Translate

Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2016

" Απόδραση απο την Πλάνη " Abu Hamid Al Ghazali


[...]
Λέω -καλώντας τη βοήθεια του Κυρίου , εμπιστευόμενος τον εαυτό μου σε Αυτόν, περιμένοντας την Ευστοχία απο Αυτόν και ζητώντας καταφύγιο μόνο σε Αυτόν - το εξής.
Αυτός είναι που παραχωρεί την ορθότητα και σε βοηθά στην έρευνά σου για την Αλήθεια 

Μάθε ότι οι διαφορές ανάμεσα στους ανθρώπους σχετικά με τις θρησκείες και τις ομολογίες  πίστης των οποίων οι δογματικές διαφορές ανάμεσα στους δασκάλους κάθε σχολής, δεδομένου του πλήθους των σχισμάτων και των διαφορών των μεθόδων, μοιάζουν με ένα βαθύ ωκεανό , όπου το μεγαλύτερο μέρος των υδάτων έχει χαθεί και μόνο ένα μικρό μέρος έχει σωθεί. Κάθε ομάδα αξιώνει την σωτηρία και " είναι ευχαριστημένη εκ των δοξασιών της " ( Κοράνι 23/55)
Αυτό μας έχει ήδη αναγγελθεί απο τον Κύριο των Απεσταλμένων, τον Αξιόπιστο και Ειλικρινή, ο οποίος είπε "Η κοινότητα μου θα διαιρεθεί σε εβδομήντα τρείς σέχτες , μόνο μία θα σωθεί " 
[...]
Απο την πρώτη μου νεότητα λοιπόν, η δίψα να ανακαλύψω την αληθινότητα των πραγμάτων ήταν για μένα μια συνήθεια, μία τρέχουσα πρακτική, ένα ένστικτο , μία φυσική διάθεση που είχε εμφυτευτεί Άνωθεν , στην πραγματικότητα δεν ήταν ούτε επιλογή ούτε μία τεχνική εκ μέρους μου. 
Απο την νεαρή μου κιόλας ηλικία οι δεσμοί της τυφλής υπόδειξης ή εξωτερικής υποβολής διαλύθηκαν μέσα μου, και κληρονομημένες δοξασίες θρυμματίστηκαν. 

Είχα διαπιστώσει ότι τα παιδιά των χριστιανών μεγαλώνουν μέσα στο χριστιανισμό , τα παιδιά των εβραίων μέσα στον ιουδαισμό , τα παιδιά των μουσουλμάνων μέσα στο ισλάμ.

Αναφέρεται στην παράδοση " Κάθε άνθρωπος γεννιέται σύμφωνα με την Πρωταρχική Φύση, οι γονείς του στη συνέχεια τον κάνουν εβραίο, χριστιανό ή μουσουλμάνο "

Βουβός απο μια εσωτερική αιτία , άρχισα λοιπόν να αναζητώ την "Αλήθεια της Πρωταρχικής Φύσης " και την αληθινότητα πίστεων , προερχόμενων από την τυφλή υποβολή των γονέων και διδασκάλων . 

Η διαφορετικότητα ανάμεσα σε αυτούς τους κομφορμισμούς , καθώς και η καταγωγή τους, προέρχονται από νουθεσίες εντυπωμένες στο νου και αυτό που γεννά τις διαφορές είναι η ύπαρξη ή μη της Διάκρισης ανάμεσα στο αληθινό και στο ψεύτικο που περιέχουν .

Είπα στον εαυτό μου " Πρέπει να ερευνήσω την Αντικειμενικότητα των ζητημάτων. Μου ήταν απαραίτητο λοιπόν να γνωρίσω κατ΄αρχάς την Πραγματική Ουσία της Γνώσης και τότε μου φάνηκε ότι η Απόλυτη Γνώση ήταν αυτή της οποίας το αντικείμενο γνώσης Αποκαλυπτόταν , χωρίς να μπορεί να εισχωρήσει κανέναν λάθος και καμιά αμφιβολία και χωρίς να μπορεί η Καρδιά να διακρίνει καν μια τέτοια πιθανότητα . 
Επιπλέον συμπέρανα απο αυτά ότι η προφύλαξη κατά του λάθους ήταν συνδεδεμένη με τη βεβαιότητα σε τέτοιο σημείο, ώστε αν , για παράδειγμα, ένα άτομο στην προσπάθεια του να κλονίσει αυτή μου τη βεβαιότητα μετέτρεπε ένα βότσαλο σε χρυσάφι ή ένα ξύλο σε φίδι μπροστά σε μένα για να δείξει την έλλειψη υπόστασης της βεβαιότητας , δεν θα μου προξενούσε ούτε αμηχανία ούτε άρνηση "

Από τότε που Γνωρίζω ότι το δέκα είναι μεγαλύτερο του τρία , ακόμη και αν κάποιος ερχόταν να μου πει " όχι το τρία είναι μεγαλύτερο απο το δέκα και αυτό είναι αληθινό όπως το να μετρέψω αυτό το ξύλο σε φίδι" , γεγονός που ακόμη και αν συνέβαινε εμπρός μου, δεν θα εύρισκε χώρο μέσα μου αυτή η λανθασμένη διαβεβαίωση και δεν θα έθιγε με κανέναν τρόπο την πεποίθησή μου για την ορθότητα της γνώσης μου.

Βεβαίως το θαύμα του θα με έκανε να θαυμάσω, όμως παρ΄όλα αυτά, δεν θα αμφέβαλλα ούτε λεπτό για τη Γνώση μου.
Έτσι κατάλαβα ότι κάθε τι που αγνοούσα και για το οποίο δεν είχα καμιά σίγουρη γνώση, πέρα απο κάθε αμφιβολία προερχόταν απο πηγή αμφίβολη και αβέβαιη και κάθε γνώση που της λείπει αξιοπιστία δεν μπορεί να είναι αντικειμενική Γνώση. 
[...]
.......................................................................................................................................................

Απόσπασμα απο το βιβλίο "Απόδραση απο την Πλάνη" που συμπεριλαμβάνεται μαζί με άλλα τρία βιβλία  , "Το βιβλίο της Μετάνοιας " , " Η αλχημεία της Ευδαιμονίας"  και " Η Κόγχη των Φώτων"  του Abu Hamid Al Ghazali  σ΄ενα τόμο  των εκδόσεων Baraka .

Ο Αμπού Χαμίντ Μουχάμαντ Ιμπν Μουχάμαντ Ατ-τούσι Αλ-Γκαζαλί ή Αλ-Γκαζαλί (1058 - 19 Δεκεμβρίου 1111), γνωστός επίσης με το ελληνοποιημένο όνομα Αλγάζελ, ήταν μουσουλμάνος θεολόγος, νομικός, φιλόσοφος και μυστικιστής περσικής καταγωγής.

Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2016

" Το πέρασμα " Κων/νου Τζαμιώτη






"  Όποιος γνώρισε τον πόνο 
    και τον τερμάτισε , 
    είδε πως,
    στην άλλη όχθη ,    
    βρίσκεται η συμπόνια
    η αλληλεγγύη και η καλοσύνη , 
    κι όχι η εκδίκηση."


Ένα πραγματικό διαμάντι καλά κρυμμένο αλλα και τόσο φανερό , όσο η καρδιά σου αντέχει να βιώσει , βρίσκεται στο παρακάτω απόσπασμα .

" Ξαφνικά δεν είχε καμιά σημασία που το νερό τελικά είχε διαπεράσει το μπουφάν μουσκεύοντας το πουλόβερ του, που τα πόδια του πλατσούριζαν μες τα αχρηστεμένα πια παπούτσια του ή το ότι η καρδιά του χτυπούσε σαν τρελή μετά από τόσο τρέξιμο. Ήταν αντιμέτωπος με κάτι μεγαλύτερο, κάτι που κατά κάποιον τρόπο ξεπερνούσε τις προσδοκίες του απο τον κόσμο.
Μπροστά του ορθωνόταν ένα βουνό απο σωσίβια. Αν έκρινε από τον όγκο και το ύψος της στοίβας, θα πρέπει να ήταν χιλιάδες. Αμέτρητα, πατικωμένα το ένα πάνω στο άλλο σωσίβια, που τα είχαν φορέσει άνθρωποι, άνθρωποι σαν αυτόν. Λες και ήταν υπνωτισμένος πλησίασε και άρχισε να περιεργάζεται την εντυπωσιακή εκείνη κατασκευή με το μνημειώδες μέγεθος. Πόσοι να χρειάστηκε άραγε να περάσουν από εδώ για να μπορέσει να στηθεί κάτι τόσο μεγάλο? Και πού ήταν τώρα όλοι αυτοί? Είχαν καταφέρει άραγε να φτάσουν όλοι ασφαλείς στον προορισμό τους ή κάποιοι χάθηκαν κάπου στη διαδρομή?
Κοίταζε και ξανακοίταζε τον ζοφερό όγκο, τον περιεργαζόταν, άγγιζε τη βάση του, σαν να ήθελε να αφουγκραστεί τις αμέτρητες ιστορίες που έκρυβε. Και ενώ αγωνιζόταν να συνέλθει από την κατάπληξή του και να βάλει τις σκέψεις του σε μια σειρά, μόλις έκανε μερικά βήματα και βρέθηκε από την άλλη πλευρά, ήρθε αντιμέτωπος με μια αποκάλυψη ακόμα μεγαλύτερη.
Εκατοντάδες ξεφούσκωτες λέμβοι, ξύλινες βάρκες, πλοιάρια, ψαροκάικα και μικρά σκάφη αναψυχής κάλυπταν απ΄άκρη σ΄άκρη την ακτή, λες και κάποιος είχε μαζέψει απο τη θάλασσα όλα τα πλεούμενα και τα είχε πετάξει εδώ.
Τώρα πια έτρεμε ολόκληρος και δεν έφταιγε η βροχή ή το κρύο. Ο συγκλονισμός του ήταν απόλυτος. Κάποια ασυγκράτητη δύναμη είχε τρυπώσει μέσα του, ένα φοβερό λεπίδι που χωνόταν όλο και βαθύτερα πετσοκόβοντας ό,τι έβρισκε στο δρόμο του.
 Σχεδόν ένιωθε τη λάμα να χαράζει το στομάχι του, να κάνει κομματάκια τα έντερά του, να τεμαχίζει το ένα ζωτικό όργανο μετά το άλλο. Ο πόνος έμοιαζε τόσο πραγματικός , που δεν άντεξε κι έκανε εμετό.
Άφησε να περάσουν μερικές στιγμές για να συνέλθει πριν αποφασίσει πως έπρεπε να φύγει απο κει. Περπάτησε ανάμεσα στα παρατημένα σκάφη, ώσπου στα μισά περίπου της ακτής βρήκε το ανηφορικό πέρασμα που οδηγούσε στον δρόμο. Τα πρώτα σπίτια του οικισμού απείχαν από εκεί
μόλις διακόσια μέτρα. Διέσχισε την απόσταση με ταχύ βήμα, έφτασε στον ξενώνα , έβγαλε τα βρεγμένα ρούχα , σκουπίστηκε και ντύθηκε όσο πιο ζεστά μπορούσε .
[...]
Βγήκε στον δρόμο και κατευθύνθηκε προς το γυμναστήριο. Επικρατούσε σκοτάδι πια, μα η βροχή είχε σταματήσει, έτσι πολλοί περιφέρονταν γύρω από το φωταγωγημένο κτίριο. Στάθηκε για λίγο και παρατήρησε εκείνο το πολύβουο πλήθος σαν να ήταν η πρώτη φορά που του δινόταν η ευκαιρία να το κάνει. Έπειτα μπήκε μέσα.
Πλησίασε μια από τις γυναίκες που ετοίμαζαν το βραδινό συσσίτιο."Θέλω να βοηθήσω " είπε κοιτώντας τη στα μάτια. " Πείτε μου τι μπορώ να κάνω" ."

[...]

Απο το βιβλίο  " Το πέρασμα " Κων/νος Τζαμιώτης Eκδόσεις Μεταίχμιο 2016



Σχόλιο

  Κορυφαία στιγμή της τραγωδίας , που εκτυλίσσεται με μεγάλη λογοτεχνική μαεστρία απο τον συγγραφέα,  στο πρόσφατο μυθιστόρημά του ,για το προσφυγικό θέμα.
Δύσκολο το εγχείρημα , αμφισβητούμενο απο κάποιους ως προς την επικαιρότητά του και κατ επέκταση  τη σκοπιμότητα του .
 " Η καυτή πατάτα" της εποχής  έχει χαρακτηριστεί απο πολλούς κι όχι άδικα .
Μα,  μας έχει συνηθίσει ο συγγραφέας σε τέτοιου είδους ακροβασίες . Κανένα του βιβλίο δεν είναι εύκολο άλλωστε ,  επιφανειακό , ρηχό ή ανώδυνο.  Αντιθέτως,  πάντα σε βάζει να κολυμπήσεις σε βαθιά νερά κι αν είσαι τυχερός κι αρκετά διορατικός όλο και   κάποιο  κρυμμένο θησαυρό θα ανακαλύψεις . Όσοι τον διαβάζουν το γνωρίζουν.

  Σεβόμενος τον αναγνώστη ίσως , που έχει βομβαρδιστεί απο εικόνες φρίκης και υπερβολικά συναισθήματα τον τελευταίο καιρό σχετικά με το ζήτημα , ο συγγραφέας επιλέγει να  ξετυλίξει την ιστορία αρκετά αποστασιοποιημένα και  χωρίς έντονες συναισθηματικές εξάρσεις.
  Μέσα απο ένα πολυφωνικό χορό χαρακτήρων και διαλόγων  που παραπέμπει σε αρχαία τραγωδία, φωτίζονται πολλές πλευρές και απόψεις του ζητήματος , ενώ  ο κεντρικός ήρωας παραμένει αφανής , περιμένοντας  να τον ανακαλύψει ο αναγνώστης .
 Θα μπορούσε να είναι και παιχνίδι, αν δεν ήταν τόσο τραγικό το θέμα , ένα παζλ  ίσως ή ένας γρίφος με τίτλο , βρες τον ήρωά σου , ποιός  σου ταιριάζει ή με ποιόν ταυτίζεσαι .
Θα μπορούσε επίσης να είναι  ένα κινηματογραφικό σενάριο,  μια και οι χρόνοι του είναι κινηματογραφικοί ,  με γεγονότα που τρέχουν  και τις εικόνες να ακολουθούν , λαχανιάζεις λίγο η αλήθεια είναι.
Γενικώς το βιβλίο τρέχει , τόσο που δεν προλαβαίνεις να δεις βαθιά , ούτε μέσα στους ήρωες αλλά ούτε και μέσα σου , δεν προλαβαίνεις  να βιώσεις κανένα συναίσθημα σε βάθος , όλα γίνονται γρήγορα , όπως ακριβώς συμβαίνει σε έκτακτες καταστάσεις. Το βιβλίο σε βάζει να  στέκεσαι στη θέση του παρατηρητή , σαν σε σινεμά και παρακολουθείς τα δρώμενα που σε καθηλώνουν. Δεν είναι όμως ταινία , ούτε φανταστική η ιστορία , αν και είναι μυθιστόρημα , είναι ολοσδιόλου αληθινή κι αυτή η τραγική αλήθεια  είναι που σε καθηλώνει.
Κι όπως όλες οι  τραγωδίες , έτσι κι αυτή έχει τη λύτρωσή της , την κορυφαία της στιγμή , που   εύκολα μπορεί να  προσπεράσεις , λόγω κεκτημένης ταχύτητας ,όπως συνέβη  σε μένα .  Την ανακάλυψα σε δεύτερη ανάγνωση .  Αν δε , αντέξεις και μείνεις για  λίγο  να γευτείς το βίωμα  , τότε θα σε ανταμείψει σε συναίσθημα  που σε όλο το βιβλίο βρίσκεται σε οικονομία.
Ίσως σε κάνει να σκεφτείς και να συνειδητοποιήσεις ,   ότι κάπως έτσι , αν όχι έτσι ακριβώς , γεννιέται το αίσθημα της αλληλεγγύης . Ετσι αλλάζουν οι άνθρωποι , με πόνο αβάσταχτο, που μοιάζει με πόνο γέννας ,  σπάει το περίβλημα του ισχυρού "εγώ" κι  ο πόνος ενώνεται με τον πόνο των άλλων , σε ξεπερνάει, "ξεπερνάει τις προσδοκίες σου για τον κόσμο" όπως λέει ο συγγραφέας , είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο αυτό που βιώνεις ,απ΄αυτό που πίστευες ότι υπάρχει , είναι  ιερή η στιγμή , μεγαλειώδης.

 Είναι η  στιγμή της αναμέτρησης με τον θάνατο , που την κάνει ιερή και μεγαλειώδη .
Τον κοιτάς ίσια στα μάτια κι αναμετριέσαι μαζί του και ή θα λυγίσεις ή απλώς θα τον ξεπεράσεις , ο ήρωας εδώ απλώς τον ξερνάει.
Ακροβατείς μεταξύ θανάτου και ζωής . Τον τερματίζεις και περνάς απέναντι.
 Βιώνεις τον μέγιστο πόνο και τον φόβο που μπορείς να νιώσεις., "σαν κοφτερή λεπίδα σου σκίζει τα σωθικά "όπως λέει χαρακτηριστικά ο ήρωας.
 Αυτόν  τον φόβο και τον πόνο που μόνο οι γυναίκες που έχουν γεννήσει φυσιολογικά  γνωρίζουν  . Κι εδώ έχουμε έναν άντρα που βιώνει αυτή τη " γέννα " και μια περιγραφή αυτού του βιώματος,  που όμοιά της  δεν έχω συναντήσει σε κανένα βιβλίο . Κι αυτό το είναι ένα στοιχείο που κάνει τη στιγμή και το βιβλίο πολύ ιδιαίτερο.
Είναι η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι και ο θάνατος δεν είναι τίποτα άλλο , παρά απλώς  ένα πέρασμα .
Και τότε ο πόνος απλώνεται , μαλακώνει και γίνεται συμπόνια και το μόνο που σκέφτεσαι να κάνεις είναι πως θα βοηθήσεις ώστε όλων ο πόνος να γίνει πιο μαλακός, πιο λίγος.

 Αυτός είναι και ο λόγος που αποφάσισα να γράψω λίγα λόγια γι αυτό , εδώ σ΄αυτό το μπλόγκ της "ουσίας" που πραγματεύεται εσωτερικές διεργασίες και καταστάσεις της ψυχής . Γιατι κι αυτή είναι μια εσωτερική διεργασία , μια μοναδική στιγμή γέννησης ψυχής.

Να τι κάνει ένα βιβλίο ξεχωριστό , μια σκηνή , μια εικόνα,  μια φράση , που γίνεται βίωμα , το ζεις μαζί με τον ήρωα του βιβλίου και σε  ακολουθεί για πολύ καιρό. Ίσως να μην το ξεχάσεις και ποτέ.

Αυτή είναι η ουσία στη δική μου αντίληψη , αυτό είναι " Το πέρασμα"  .
Το τελικό πέρασμα. Μετά απ΄αυτό μεταμορφώνεσαι , ξαναγεννιέσαι , αλλάζεις , βλέπεις με άλλα μάτια τον κόσμο , όπως και ο ήρωας του βιβλίου , ο Αλέξανδρος που πριν απ αυτό το βίωμα ήταν αδιάφορος για όσα τραγικά συνέβαιναν γύρω του, δεν τον αφορούσαν προσωπικά , έτσι νόμιζε  και μετά αποφασίζει ότι θέλει να κάνει κάτι γι αυτό , λέγοντας ...
           " θέλω να βοηθήσω"  ," πείτε μου τι μπορώ να κάνω".


 
 



Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2016

" Ειρήνη "




 " Ειρήνη, απαραίτητη προυπόθεση στον δρόμο για την ελευθερία που είναι Αγάπη "

Γιάννη Ρίτσου, «Ειρήνη»

Στον Κώστα Βάρναλη

Τ' όνειρο του παιδιού είναι η ειρήνη.
Τ' όνειρο της μάνας είναι η ειρήνη.
Τα λόγια της αγάπης κάτω απ' τα δέντρα,
είναι η ειρήνη.

Ο πατέρας που γυρνάει τ' απόβραδο μ' ένα φαρδύ χαμόγελο στα μάτια
μ' ένα ζεμπίλι στα χέρια του γεμάτο φρούτα
κ' οι σταγόνες του ιδρώτα στο μέτωπό του
είναι όπως οι σταγόνες του σταμνιού που παγώνει το νερό στο παράθυρο,
είναι η ειρήνη.

Όταν οι ουλές απ' τις λαβωματιές κλείνουν στο πρόσωπο του κόσμου
και μες στους λάκκους που 'σκαψαν οι οβίδες φυτεύουμε δέντρα
και στις καρδιές που 'καψε η πυρκαϊά δένει τα πρώτα της μπουμπούκια η ελπίδα
κ' οι νεκροί μπορούν να γείρουν στο πλευρό τους και να κοιμηθούν δίχως παράπονο
ξέροντας πως δεν πήγε το αίμα τους του κάκου,
είναι η ειρήνη.

Ειρήνη είναι η μυρωδιά του φαγητού το βράδι,
τότε που το σταμάτημα του αυτοκίνητου στο δρόμο δεν είναι φόβος,
τότε που το χτύπημα στην πόρτα σημαίνει φίλος,
και το άνοιγμα του παράθυρου κάθε ώρα σημαίνει ουρανός
γιορτάζοντας τα μάτια μας με τις μακρινές καμπάνες των χρωμάτων του,
είναι η ειρήνη.

Ειρήνη είναι ένα ποτήρι ζεστό γάλα κ' ένα βιβλίο μπροστά στο παιδί που ξυπνάει.
Τότε που τα στάχυα γέρνουν τόνα στ' άλλο λέγοντας: το φως το φως, το φως,
και ξεχειλάει η στεφάνη του ορίζοντα φως
είναι η ειρήνη.

Τότε που οι φυλακές επισκευάζονται να γίνουν βιβλιοθήκες,
τότε που ένα τραγούδι ανεβαίνει από κατώφλι σε κατώφλι τη νύχτα
τότε που τ' ανοιξιάτικο φεγγάρι βγαίνει απ' το σύγνεφο
όπως βγαίνει απ' το κουρείο της συνοικίας φρεσκοξυρισμένος ο εργάτης το Σαββατόβραδο
είναι η ειρήνη.

Τότε που η μέρα που πέρασε
δεν είναι μια μέρα που χάθηκε
μα είναι η ρίζα που ανεβάζει τα φύλλα της χαράς μέσα στο βράδι
κ' είναι μια κερδισμένη μέρα κ' ένας δίκαιος ύπνος
τότε που νιώθεις πάλι ο ήλιος να δένει βιαστικά τα κορδόνια του
να κυνηγήσει τη λύπη απ' τις γωνιές του χρόνου
είναι η ειρήνη.

Ειρήνη είναι οι θημωνιές των αχτίνων στους κάμπους του καλοκαιριού
είναι τ' αλφαβητάρι της καλοσύνης στα γόνατα της αυγής.
Όταν λες: αδελφέ μου — όταν λέμε: αύριο θα χτίσουμε
όταν χτίζουμε και τραγουδάμε
είναι η ειρήνη.

Τότε που ο θάνατος πιάνει λίγο τόπο στην καρδιά
κ' οι καμινάδες δείχνουν με σίγουρα δάχτυλα την ευτυχία,
τότε που το μεγάλο γαρύφαλλο του δειλινού
το ίδιο μπορεί να το μυρίσει ο ποιητής κι ο προλετάριος
είναι η ειρήνη.

Η ειρήνη είναι τα σφιγμένα χέρια των ανθρώπων
είναι το ζεστό ψωμί στο τραπέζι του κόσμου
είναι το χαμόγελο της μάνας.
Μονάχα αυτό.
Τίποτ' άλλο δεν είναι η ειρήνη.
Και τ' αλέτρια που χαράζουν βαθειές αυλακιές σ' όλη τη γης
ένα όνομα μονάχα γράφουν:
Ειρήνη. Τίποτ' άλλο. Ειρήνη.

Πάνω στις ράγες των στίχων μου
το τραίνο που προχωρεί στο μέλλον
φορτωμένο στάρι και τριαντάφυλλα
είναι η ειρήνη.

Αδέρφια μου,
μες στην ειρήνη διάπλατα ανασαίνει
όλος ο κόσμος με όλα τα όνειρά του.
Δόστε τα χέρια, αδέρφια μου,
αυτό 'ναι η ειρήνη.

ΑΘΗΝΑ, Γενάρης 1953
Από τη συλλογή Αγρύπνια (1941-1953)
[πηγή: Γιάννης Ρίτσος, Ποιήματα 1930-
1960, Β΄ τόμος, Εκδόσεις «Κέδρος», Αθηνα 
1961, σ. 173-175]



Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2016

" Ερωτικά γράμματα " Σεφέρης






«Ποτέ δε φανταζόμουν πως θα μπορούσα ν’ αγαπήσω έτσι. Μου είναι αδύνατο να σου εξηγήσω τι είναι αυτό το τρομερά δυνατό και ζωντανό πράγμα που κρατώ μέσα στην ψυχή μου και μέσα στη σάρκα μου. Είμαι κάποτε σαν τρελός από τον πόνο και αισθάνομαι πως όλοι οι άλλοι μου δρόμοι έξω απ αυτόν τον πόνο, είναι κομμένοι. Πως μόνο απ΄ αυτόν μπορώ πια να περάσω.»

«Όταν πάει να πάρει κανείς μια μεγάλη απόφαση, ποτέ δε μπορεί να τα δει όλα. Βλέπει έναν κύκλο σαν το μισοφέγγαρο, μισό φωτεινό και μισό σκοτεινό. Πάνω στο φωτεινό μέρος βάζει όλη του τη λογική. Πάνω στο σκοτεινό όλη του την παλικαριά και την πίστη….» 

«Όπως δεν μπορείς να καταλάβεις το ψάρι, αν δεν είσαι ψάρι ή το πουλί, αν δεν είσαι πουλί, έτσι δεν μπορείς να καταλάβεις το μοναχό άνθρωπο, αν δεν είσαι μοναχός. 


«Δεν έχω τίποτα άλλο να σου δώσω τώρα, παρά αυτές τις ανόητες λέξεις. Και πάλι, δε θα σου τις έγραφα, αν δε με παρακινούσε η ελπίδα πως κάποτε, έστω και για μια στιγμή, όταν σου κρατήσω το χέρι, δυο άνθρωποι, μέσα σ αυτόν τον ψόφιο κόσμο που μας τριγυρίζει, θα μπορέσουν να νιώσουν ότι ανασαίνουν επιτέλους, έξω απ’ όλα -κάποτε, όταν αυτά που λέμε τώρα πάρουν μια ανθρώπινη υπόσταση και πάψουν να τριγυρνούν σα φαντάσματα» 

«Φοβούμαι μήπως συνηθίσω έτσι πάντα από μακριά να σ αγαπώ» 


( Αποσπάσματα απο τα "Γράμματα στη Μαρώ" του Γιώργου Σεφέρη )

[Πηγή: www.doctv.gr]

Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2016

" Τα μάτια "





Κι ήταν τα μάτια σου βροχή
βροχή και καταιγίδα 
φωτός 
που μέσα μου άνοιξαν
αγάπης αχτίδα 

Κι είπα..
Να! υπάρχει θεός
στέκεται εδώ 
ολόρθος μπροστά μου

Δεν κλαίει
μα ούτε και γελάει
Δεν πονά
μα ούτε και το αναζητάει

Απεραντοσύνη
καλοσύνη
ευγνωμοσύνη και
σωφροσύνη
και άλλα πολλά
βλέπω σε δύο μάτια

Μα πόσο φως αλήθεια 
μπορούν να διαχέουν τα μάτια?

Κι είπες,
Όσο φως μπορούν να δεχτούν 
οι καρδιές που τα κοιτάζουν

Δυό μάτια  αντιφεγγίζουν
όλες τις αρετές της ψυχής

Θα μπορούσαν να είναι και
τα δικά σου.