτε;

Όλοι συμφώνησαν με τον Κοράν, άφησαν τα ποδήλατά τους στη σπηλιά και κίνησαν με τα πόδια. Ο Κοράν έκανε μια ερώτηση στην Κίρα.

- Τι σου είπε ο γέρος για τη χώρα του Σεμπίν;

- Κάθε βράδυ, στις εννιά, στη δυτική πλευρά της πόλης, εκεί όπου ο βράχος σκεπάζει τη θάλασσα σαν μπαλκόνι, εμφανίζεται το άρμα του Μοκίρ. Αυτό το άρμα δεν το έχει δει κανείς μέχρι σήμερα, όμως. Αλλά όποιος μπορέσει να το δει, με τα δώδεκα λευκά άλογα και το καλέσει, τότε το άρμα έρχεται και τον παίρνει και τον ταξιδεύει στη χώρα του Σεμπίν. Αυτό μου είπε.

- Τότε ξεκινάμε για τη δυτική πλευρά της πόλης, για το βράχο. Θα πρέπει στις εννιά η ώρα, ακριβώς, να είμαστε εκεί. Και τι είπε ο γέρος ότι πρέπει να κάνουμε για να δούμε το άρμα του Μοκίρ;

- Δεν θυμάμαι ακριβώς Κοράν. Νομίζω πως είπε ότι, το άρμα του Μοκίρ μπορεί να το δει μόνο όποιος κατορθώσει να απαντήσει σε μια ερώτηση που θα κάνει στον εαυτό του εκείνη την ώρα. Ο Μοκίρ θα ακούσει την απάντησή του και αν αυτή είναι σωστή, τότε θα κάνει την εμφάνισή του.

Ο Κοράν προβληματίσθηκε. Έπειτα τη ρώτησε.

- Και ποια είναι η ερώτηση Κίρα που πρέπει να απαντηθεί; Θα πρέπει να την ξέρουμε από τώρα για να τη σκεφτούμε σε όλη τη διαδρομή. Τη θυμάσαι με σιγουριά; Γιατί λάθος ερώτηση σημαίνει και λάθος απάντηση.

- Ναι, αυτή τη θυμάμαι. Είμαι σίγουρη, δηλαδή. Είναι περίεργη ερώτηση. Δεν ξέρω αν θα μπορέσει κανείς μας να βρει την απάντηση. Εγώ τη σκέφτομαι από χθες το βράδυ και δεν μπόρεσα να βρω κάποια απάντηση.

- Πες την, θα τη σκεφτούμε και ο καθένας θα δώσει τη δική του απάντηση. Στο τέλος θα διαλέξουμε ποια θα δώσουμε.

Σε αυτή τη δήλωση του Κοράν συμφώνησαν όλοι. Η Κίρα τους είπε την ερώτηση που της είχε δώσει ο γέρος.

- Τι είναι ποιο βαρύ από όλο το σίδερο της γης και κόβεται χωρίς κανένα απολύτως εργαλείο; Αυτή ήταν η ερώτηση που μου είπε ο γέρος και μου είπε ότι έχουμε μόνο μια ευκαιρία, δεύτερη δεν υπάρχει.

Κοιτάχθηκαν μεταξύ τους και πραγματικά κατάλαβαν ότι αυτή η ερώτηση ήταν πολύ δύσκολο να απαντηθεί. Μια πολύ δύσκολη ερώτηση στην αρχή του ταξιδιού τους και αυτή θα έπρεπε να την απαντήσουν αν ήθελαν να φτάσουν στη χώρα του Σεμπίν με το άρμα του Μοκίρ. Και για αυτό είχαν μόνο δώδεκα ώρες μέχρι να φτάσουν στο βράχο. Δώδεκα ώρες ταξιδιού, που η απάντηση σε ένα γρίφο θα ‘βασάνιζε’ το μυαλό τους. Μια απάντηση που θα τους άνοιγε το δρόμο για τη μαγική Κιράνα. Αλλά και αυτή η σκέψη θα τους συνόδευε τις πρώτες αυτές ώρες. Αν τα κατάφερναν, τότε η Σινίτρα έμπαινε σε ένα ιστορικό χωρόχρονο. Στο χωρόχρονο της Κιράνα.

- Η απάντηση στην ερώτηση αυτή είναι πραγματικά πολύ δύσκολη. Αλλά μην πιέζετε τον εαυτό σας, απλά προσπαθήστε να βρείτε μερικές απαντήσεις. Όσο χαζές και αν νομίζετε ότι είναι, να τις πείτε. Νομίζω ότι η απάντηση βρίσκεται μέσα μας και πιστεύω ότι, τελικά, θα κατορθώσουμε να τη βρούμε. Αλλά και πάλι αν δεν γίνει, δεν έγινε και τίποτε. Δεν έχουμε να χάσουμε απολύτως τίποτε, μπορεί όμως να κερδίσουμε κάτι. Αυτό να σκέφτεστε και ότι απαντήσεις δώσετε να τις θυμάστε για να τις έχουμε πρόχειρες και γρήγορες για να διαλέξουμε. Προς το παρόν έχουμε δώδεκα ώρες για να φτάσουμε στο βράχο.

Αυτή ήταν η κατεύθυνση του αρχηγού τους. Όχι και άσχημη για ένα παιδί δώδεκα ετών. Όχι και άσχημη.

Το ταξίδι τους για το βράχο περνούσε μέσα από την πόλη και μερικά χιλιόμετρα από τα δυτικά της προάστια. Εκείνη τη μέρα , παρά το γεγονός ότι σκεφτόντουσαν διαρκώς την ερώτηση του γέρου, παρατηρούσαν τα γεγονότα γύρω τους με ένα διαφορετικό μάτι. Κάποια στιγμή μια νεαρή μητέρα μάλωνε το μικρό της κοριτσάκι γιατί της είχε ξεφύγει και κόντεψε να περάσει το δρόμο, όπου πιθανόν να την πατούσε ένα αυτοκίνητο. Ο τρόπος που η μητέρα μάλωσε το κοριτσάκι της ήταν άσχημος. Αυτό τους τράβηξε την προσοχή.

- Το είδατε αυτό; ρώτησε ο Λίνος.

- Το είδαμε, απάντησαν όλοι μαζί.

- Και τι έχετε να πείτε; Τι φταίει το κοριτσάκι; Δεν ξέρει ότι είναι δρόμος. Αν το ήξερε δεν θα προσπαθούσε να τον περάσει. Ηλίθιες μητέρες. Έτσι ξεκινάει πάντα.

- Μην σκέφτεσαι συνέχεια τον πατέρα σου και το ξύλο που θα φας. Τέλειωσε αυτό. Τώρα πηγαίνουμε στο βράχο και έχουμε να απαντήσουμε σε μια πολύ σοβαρή ερώτηση. Αν σκέφτεσαι τον πατέρα σου δεν θα μπορέσεις να κάνεις τίποτε. Και σε χρειαζόμαστε. Ο καθένας χρειάζεται τη σκέψη του άλλου.

Όλοι συμφώνησαν με τον Άνο και ο Λίνος προσπάθησε να ξεφύγει από την εικόνα του ξύλου που θα έτρωγε όταν θα γύριζε, αλλά τα γεγονότα που συνέβησαν εκείνη την ημέρα δεν τον άφησαν σε ησυχία. Συνέχεια του το θύμιζαν…

Παρακάτω ένας πατέρας έδερνε το γιο του γιατί είχε πέσει με το ποδήλατό του πάνω σε μια γριά και την είχε τραυματίσει. Δεν την είχε δει και ο μικρός προσπαθούσε να του εξηγήσει ότι δεν την είχε δει.

- Είσαι στραβός; Ολόκληρος άνθρωπος ήταν μπροστά σου. Που είναι το μυαλό σου; Το έχεις χάσει τελευταία.., και δως του ξύλο ο πατέρας στο γιο.

Ο Λίνος τρόμαξε με αυτή την εικόνα και για μια στιγμή σκέφθηκε να το βάλει στα πόδια και να γυρίσει πίσω. Τελικά στο τέλος όλοι άρχισαν να γελάνε με αυτή την κατάσταση και να διακωμωδούν την «κατάρα» του φίλου τους. Άρχισαν και τα πειράγματα. Πως θα γινόταν διαφορετικά; Δεν άκουγε σοβαρά, δεν άκουγε φιλικά, δεν άκουγε με τον οποιονδήποτε τρόπο. Ε! Καιρός ήταν λοιπόν να δοκιμάσουν και κάτι διαφορετικό και πράγματά τα πειράγματά τους είχαν καλύτερο αποτέλεσμα.

- Μέχρι να φτάσουμε στο βράχο ο Λίνος θα το έχει φάει ήδη το ξύλο, χωρίς ο πατέρας του να τον έχει ακουμπήσει καν…

Με αυτή τη σκέψη του Κοράν, όλοι γέλασαν με την ψυχή τους, ακόμα και ο Λίνος. Και πράγματι στη διαδρομή δεν ήταν και λίγες οι περιπτώσεις όπου οι γονείς μάλωναν τα παιδιά τους για τις ζαβολιές τους. Φτάνοντας στην άκρη της δυτικής πλευράς της πόλης και παίρνοντας τον παραλιακό δρόμο προς το βράχο είχε πέσει ήδη νωρίς το απόγευμα. Τα παιδιά δεν είχαν ρολόι μαζί τους και σκέφθηκαν να ρωτήσουν την ώρα. Ήταν τέσσερις το απόγευμα.

- Έχουμε πέντε ώρες ακόμα, είπε ο Κοράν.

- Νομίζω ότι φτάνουν… Η Κίρα έκανε μια μικρή παύση και συνέχισε. «Μέχρι το βράχο είναι ακόμα δυο ώρες. Μπορούμε να σταματήσουμε για λίγο και να πούμε μερικά πράγματα. Τι έχει σκεφτεί ο καθένας.»

- Έτσι λέω και εγώ. Νομίζω ότι ξέρω που είναι ο βράχος. Υπάρχει ένας χωματόδρομος που περνάει μέσα από ένα μικρό ύψωμα και οδηγεί εκεί. Εξάλλου αισθάνομαι πολύ κουρασμένη.

Η Μάλι, χωρίς να περιμένει την αντίδραση των άλλων, έβγαλε το σακίδιο από τον ώμο της και έκατσε στην άκρη του δρόμου κάτω από ένα δέντρο για να ξεκουραστεί. Έβγαλε τα παπούτσια της και άρχισε να τρίβει τα πόδια της.

- Δεν είσαι πολύ μικρή ακόμα για να το κάνεις αυτό;

- Ξέρω, ξέρω Κίρα και εγώ σε αγαπάω μην ανησυχείς. Άλλωστε δεν νομίζω ότι θα πεθάνω. Κάτι άλλο πρέπει να υπάρχει εκτός από το θάνατο. Διαφορετικά δεν θα έψαχναν όλοι για την αθανασία. Απλά και για εκεί δεν γνωρίζουν το δρόμο, όπως δεν τον γνωρίζουν για την Κιράνα.

(συνεχιζεται)

γραμμενο απο εναν φιλο (ΚΡΗΣΜΑ) που δεν εχει εκδοθει και θα το δημοσιευσω εδω σε 8 - 10 αναρτησεις