" Απαγορεύεται να είσαι γυναίκα "

   



 Το 1804 ο Ναπολέων Βοναπάρτης ανακηρύχτηκε αυτοκράτορας και υπαγόρευσε τον Αστικό κώδικα , τον αποκαλούμενο Ναπολεόντειο , που ακόμη και σήμερα αποτελεί νομικό πρότυπο σε ολόκληρο τον κόσμο.
       Εκείνο το μνημειώδες έργο της αστικής τάξης στην εξουσία, καθιέρωνε μια διπλή ηθική, και ανέβαζε το δικαίωμα της ιδιοκτησίας στο ψηλότερο σκαλί της νομοθεσίας.
       Οι παντρεμένες γυναίκες δεν είχαν δικαιώματα , το ίδιο και τα παιδιά , οι εγκληματίες και οι πνευματικά καθυστερημένοι. Οι γυναίκες όφειλαν υπακοή στον σύζυγο. Ήταν υποχρεωμένες να τον ακολουθούν όπου κι αν πήγαινε, ενώ χρειαζόταν η άδειά του για τα πάντα σχεδόν, εξόν για να αναπνέουν.
       Το διαζύγιο, που η Γαλλική Επανάσταση το είχε απλουστεύσει , περιορίστηκε  από τον Ναπολέοντα και ίσχυε μόνο για τα σοβαρά παραπτώματα. Ο σύζυγος μπορούσε να χωρίσει αν η σύζυγος τον απατούσε. Η σύζυγος μπορούσε να χωρίσει μόνο αν ο άντρας της είχε  φέρει την ερωμένη του στο συζυγικό κρεβάτι.
       Ο μοιχός πλήρωνε πρόστιμο, στη χειρότερη περίπτωση. Η μοιχός πήγαινε φυλακή σε κάθε περίπτωση.
       Ο κώδικας δεν επέτρεπε τη θανάτωση της άπιστης. όμως αν ο απατημένος σύζυγος τη σκότωνε , οι δικαστές , που όλοι ανεξαιρέτως ήταν άντρες , έκαναν τα στραβά μάτια.
      Αυτή η νομοθεσία και αυτές οι συνήθειες επικρατούσαν στη Γαλλία για πάνω από εκατόν πενήντα χρόνια.



Από το βιβλίο ¨"Γυναίκες " του  Εντουάρντο Γκαλεάνο

Φωτό , ζωγραφική Αrisa Nakahara 

" Νέος άνθρωπος " Ζοζέ Σαραμάγκου

       Πολιτισμικά, είναι πιο εύκολο να κινητοποιήσεις τους ανθρώπους προς τον πόλεμο παρά προς την ειρήνη. Στη διάρκεια της ιστορίας η Ανθρωπότητα πάντα θεωρούσε ότι ο πόλεμος είναι το πιο αποτελεσματικό μέσο επίλυσης συγκρούσεων , και πάντα όλοι όσοι κυβέρνησαν χρησιμοποίησαν τα σύντομα διαλείμματα ειρήνης για την προετοιμασία μελλοντικών πολέμων . Πάντα, για να ζήσουν αύριο ειρηνικά τα παιδιά, θυσιάζονται σήμερα οι γονείς...
        Αυτό λένε, αυτό γράφουν, αυτό μας κάνουν να πιστεύουμε, γιατί ξέρουμε πως ο άνθρωπος, παρ' ότι ιστορικά εκπαιδευμένος για τον πόλεμο , κουβαλά στην ψυχή του ένα διαρκή πόθο για ειρήνη. Γι' αυτό και χρησιμοποιείται ως μέσο ηθικού εκβιασμού από μέρους εκείνων που θέλουν τον πόλεμο , κανείς δεν θα τολμούσε να ομολογήσει πως κάνει πόλεμο για τον πόλεμο , ορκίζεται όμως πως κάνει πόλεμο για την ειρήνη. Γι' αυτό και καθημερινά και σε κάθε μέρος του κόσμου εξακολουθούν ακόμα να ξεκινούν άνθρωποι για τον πόλεμο, εξακολουθεί κι αυτός να πηγαίνει να τους καταστρέφει στα σπίτια τους.
       Μίλησα για πολιτισμό. Ενδεχομένως θα ήμουν πιο σαφής αν μιλούσα για πολιτιστική επανάσταση, κι ας ξέρουμε πως πρόκειται για φθαρμένη έκφραση , χαμένη πολλές φορές σε σχέδια που την κάνουν απάνθρωπη , καταναλωμένη σε αντιφάσεις , παραστρατημένη σε περιπέτειες που τελικά υπηρετούν συμφέροντα ριζικά αντίθετά της.
       Ωστόσο οι στοχασμοί αυτοί δεν υπήρξαν πάντα μάταιοι,  άνοιξαν χώρο, διεύρυναν ορίζοντες, αν και μου φαίνεται πως είναι πια καιρός να καταλάβουμε και να διακηρύξουμε πως η μοναδική επανάσταση που αξίζει να λέγεται έτσι , θα ήταν η επανάσταση της ειρήνης , εκείνη που θα μεταμόρφωνε τον εξασκημένο για τον πόλεμο άνθρωπο σε άνθρωπο εκπαιδευμένο για την ειρήνη, γιατί θα είχε εκπαιδευτεί με ειρήνη.
       Αυτή μάλιστα, θα ήταν η μεγάλη πνευματική, και επομένως πολιτισμική, επανάσταση της Ανθρωπότητας.
       Αυτός θα ήταν επιτέλους ο πολυθρύλητος νέος άνθρωπος.



Από το βιβλίο του Ζοζέ Σαραμάγκου , " Το τελευταίο τετράδιο " Εκδόσεις Καστανιώτη