Translate

Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2017

" Τέλος "










Ως πότε θα σερνόμαστε αργοπεθαίνοντας.

Πόσους νεκρούς θα θρηνήσουμε ακόμα, 
πόσους φτωχούς, πόσους πεινασμένους,
πόσους άστεγους, πόσους ανήμπορους,
πόσους μετανάστες και πόσους πρόσφυγες .

Πόσους προδότες, πόσους κλέφτες, 
πόσους απατεώνες.
Πόσους δολοφονημένους, πόσους δαρμένους,
πόσους κακοποιημένους.

Πόση θλίψη μπορούμε να αντέξουμε ακόμα,
και μέχρι πότε θα στρέφουμε το βλέμμα  

αλλού, ψάχνοντας για διέξοδο ,
γιά μιά χαραμάδα,
να ξεφύγουμε, να γλυτώσουμε, 
απο τον φαύλο κύκλο,
της θλίψης και της απογοήτευσης.

Ο καθένας μόνος του και όλοι μαζί,
αφηνόμαστε να 
 βουλιάζουμε,
σ' ένα βούρκο που τέλος δεν έχει.

Τι άλλο περιμένουμε να δούμε, 

πόσο τρομολάγνοι έχουμε γίνει?

Η άβυσσος δεν έχει τέλος, 
δεν έχει πάτο, 
έχει όλο και παρακάτω, 
γίνεται δίνη που σε ρουφάει.

Το τέλος , τον πάτο, τον ορίζουμε εμείς.
Ο καθένας μόνος του και όλοι μαζί,
ορίζουμε το προσωπικό 

αλλά και το συλλογικό τέλος.

Χρειάζεται να αποφασίσουμε 

να βάλουμε ένα τέλος.

Ο καθένας μόνος του και όλοι μαζί, 

μέσα μας πρώτα κι έξω μας μετά,
να βρούμε τη δύναμη 
να αντιμετωπίσουμε το τέρας, 
κατά πρόσωπο.

Αυτό το τέρας συνεχώς δυναμώνει ,

τα τελευταία χρόνια, 
έχει απλώσει τα πλοκάμια του παντού κι απειλεί 
να μας κατασπαράξει .

Φόβο το λένε,

άρνηση, αδυναμία, δειλία.

Όταν το κοιτάξεις κατά πρόσωπο θα δεις,
πως δεν υπάρχει πραγματικά, 
παρά μόνο στην φαντασία σου,
μόνος σου το έπλασες ,
κι έτσι απλά 
όπως το δημιούργησες
με τον ίδιο τρόπο μπορείς  να το εξαφανίσεις.


Το τίποτα ποτέ δεν θα μπορέσει

 να σταθεί απέναντι απο το κάτι.
Το ανύπαρκτο δεν γίνεται

να νικήσει το υπαρκτό.
Καμιά μάχη δεν χρειάζεται να δώσεις,
αρκεί να μπορέσεις να το δεις.


Γιατί αν κάτι μας καθηλώνει ,

είναι που νομίζουμε 
ότι χρειάζεται να πολεμήσουμε 
και δεν έχουμε δυνάμεις για πόλεμο, 
εξαντληθήκαμε.
Δεν θέλουμε πόλεμο, 

αυτό έχει επιλεγεί.
Αν θέλαμε πόλεμο 
θα τον είχαμε κάνει τη σωστή στιγμή 
κι αυτή η στιγμή πέρασε.

Επιλέξαμε να αντέξουμε στις κακουχίες, 

στις σκληρές δοκιμασίες και στις προκλήσεις,
της αλλαγής και της μεταμόρφωσης 
του τρόπου ζωής μας.
Όμως και σ΄αυτό χρειάζεται να μπεί ένα τέλος.

Ο καθένας μόνος του και όλοι μαζί,
ας ορίσουμε το δικό μας,


............Τέλος............