"O νούς και η καρδιά ή της καρδιάς ο νούς"

Και ταξίδεψα στα πέρατα του κόσμου...
ανέβηκα μέχρι το φεγγάρι...
το σύμπαν όλο εξερεύνησα με το μυαλό μου...

Εγώ ο άνθρωπος...
το τελειότερο όλων των δημιουργημάτων

Όμως ξέχασα...
ότι κάπου είχα αφήσει την καρδιά μου...
κι έτσι η διαδρομή μου ηταν μισή...
ανολοκλήρωτη...
έβλεπα πολλά μα δεν ένοιωθα...
άκουγα πολλά αλλά δεν τα ζούσα...
έτρεχε ξέφρενα ο νούς να εξηγήσει...
μέχρι που χάθηκα στο λαβύρινθό του...

Και τότε ήρθες εσύ ψυχή μου...
σαν την Αριάδνη τον μίτο μου έδωσες να κρατώ..
και μου είπες...

Όσο πιο ψηλά θα ανεβαίνεις με τον νου...
τόσο πιο βαθειά θα γίνεται η πληγή στην καρδιά σου...
όσο το χάσμα θα μεγαλώνει...
τόσο θα αποχωρίζεσαι απο μένα..
και τόσο ο πόνος σου θα γίνεται αβάσταχτος...


Μέχρι να θυμηθείς πως η ψυχή σου σ'ενώνει...
μέχρι να της επιτρέψεις να έρθει
να σε γιατρέψει απ'όλους τους διαχωρισμούς
που το μυαλό σου δημιουργεί...

Και μέχρι η αγάπη που φέρει να εγκατασταθεί μέσα σου...
κι όλα ένα να γίνουν ξανά...
πολλές πλάνες θ'ανακαλύψεις...
μεγάλες ταραχές θα περάσεις..
φουρτούνες και πίκρες θα γυρίσουν ξανά..
να σου θυμίσουν πόσο λάθος ζούσες...

Πόσα λάθη έκανες ζώντας με καρδιά κλειστή...
μα δεν υπάρχει ζωή σε μια καρδιά κλειστή...
κι αυτό το ξέχασες..
παρά μόνο φόβος ,άγνοια , πόνος, δυστυχία..

Μαζί μου ταξιδεύοντας στο άπειρο..
μαζί μου ταξιδεύοντας στο χρόνο...
θ'αντιληφθείς οτι υπάρχει κι άλλος κόσμος...
άλλος νους..
αυτός της καρδιάς σου...
μιας καρδιάς που πάλλεται και δονείται στο ρυθμό του σύμπαντος


Γνωρίζει οτι βιώνει
και βιώνει οτι γνωρίζει...
υπάρχει γιατί ζει...
και ζει γιατί υπάρχει...

'Οταν η καρδιά ενώνεται με το νου...
ένα θαύμα συντελείται...
το θαύμα της ένωσης....
αυτό που λέμε αγάπη...