Translate

Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΕΡΝΑΕΙ ΚΡΙΣΗ



Προς
Τους γονείς των Δημοτικών Σχολείων και Νηπιαγωγείων της περιοχής του Συλλόγου Π.Ε. Νέας Σμύρνης
Αγαπητοί γονείς,
Είναι σε όλους μας φανερό ότι βιώνουμε από τις πιο δύσκολες χρονιές που έχουν γνωρίσει οι εργαζόμενοι από τη μεταπολίτευση και μετά. Η κυβέρνηση σε συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ καταρ-γούν ότι κερδήθηκε με αιματηρούς αγώνες τα τελευταία 100 χρόνια. Οι ανατροπές στη ζωή μας παίρνουν χαρακτήρα «Αρμαγεδδώνα», εξελίσσονται με τρομακτική σφοδρότητα και σε εξαιρετικά σύντομο χρονικό διάστημα.
Η ανεργία χτυπάει κόκκινο συναγερμό, οδηγώντας κάθε οικογένεια να έχει έναν τουλάχιστο άνεργο, οι μισθοί σε δημόσιο κι ιδιωτικό τομέα κατρακυλούν, η ακρίβεια καλπάζει, στον ιδιωτικό τομέα κυριαρχεί η απόλυτη αυθαιρεσία του εργοδότη κι ο φόβος της απόλυσης, στο δημόσιο χιλιάδες συμβασιούχοι μένουν άνεργοι, ενώ προσλαμβάνονται ελαστικά εργαζόμενοι που δουλεύουν για μήνες απλήρωτοι, όπως οι α-ναπληρωτές ΕΣΠΑ στην εκπαίδευση.
Ο κατάλογος είναι μακρύς και αφορά όλους μας. Η προσπάθεια της κυβέρνησης και των κατευθυνόμενων Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης να στρέψουν τον ένα εργαζόμενο εναντίων του άλλου, το δημόσιο εναντίον του ιδιωτικού, τον άνεργο εναντίον του εργαζόμενου που παίρνει 700 ευρώ, το συμβασιούχο εναντίον του μόνιμου, τον εργαζόμενο στον ιδιωτικό τομέα εναντίον του συμβασιούχου, ένα και μόνο στόχο έχει, να κυκλοφορεί ελεύθερος ο λύκος για να μας κατασπαράζει έναν έναν.
Εκπαίδευση: Καταιγίδα της ερήμου
Σαρωτικές βαθιά αντιεκπαιδευτικές και αντιπαιδαγωγικές είναι οι αλλαγές που προωθούνται στην εκπαί-δευση.
Το Υπουργείο ανακοινώνει μεγάλης έκτασης συγχωνεύσεις και καταργήσεις σχολείων μέσα στον επόμενο μήνα.
Θέλει να συγχωνεύσει σχεδόν όλα τα συστεγαζόμενα σχολεία στη Νέα Σμύρνη, ενώ σε άλλες περιοχές, επιχειρεί να διαλύσει και να διοχετεύσει τους μαθητές των «μικρών» σχολείων σε γειτονικά. Φυσικά θα καταργήσει με τους τρόπους αυτούς εκατοντάδες σχολεία.
Οι στόχοι του υπουργείου είναι και βαθιά αντιεκπαιδευτικοί και δεν έχουν καμιά σχέση με την ανα-βάθμιση των σχολείων και της παρεχόμενης εκπαίδευσης.
Θα δοθούν λιγότερα λεφτά για την παιδεία. Τα τμήματα θα φτάσουν και θα ξεπεράσουν τα σημερινά ανώτερα όρια, οι μαθητές θα στοιβαχθούν στα γνωστά ακατάλληλα κτήρια και η κυβέρνηση θα προσλαμ-βάνει λιγότερους εκπαιδευτικούς. Απ’ ό,τι φαίνεται από τις ανακοινώσεις το Υπουργείο παιδείας θεωρεί απολύτως φυσιολογικό οι μαθητές να διανύουν μέχρι 10 χιλιόμετρα(!!!) και να χρειάζονται ως και μισή ώρα για να φτάσουν στο σχολείο τους (!!!).
Δραστικές περικοπές στην αντισταθμιστική εκπαίδευση δηλαδή στην εκπαίδευση που απευθύνεται σε παιδιά με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες. Τα τμήματα υποδοχής που τόσο έχουν ανάγκη τα αλλοδαπά παιδιά δε λειτουργούν, ενώ θα συρρικνωθούν δραματικά τα τμήματα ένταξης που αφορούν παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες και ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες.
Σχέδια για υπαγωγή των σχολείων και νηπιαγωγείων στους «Καλλικρατικούς» δήμους με μεταφορά των υποχρεώσεων του κεντρικού κράτους σ’ αυτούς που λόγω των τεράστιων οικονομικών προβλημάτων που αντιμετωπίζουν, θα μετακυλήσουν στους γονείς τις οικονομικές ευθύνες, δηλαδή το κόστος λειτουργίας των σχολείων.
Ήδη φέτος δόθηκαν λιγότερα χρήματα στα σχολεία. Οι σχολικές επιτροπές (που θα καταργηθούν τον επόμενο μήνα) έχουν πολύ λιγότερα χρήματα από κάθε άλλη χρονιά. Θα μπορούν να καλύπτουν τα σχο-
λεία τις ανάγκες τους στο άμεσο μέλλον ή θα αναγκάζονται οι γονείς να πληρώνουν μέρος των αναγκών του σχολικού προϋπολογισμού είτε άμεσα είτε έμμεσα (με αύξηση δημοτικών τελών). Να σημειώσουμε ότι φέτος στον προϋπολογισμό του 2011, το ποσοστό των δαπανών για την παιδεία είναι κάτω του 3%, το χαμηλότερο των τελευταίων 50 χρόνων.
Μετατροπή όλων των σχολείων σε 12θέσια ολοήμερα νέου αναμορφωμένου προγράμματος.
Σύμφωνα με την εμπειρία γονιών και εκπαιδευτικών στο «νέο» σχολείο:
Ο κατακερματισμός της γνώσης, ο τεμαχισμός σε δεκάδες γνωστικά αντικείμενα δεν βοηθά τα παιδιά να ελέγξουν και να συνειδητοποιήσουν τη γνώση που τους προσφέρεται. Το «νέο» σχολείο είναι ένα δημοτι-κό σχολείο που λειτουργεί με όρους γυμνασίου, όπου η παιδικότητα συντρίβεται κάτω από το βάρος του καθημερινού 7ωρου. Επιπλέον, πουθενά δεν έχουμε δει μέχρι τώρα, μια μελέτη ή μια έρευνα, να τεκμη-ριώνει πού στηρίζεται αυτό το πρωτοφανές μοντέλο σχολείου, που επιβαρύνει τα παιδιά του Δημοτικού με 1.274 ώρες υποχρεωτικής διδασκαλίας το χρόνο, μακράν τις περισσότερες για όλες τις χώρες του ΟΟ-ΣΑ! Επισημαίνουμε ότι, στη σχετική λίστα, ακολουθεί η Αυστραλία με 954 ώρες και η Ολλανδία με 940. Ο μέσος όρος των χωρών του ΟΟΣΑ είναι 769 ώρες το χρόνο, ενώ στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι λίγο περισσότερες και φθάνουν τις 781 το χρόνο !
Και βέβαια, η τσάντα δεν μένει στο σχολείο – αντίθετα, επιστρέφει ακόμα πιο βαριά στο σπίτι. Η ανάγκη για κατ’ οίκον εργασία παραμένει (αφού οι διδακτικοί στόχοι και τα βιβλία δεν αλλάζουν), μόνο που αυτή αρχίζει πολύ πιο αργά και επιτελείται από πολύ πιο κουρασμένα παιδιά.
Αυτό είναι το λεγόμενο «Νέο Σχολείο». Με εξαντλημένους μαθητές που δουλεύουν 35ωρο τη βδομάδα, με περικοπές δαπανών, με –τουλάχιστον-25 μελή τμήματα, με δραματικό περιορισμό των προσλήψεων εκπαιδευτικών, με γενίκευση των ελαστικών σχέσεων εργασίας, με προοπτική δημιουργίας σχολείων-μεγαθήριων που δοκιμάστηκαν και απέτυχαν (πολυδύναμα).

Δυστυχώς, η παιδεία οδηγείται σε μια ακόμη υποβάθμιση.
ΕΝΙΑΙΟ ΔΩΔΕΚΑΧΡΟΝΟ, ΔΗΜΟΣΙΟ, ΔΩΡΕΑΝ ΣΧΟΛΕΙΟ

Απέναντι σε ένα τέτοιο τύπο σχολείου, απέναντι στην πλήρη διάλυση της δημόσιας παιδείας, το εκπαι-δευτικό κίνημα δεν μπορεί να συναινεί ούτε να υπογράφει συμφωνίες σιωπής. Δεν μπορεί ακόμη, να έχει το ρόλο του παθητικού θεατή που παρατηρεί από απόσταση και σημειώνει ως αδιάφορος «διαιτητής» θετικά ή αρνητικά σημεία. Οφείλει να πάρει ξεκάθαρη θέση και να οργανώσει την αγωνιστική δράση.
Δεν υπερασπιζόμαστε το παλιό σχολείο.
Παλεύουμε για ενιαίο δωδεκάχρονο, δημόσιο, δωρεάν σχολείο που θα σέβεται τις κλίσεις και τα ενδιαφέ-ροντα των μαθητών, θα αναπτύσσει την κριτική τους σκέψη, θα προωθεί την αγάπη για τη γνώση, θα τα μάθει να εξηγούν και ν’ αλλάζουν τον κόσμο, θα τα διδάξει αλληλεγγύη, συλλογικότητα, αγωνιστικότητα, με περιεχόμενο απαλλαγμένο από την παπαγαλία, το μυστικισμό , το ρατσισμό, ένα σχολείο χωρίς απο-κλεισμούς.
Ένα σχολείο με μόνιμους εκπαιδευτικούς που θα επιμορφώνονται σε τακτά διαστήματα.
Ένα σχολείο με λιγότερη ύλη, περισσότερη χαρά και πολιτισμό για τα παιδιά.
Ένα σχολείο που δεν υποχρεώνει τους γονείς να πληρώνουν από την τσέπη τους.
Ένα σχολείο που θα διαθέτει το απαραίτητο προσωπικό για όλες τις ανάγκες των μαθητών (παράλληλη στήριξη, ψυχολόγους, κοινωνικούς λειτουργούς κ.λ.π.)
Σ’ αυτό το σχολείο όλες οι σημερινές ειδικότητες (νέες τεχνολογίες, εικαστικά, θεατρική αγωγή, ξένων γλωσσών, κ.λπ.) είναι εξαιρετικά χρήσιμες κι απαραίτητες για να συμβάλλουν με τη συμμετοχή και την προσφορά τους στο σχεδιασμό της διδακτικής πράξης μαζί με το δάσκαλο, ώστε να χρησιμοποιηθούν όλες οι δυνατότητες που δίνει η τεχνολογία, αλλά και η ανθρώπινη κουλτούρα και καλλιτεχνική δημιουργία για την αποτελεσματικότερη επίτευξη των εκπαιδευτικών στόχων.

Χρειαζόμαστε, μια Παιδεία για την οποία το κράτος θα διαθέτει το 5% του ΑΕΠ και δεν θα συνδέεται με την οικο-νομική ασφυξία των αγορών.
Έχουμε ανάγκη από μια Παιδεία που δεν θα εκχωρεί τα προγράμματα σπουδών και την απαραίτητη χρηματο-δότηση στις επιχειρήσεις, στους σπόνσορες και στην τοπική αυτοδιοίκηση. Μια Παιδεία που θα υπηρετεί τη συνταγματική υποχρέωση της πολιτείας να παρέχει ίσα δικαιώματα και ίσες ευκαιρίες στη μόρφωση για όλα τα παιδιά.
Εργαζόμενες, εργαζόμενοι, αγαπητοί γονείς,
στους καιρούς της κρίσης και της αντεργατικής επίθεσης είναι μονόδρομος η οργάνωση, η αντίσταση, η αλληλεγγύη, η συναδελφικότητα.
Να εμποδίσουμε ΤΩΡΑ τα σχέδια της κυβέρνησης για συγχωνεύσεις και καταργήσεις σχολείων.
Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε τη διάλυση της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης στο όνομα της κρίσης και του χρέους. Η παιδεία δεν μπορεί να θεωρείται «κερδοφόρα ανταποδοτική υπηρεσία», που προσφέ-ρεται για επένδυση σε οποιοδήποτε ιδιώτη θεωρεί ότι έχει οικονομικό συμφέρον. Τα σχολεία δεν είναι επιχειρήσεις. Ούτε οι μαθητές είναι πελάτες.

Η παιδεία είναι κοινωνικό αγαθό και γι αυτό πρέπει να είναι πραγματικά δημόσια και δωρεάν, για όλα τα παιδιά.
Αγαπητοί γονείς,
Είναι η ώρα ενώσουμε την αγωνία μας, την οργή μας και τις ελπίδες μας.
Σας καλούμε να αγωνιστούμε μαζί.
Για ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά μας.
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ Π. Ε. ΝΕΑΣ ΣΜΥΡΝΗΣ

Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 2011

"η γυναίκα ενώνει τον κόσμο"

Κανένας άνθρωπος δεν ολοκληρώνεται μόνος του.
Μύθος ο δρόμος της θέωσης μέσα από την αγαμία και τη μοναχικότητα.
Αρσενική και θηλυκή ενέργεια πρέπει να γίνουν ένα,
άντρας και γυναίκα πρέπει να γίνουν ένα.
Εδώ σ’αυτή την υλική διάσταση
όλα πρέπει να συμβούν μέσα από ένα σώμα.
Αυτός είναι ο χώρος της πράξης σου άνθρωπε.
Στον νοητό κόσμο μπορεί να τα ενώνεις,
στην καρδιά σου μπορεί να τα ενώνεις,
άν όμως πράξη ένωσης δεν γίνει,
πάντα διαχωρισμένα θα παραμένουν.
Κι αυτό είναι που θα φέρει ειρήνη στον κόσμο
Όταν ο άντρας με τη γυναίκα αγκαλιαστούν κι ένα θα γίνουν
τότε θα πάψει κάθε μάχη αντιπαλότητας.
Παιδιά αγάπης θα γεννηθούν
και σπόροι αγάπης παντού θα φυτρώσουν.
Τότε ολοκληρώθηκες άνθρωπε,
τότε και μόνο τότε θα είσαι "ένα".
Πατήρ , υιός και άγιο πνεύμα
άντρας γυναίκα και παιδί.
Αυτή είναι η πλήρης ένωση και η  δημιουργία.
Η πλήρης αγάπη.
Αυτο είναι το κομμάτι που λείπει απο την ανθρωπότητα.
'Οταν η γυναίκα ψυχή και πνεύμα γίνει
θα ενώσει με την αγάπη της όλο τον κόσμο.

Σάββατο 5 Φεβρουαρίου 2011

" Μια φορά κι ένα καιρό στην έρημο"

     Γύριζε όλη μέρα στην αγορά όπου οι γονείς της πούλαγαν υφάσματα .
Μοναχικός εκείνος, έστεκε και παρατηρούσε τα πάντα γύρω του με βλέμμα σταθερό , ερευνητικό , βαθύ και καθαρό . Στοχαστής από μικρός , της έκανε εντύπωση, δεν έμοιαζε με τ’ άλλα παιδιά , λιγομίλητος κι απόμακρος έμοιαζε χαμένος σ’έναν δικό του κόσμο .
     Aντίθετα με 'κείνη που ήταν η χαρά της ζωής κι όλο έβρισκε με κάτι ν’ασχολείται, ήταν περίεργη κι ανήσυχη  φύση ήθελε να μαθαίνει για όλα , ρωτούσε και μάθαινε από τους μεγαλύτερους σε σημείο που γινόταν κουραστική και συνέχεια την έδιωχναν γιατί μπλεκόταν στα πόδια τους και δεν τους άφηνε να κάνουν τη δουλειά τους.
      Εκείνος πήγαινε και καθόταν σ’ένα πεζούλι και χάζευε τους ανθρώπους από μακρυά , καθόταν εκεί με τις ώρες . Της τράβηξε την προσοχή αυτό το περίεργο παιδί, δεν έμοιαζε θλιμμένος, αλλά ούτε χαρούμενο μπορούσες να τον πεις, ούτε χαζός φαινόταν μα ούτε κι έξυπνος, είχε ένα βλέμμα που κανείς άλλος δεν είχε, χωρίς ανησυχία, χωρίς άγχος, απλώς  παρατηρούσε σαν να μην συμμετείχε σε όσα διαδραματίζονταν γύρω του.
      Χμμ, αναρωτήθηκε, τι να σκέφτεται άραγε? Τι βλέπει τόσες ώρες εδώ κάθε μέρα? Γιατί δεν παίζει με τ’άλλα παιδιά? ΄Ηταν κι όμορφος , δεν ήθελε και περισσότερα για να κινητοποιηθεί η περιέργεια της. Πάντα της άρεσε να λύνει μυστήρια, οι γρίφοι ήταν το αγαπημένο της παιχνίδι , κι αυτό το παιδί ήταν ένας γρίφος για το μυαλό της.
      Τον πλησίασε, κάθησε δίπλα του , εκείνος ούτε που σάλεψε, σαν να μην την είδε, έτσι έκανε μέρες τώρα , σαν να μην την έβλεπε, κι όμως εκείνη φρόντιζε να βρίσκεται στο ορατό του πεδίο , ήταν ο μόνος που δεν υπέκυπτε στην γοητεία της, γιατί όντας μεγαλωμένη στην αγορά , ήξερε τους πάντες και με τον τρόπο της γινόταν το επίκεντρο όλων , δεν της άρεσε να την αγνοούν, αυτός γιατί ήταν τόσο αδιάφορος?
      Καθισμένη δίπλα του δεν έβρισκε κάτι να του πει, μα ούτε εκείνος έκανε καμμιά προσπάθεια, παρέμενε απαθής και συγκεντρωμένος στη δουλειά του…να παρατηρεί.
     Δεν τόλμησε να τον διακόψει από τις σκέψεις του, αλλά κατά κάποιο περίεργο τρόπο ένιωθε καλά δίπλα του, δεν της είπε να μείνει ούτε να φύγει , δεν της έδειξε ότι ενοχλήθηκε από την παρουσία της αλλά ούτε ότι του άρεσε κιόλας.
      Tι περίεργος , σκέφτηκε εκείνη, κανένας μέχρι τότε δεν είχε δει να φέρεται έτσι.
΄Εμεινε εκεί κολλημένη σαν κάποια αόρατη κόλλα να την κρατάει κι άρχισε να παρατηρεί προς την ίδια κατεύθυνση, σαν να προσπαθούσε να μαντέψει τις σκέψεις του, προσπαθούσε να δει τι τόσο ενδιαφέρον έβλεπε εκείνος και ήταν τόσο απορροφημένος .
      Εκείνη τα 'χε δει τόσες φορές, δεν τις έκαναν εντύπωση, άνθρωποι πήγαιναν κι ερχόταν, κουβέντιαζαν ,  παζάρευαν, αντάλλασαν τις πραμάτειες τους.  Πιό κάτω τσακώνονταν δυό τρείς, ένας σκύλος άρπαξε το φαγητό απ'το χέρι ενός παιδιού κι εκείνο έκλαιγε, η μάνα της πιο πέρα, διαλαλούσε τα πλουμιστά υφάσματα της, συνηθισμένα πράγματα δηλαδή, ότι γινόταν κάθε μέρα.
      Δεν άντεξε περισσότερο και τον ρώτησε , "μα τι βλέπεις με τόσο ενδιαφέρον? Τα ίδια γίνονται κάθε μέρα , τι παρατηρείς με τόση προσοχή ? ....έτσι είναι η αγορά, το ξέρεις αφού κάθε μέρα έρχεσαι, σ’ έχω δει".
      Εκείνος γύρισε και την κοίταξε , σαν να την έβλεπε πρώτη φορά, σαν να μην είχε καταλάβει την παρουσία της δίπλα του τόση ώρα, το βλέμμα του ευθύ και διεισδυτικό, την διαπέρασε κι έφτασε μέχρι το στομάχι της που ανακατεύτηκε για μια στιγμή.
      Ξαναγύρισε το κεφάλι του χωρίς να πει τίποτα και συνέχισε να κοιτάζει προς την ίδια κατεύθυνση , κάπου στην αγορά, πάνω από την αγορά, μέσα στην αγορά, πέρα από την αγορά, κάπου εκεί γύρω.
      Εκείνη μόλις είχε υποστεί ένα μικρό σοκ, κανείς δεν την είχε κοιτάξει έτσι, κανείς δεν είχε ανακατέψει το στομάχι της μέχρι τότε, τι είναι και τούτο πάλι, αναρωτήθηκε.
Να φοβηθώ? να τρέξω ? να φύγω? τι είναι αυτός ο άνθρωπος?
     Τίποτα δεν έκανε, παρέμεινε εκεί ακίνητη δίπλα του , ελαφρώς χαμένη και λίγο ζαλισμένη , άρχισε να μυρίζει τ’αρώματα της αγοράς σαν να τα ανακάλυπτε πρώτη φορά. Κανέλα, γαρύφαλο, μπαχάρι ανακετεμένα με τριαντάφυλλα , λεμονανθούς, κύμινο κι ένα μάτσο άλλα μπαχάρια και αρωματικά που πρίν ήταν μια ανακατεμένη μυρωδιά με φαγητά , κρασιά και κοπριές ζώων που καθόλου ευχάριστη δεν της ήταν . Τώρα όμως μοσχομύριζε ο τόπος, χίλια αρώματα ερέθιζαν την μύτη της και ρούφαγε, ρούφαγε τον μυρωδάτο αέρα λες και πρώτη φορά ανάπνεε αληθινά.
      Κι ύστερα ήρθαν τα χρώματα και πλημμύρισαν τα μάτια της , λαμπερά χρώματα, πορτοκαλιά, κίτρινα, πράσινα, μπλέ, λιλά, βιολετί, χρυσαφιά και ασημιά , λαμπύριζαν στο φως του ήλιου, που εκείνη την ώρα είχε πάρει τον κατήφορο για τη δύση. ΄Αστραψαν τα μάτια της, πρώτη φορά έβλεπε τέτοια χρώματα, έτριβε τα μάτια της και ξανακοίταζε ,νόμιζε ότι ονειρευόταν. Κάθε μέρα ήταν εκεί και ποτέ δεν είχε δει να έχει η αγορά τόσο πλούσια , καθαρά και λαμπερά χρώματα που παιχνίδιζαν με το φως του ήλιου, ανακατεύονταν με τις μυρωδιές ξεσηκώνοντας έναν μαγικό χορό σε όλες τις αισθήσεις της.
     Αποσβολωμένη, μαγεμένη , πρέπει να έμοιαζε με χάνο μ’ανοιχτό στόμα και μάτια , προσπαθούσε να κρατήσει αυτή την ονειρεμένη εικόνα όσο πιο πολύ μπορούσε . Ήθελε, αν γινόταν να την αγκαλιάσει ολόκληρη αυτή η μοναδική αίσθηση , αν γινόταν να έμενε έτσι για πάντα και να μην άλλαζε ποτέ.
    Μιά χαρά την πλημύρισε, μια ευφορία μοναδική που έφτασε μέχρι τα νύχια των ποδιών της και την διαπέρασε ολόκληρη. Έκλεισε τα μάτια σφιχτά για να νιώσει όσο πιο πολύ άντεχε , αυτή την αίσθηση που την είχε συνεπάρει .
       Και τσαφ!  ένα φλας άναψε στο μυαλό της ξαφνικά και την επανέφερε . Βλέπω ότι βλέπει εκείνος σκέφτηκε, εγώ είμαι κάθε μέρα εδώ και δεν ήταν ποτέ έτσι, δεν βλέπουν τα δικά μου μάτια έτσι, αλλά τα δικά του ,γι αυτό κάθεται σαν μαγεμένος, και πώς να μη μαγεύεται  με τέτοια ομορφιά που βλέπει.
    'Ανοιξε τα μάτια της και γύρισε να τον κοιτάξει, να του πει τι σκέφτηκε, να τον ρωτήσει. Πόσα ήθελε να του πει...πόσα να τον ρωτήσει. Μα εκείνος δεν ήταν πια εκει, είχε φύγει, τόσο ήσυχα κι αθόρυβα που δεν πήρε χαμπάρι τίποτα, αλλά που να πάρει χαμπάρι δηλαδή , αφού είχε χαθεί μέσα στην έκστασή της. ΄Εψαξε με το βλέμμα της αριστερά , δεξιά μήπως τον εντοπίσει, είχε γίνει όμως
άφαντος.
    Σηκώθηκε κι άρχισε να τρέχει μήπως τον προλάβει, δεν μπορεί, δεν θα ΄χει πάει μακρυά, θα τον βρω σκεφτόταν.

     Η αγωνία την έτρωγε μέσα της όσο εκείνος δεν φαινόταν, οι μέρες περνούσαν και σε λίγο θα έπρεπε να φύγουν. Δεν άντεχε να μη μάθει , ήθελε τόσα να τον ρωτήσει και δεν τολμούσε να ρωτήσει και κανέναν άλλον, ήξερε ότι δεν θα την πίστευε κανείς. Πάντα ρώταγε τους σοφούς και τους περιηγητές , που διηγούνταν παράξενες ιστορίες . Της άρεσε να ακούει και να μαθαίνει, ρούφαγε κάθε λέξη τους και είχε ακούσει πολλές περίεργες ιστορίες για αγάπες και για πολέμους για έρωτες και πάθη για μάγους και προφήτες για θεούς και δαίμονες  .
      Όμως αυτό που είχε βιώσει πριν λίγες μέρες με κείνον δεν έμοιαζε με τίποτα απ΄όσα ήξερε , κανείς δεν της είχε περιγράψει κάτι παρόμοιο .  Έτσι αποφάσισε ότι μόνη της έπρεπε να λύσει το γρίφο , μόνη της έπρεπε να μάθει τι ήταν αυτό που είχε νιώσει  , τι ήταν εκείνο το παράξενο αγόρι που την έκανε να βλέπει τόσο διαφορετικά τον κόσμο, που την έκανε να νιώθει όλα αυτά τα υπέροχα συναισθήματα που δεν ήξερε μέχρι τότε ότι υπήρχαν. Είχε ακούσει ότι το συναίσθημα του έρωτα ήταν το ανώτερο συναίσθημα που μπορούσαν να νιώσουν οι άνθρωποι αλλά οι περιγραφές που έκαναν όλοι όταν μιλούσαν γιαυτό, δεν έμοιαζαν μ΄αυτόν τον εκστατικό χορό των αισθήσεων που είχε βιώσει εκείνη. Έλεγαν πως ο έρωτας σου δίνει φτερά για να πετάξεις , πως νιώθεις υπέροχα και σε κάνει να θέλεις κάποιον πάρα πολύ , τόσο πολύ που δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτόν , αλλά εκείνη δεν ένιωθε ακριβώς έτσι. Ήταν κι έτσι δηλαδή αλλά δεν ήταν μόνο αυτό, πέταγε ναι μεν κάθε φορά που τον έφερνε στο μυαλό της και φανταζόταν χίλια πράγματα ότι έκαναν μαζί αλλά δεν ήταν το ίδιο , οι αισθήσεις της δεν χόρευαν το ίδιο, δεν άκουγε με τον ίδιο τρόπο, ούτε έβλεπε με τον ίδιο τρόπο αλλά ούτε ένιωθε όπως όταν ήταν εκείνος δίπλα της εκείνη τη μέρα. Δεν είπε τίποτα σε κανέναν κι αυτή ήταν η πρώτη μυστική συμφωνία τους. Ότι θα συνέβαινε από κει και μετά πάντα έτσι θα το αντιμετώπιζε, ποτέ κανείς δεν θα ήξερε τι ακριβώς έβλεπε μαζί του.
       Εκείνος εμφανίστηκε πάλι, λίγες μέρες αργότερα. Αυτή τη φορά τον είδε να κάθεται στο πεζούλι με τη πλάτη στραμμένη στην αγορά, κοιτώντας κάτω την έρημο και τον κάμπο  πάλι απορροφημένος και χαμένος στο δικό του κόσμο. Η καρδιά της σκίρτησε απο χαρά και μια αγωνία της κυρίεψε.
       Η αγορά ήταν στο κέντρο του χωριού, χτισμένη πάνω σε βράχους, πίσω της εκτείνονταν το χωριό περιμετρικά στο λόφο, μπροστά και κάτω απ’την αγορά που ήταν σαν πλατεία μεγάλη, είχε χτιστεί ένας πέτρινος περίβολος σαν στήριγμα , με πεζούλι γύρω γύρω ,η θέα απ’αυτό το σημείο ήταν εκπληκτική . Μπροστά ήταν η κοιλάδα με τις καλλιέργειες , στο βάθος αριστερά και δεξιά οι αμμόλοφοι και στο βάθος μακρυά μπορούσες να διακρίνεις τη θάλασσα. Προς τα κει κοίταζε κι εκείνος και τα παρατηρούσε και εκείνη με μεγαλύτερη λεπτομέρεια καθώς τον πλησίαζε.
     Το δειλινό στην έρημο έχει μια ιδιαίτερη μαγεία, μαλακές και ζεστές αποχρώσεις  του κόκκινου και κίτρινου απλώνονται και καλύπτουν τα πάντα , χρώματα του πηλού ανακατεύονται με το γαλάζιο του ουρανού και το χρυσαφί της άμμου,  πινελιές πράσινου των χαμηλών δέντρων και των αμπελιών που ήταν διάσπαρτα στην κοιλάδα ανέδυαν μια μαγική και απαλή ατμόσφαιρα γεμάτη αρμονία . Τα χρώματα για μια ακόμα φορά αποκάλυπταν την ομορφιά τους μπροστά της , συνθέτοντας ένα μαγικό χαλί που ήταν σαν να  χόρευε κυμματιστά καιτην παρέσερνε στον μαγικό του ρυθμό. Όμοιο του δεν είχε ξαναδεί, την παρέσερνε και την μάγευε και μέσα της άρχισε να χορεύει στον ίδιο ρυθμό. Άρχισε να νιώθει το σώμα της τόσο ελαφρύ που πανεύκολα θα μπορούσε να πετάξει.
     "Αχ , πάλι τα ίδια , τι χρώματα βλέπω πάλι, τι υπέροχος που είναι ο κόσμος "σκέφτηκε. Ακόμα και οι μυρωδιές ξαναγύρισαν στα ρουθούνια της  καθώς τον πλησίασε και στάθηκε πίσω του.
 " Έλα κάθησε " της είπε εκείνος δείχνοντας με το χέρι του το σημείο δίπλα του.  Μουσικές άρχισαν να ακούγονται στ’αυτιά της, τέτοια ώρα άρχιζε το γλέντι που σήμαινε το τέλος μιας κουραστικής μέρας. Οργανοπαίχτες έπαιζαν και τραγουδούσαν μαζί με τους αγρότες που γύριζαν απ’τα χωράφια , περνούσαν απ’την αγορά για ένα ποτήρι κρασί κι όλοι γίνονταν ένα. Πολλές φορές χόρευε μαζί τους , λάτρευε τη μουσική, της άρεσε  πολύ κι ο χορός κι όταν το παραδιασκέδαζε  κατέληγε σ’ένα στροβίλισμα. Στροβιλιζόταν μέχρι να πέσει κάτω και τότε έπεφτε ανάσκελα και χάζευε τον ουρανό , παρατηρούσε τα σύννεφα που έτρεχαν, σαν να κυνηγούσαν το ένα το άλλο ,αλλάζοντας σχήματα, πολλές φορές έμοιαζαν με πρόσωπα , ζώα, πουλιά και ψάρια με δέντρα και βουνά . Εκεί   φανταζόταν πως κάποια μέρα θα 'βλεπε το Θεό που ήταν κρυμμένος ,ανάμεσά τους. ΄Ηταν ικανή να χαζεύει τον ουρανό με τις ώρες , ο χρόνος σταματούσε και ξεχνιόταν , χαμένη κι αυτή σ’έναν άλλο κόσμο.Τον κόσμο της φαντασίας της που εκείνος τώρα ζωντάνευε ξανά μέσα της.
      Ο ήχος της μουσικής που έφτανε στα αυτιά της ήταν πιο καθαρός τώρα, ξεχώριζε τα όργανα που έπαιζαν και τις φωνές που τραγουδούσαν,  απαγγέλοντας ιστορίες βγαλμένες απο τη ζωή  των αγροτών,μιλούσαν για το Θεό και για την αγάπη.
     Πρώτη φορά παρατήρησε πόσο όμορφα τραγουδούσαν , πόσο γλυκειά ήταν η μελωδία τους όταν μιλούσαν ειδικά για την αγάπη.
     Πάλι το στομάχι της φτερούγιζε, και την γέμιζε χαρά , ευφορία, γαλήνη.
     Εμεινε εκεί κοντά του για άλλη μια φορά μαγεμένη , να χαζεύει στον κάμπο τα χρώματα , να μυρίζει τ’αρώματα, ν’ακούει τις όμορφες μελωδίες , πλημμυρισμένη κι εκστασιασμένη απ’τα συναισθήματα που ένιωθε..
      Δεν μίλησαν πάλι, φοβόταν να μιλήσει μην τυχόν και χαθεί  η μαγεία που ένιωθε..
Εκείνος έδειχνε ευχαριστημένος απο την παρουσία της  δίπλα του, μπορούσες να πεις και χαρούμενος, ένα αδιαόρατο χαμόγελο διαγραφόταν στα όμορφα χείλη του.
     Η μυστική τους  συμφωνία, ζούσαν κάτι μαζί, έβλεπαν και άκουγαν όλα αυτά μαζί, ήταν το μυστικό τους που κανείς δεν θα μάθαινε.
Το μυστικό που θα την συντρόφευε τα βράδυα στο κρεβάτι της, η παρουσία του που θα γινόταν η μόνιμη συντροφιά της απο κει και πέρα . Ο μυστικός και περίεργος φίλος της που έβλεπε με άλλα μάτια, έτσι της άρεσε να τον αποκαλεί..
Τις επόμενες μέρες ήταν κάθε απόγευμα μαζί, πήγαιναν βόλτες στα χωράφια, κρυβόταν μέσα στ’ αμπέλια και του φώναζε να τη βρει, έτρεχε γρήγορα κι εξαφανιζόταν πίσω από μια καλύβα, μέσα σε στάβλους , πίσω από άχυρα...
Κι εκείνος πάντα την έβρισκε και γελούσαν μαζί για τις τόσο προβλέψιμες επινοήσεις της..
Όταν κουράζονταν απ’το πολύ τρεχαλητό, ξάπλωναν και χάζευαν τον ουρανό, ήταν και δική του αγαπημένη ενασχόληση . Τότε της μιλούσε για τα σύννεφα, για τ’αστέρια για το φεγγάρι και τον ήλιο λέγοντας της πράγματα που κανείς πριν δεν της είχε πει, ή δεν είχε παρατηρήσει.
Πάντα κατέληγαν να συζητάνε για το τι υπήρχε πίσω απ’τον ορίζοντα, πέρα απ’τη θάλασσα , πέρα απ’τα σύννεφα και τα βουνά , λέγοντας ιστορίες ο καθένας που είχε ακούσει από ταξιδευτές και σοφούς.
-Κάποτε θα πάω εκεί πάνω, της είπε μια μέρα, θ’ανέβω ψηλά στον ουρανό και θα σου γνέφω από κει..θα με βλεπεις?
-Αν πεθάνεις ? Όταν πεθαίνει κάποιος πάει στον ουρανό λένε , κοντά στο θεό, μα εγώ πάντα ψάχνω να τους δω και ποτέ δεν έχω δει κανέναν..
- Εμένα θα με βλέπεις ,είπε με τέτοια σιγουριά , που της φάνηκε αστεία κι έσκασαν και οι δυό στα γέλια..


Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2011

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ


Συνειδητοποιηση είναι η διαδρομη που οδηγει στην επιγνωση και κατα συνεπεια στη φωτιση του εαυτου.

Aυτο από μονo του προυποθετει ότι ο εαυτος βρισκεται στο σκοταδι , ότι ο κοσμος που ζουμε είναι κατά βαση σκοτεινος κι ελαχιστα φωτεινος, οσο κάθε φορα η αντιληψη του φωτος επιφερει την συνειδητοποιηση και την επιγνωση μας.

Το συμπαν που μας περιβαλλει είναι σκοτεινο όταν ο ηλιος δεν φωτιζει , όμως γνωριζουμε ότι στο συμπαν υπαρχει φως , υπαρχει φωτεινη ενεργεια που εμεις δεν μπορουμε να διακρινουμε μεσω των περιορισμενων δυνατοτητων της ορασης μας, η που είναι τοσο πολύ μακρυα που είναι αδυνατο να το διακρινουμε.

Ο ηλιος θα μπορουσε καλλιστα να είναι ενας συσσωρευτης φωτος η ένα κατοπτρο που αντανακλα το φως , να εχει δηλαδη την ιδιοτητα συγκεντρωσης του φωτος και να το διοχετευει στο μικρο μας πλανητικο συστημα, ετσι ωστε το φως να γινεται ορατο μονό διαμεσου του ηλιου και με κανενα άλλο οπτικο τροπο.αυτο μας οδηγει στο συμπερασμα ότι ειμαστε πολύ απομακρυσμενοι από την πηγη του φωτος που γνωριζουμε, αντιλαμβανομαστε, αισθανομαστε ότι φερουμε μεσα μας.

H συνειδητοποιηση ότι ζουμε σε μια σκοτεινη διασταση αυτοματα δικαιολογει και την συνεχη αναζητηση μας για τον κοσμο του φωτος, την ερμηνευση και κατανοηση του κοσμου που αναγνωριζουμε μεσα μας και οσων φωτισμενων το αντιληφθηκαν.

Εμεις δημιουργουμε τη ζωη γυρω μας, τις εμπειριες , τα γεγονοτα και τις καταστασεις που βιωνουμε συμφωνα με τις σκεψεις , τα συναισθηματα μας και τις επιλογες μας , οσο βρισκομαστε στη σκοτεινη αυτή διασταση , οι πραξεις μας θα προερχονται από σκοτεινες κατά βαση επιλογες, γιατι απλα η ενεργεια που τις δημιουργει είναι σκοτεινη, όπως και η ενεργεια που μας δημιουργησε .

Κατά μια εννοια ειμαστε παιδια και γεννηματα του σκοτους που μας περιβαλλει, το σωμα μας είναι γεννημα της ενεργειας αυτης, γιατι γιαυτο γνωριζουμε πως δημιουργειται και αυτό που είναι αναντιρρητα δεδομενο κι αντιληπτο από τις αισθησεις και την νοηση μας είναι η υπαρξη του .

Η συνειδητοποιηση αυτή δικαιολογει τις αντιθετικες και καταστρεπτικες μας ενεργειες μια και η υλη που το δημιουργησε είναι αντιθετικη και αναποφευκτα οδευει προς το θανατο της , για τη διαλυση της και αποσυνθεση της σε ότι το δημιουργησε .

Αρα λοιπον οποια κιαν είναι η πορεια , οποια κι αν μπορει να είναι η «συνειδητοποιηση» , εντος εισαγωγικων γιατι συνειδητοποιηση ουσιαστικη δεν μπορει να υπαρξει αν δεν υπαρχει η δυνατοτητα παρατηρησης και αντιληψης μεσω ενός ματιου εξω από το σωμα, το σωμα από μονό του δεν μπορει να αναγνωρισει τι είναι σωμα , το χερι δεν γνωριζει από μονo του τι είναι χερι παρά μονό αν του το πει ο παρατηρητης που είναι ο εγκεφαλος , όμως κι οι δυνατοτητες του εγκεφαλου είναι περιοσρισμενες γιατι βρισκεται μεσα στο σωμα και αναγωριζει και λειτουργει, κατευθυνει και ενεργει μονό σε ότι αφορα το σωμα.

Η ζωη θα ηταν πολύ ματαιη αν όλα οδηγουσαν στο θανατο , αν αναποφευκτα η μοιρα μας ηταν συνδεδεμενη με τον θανατο, κάθε ενεργεια μας θα ηταν περιττη μια και θα οδηγουσε στον θανατο της, η προσωρινη υπαρξη του σωματος δεν προυποθετει ότι αυτό θα μπορουσε να ενεργησει σκεπτομενο τη ζωη μετα θανατο , η την κατανοηση της διαλυσης του.

Το σωμα είναι θνητο και γνωριζει τον θανατο ως φυσικη του εξελιξη, φερει τη γνωση του θανατου στα κυτταρα του, κιαν ορισουμε ως θανατο το σκοταδι, τοτε πολύ ευκολα αναγνωριζουμε και αποδεικνυεται ότι οντως είναι γεννημα του σκοτους και του θανατου, γιατι επιγνωση σημαινει ότι πραττω σ’αυτό που γνωριζω, ειμαι αυτό που γνωριζω, αρα και συμφωνα μ’αυτό το σωμα γνωριζει καλα την πορεια και το προδιαγεγραμμενο της υπαρξης του που είναι ο θανατος, η αποσυνθεση και η ξανα δημιουργια του μεσα από την σκοτεινη υλη, την αντιθετικη υλη που ενωνεται και δημιουργει χημικες ενωσεις , σχηματα και μορφες , οντοτητες διαφορων μορφων και ποικιλιων που αναγνωριζουμε στο περιβαλλον μας οτι υπαρχουν.

Αρα λοιπον ποιο το νοημα της αθανασιας? Ποιο το νοημα της αιωνιοτητας ? ποιο το νοημα της συνεχομενης υπαρξης αν παντα καταληγει σε θανατο και μετασχηματισμο της υπαρξης σε διαφορα ειδη? Τι μ’ενδιαφερει αν πεθανω και γινω κοματια? Αν διαλυθω κι αποσυντεθω σε όλα τα στοιχεια που με δημιουργησαν? Κιαν ακομα και μ’αυτό τον τροπο μερη μου γινουν φυτα και ζωα, σημαινει αυτό ότι αυτά τα μερη εχουν μνημη και γνωριζουν από τι προηρθαν? Γνωριζουν ότι μετασχηματιστηκαν από δική μου ενεργεια? Σιγουρα όχι, και δεν νομιζω ότι τα ενδιαφερει κιολας από πού προηλθαν.

Ουτε τα φυτα ουτε τα ζωα ενδιαφερονται από πού προηρθαν, δεν εχουμε τετοιες ενδειξεις αλλα ουτε και αποδειξεις ότι εχουν τετοιου ειδους αναζητησεις.γιαυτο και ζουν και λειτουργουν ανετα στο «τωρα της υπαρξης τους» αδιαφορουν για το μελλον και ζουν απλως εκδηλωνοντας τις προδιαγραφες του dna τους συμφωνα μ’αυτό που ορισε η φυση που τα δημιουργησε.

Ο ανθρωπος όμως είναι πιο πολυπλοκος μηχανισμος, αν κι ο ανθρωπος ηταν μονό γεννημα της υλης που μας περιβαλλει κι ανηκε στην ιδια αλυσιδα με τα ζωα τοτε κι εκείνος θα ειχε την ιδια συμπεριφορα κι εξελιξη, θα ζουσε ανετα «στο τωρα του» χωρις κανενα αγχος για το μελλον, θα αναγνωριζε την ματαιοτητα της υπαρξης του και τον περιορισμενο κυκλο της ζωης του και δεν θα ειχε καμμια σημασια αν ανθρωπος ετρωγε ανθρωπο, αν έκανε πολεμους για την επιβιωση του κιαν πεθαιναν χιλιαδες καθημερινα.

Αν η ζωη υπηρχε και στηριζοταν μονο στο νομo της ζουγκλας όλα θα ηταν ευκολα αποδεκτα , όπως ακριβως συμβαινει με τα ζωα.

Όμως ο ανθρωπος εχει αλλου ειδους αναζητησεις, γιατι εχει νοημοσυνη , ένα μηχανισμο επεξεργασιας δεδομενων μεγαλυτερης εμβελειας απ’αυτό των ζωων και των φυτων.

Κιαυτη ακριβως η νοημοσυνη του λεει ότι κατι άλλο υπαρχει περα από την υλη που βλεπει , που τον περιβαλλει.

Αντιλαμβανεται το ματαιο της υπαρξης που οδηγει στο θανατο και η πρωτη συνειδητοποιηση της υπαρξης ως συνεχεια , οδηγει κατ’επεκταση στην αθανασια και την αιωνιοτητα.που αναζητει και προσπαθει να εξηγησει.

Όμως όπως ειπαμε και παραπανω το τι υπαρχει εξω από το σωμα μπορει να το αντιληφθει μονό ότι πραγματικα υπαρχει, ζει και κινειται πραγματικα εξω απ’αυτό.

Την γνωση του «αορατου» την εχει μονο το αορατο και τη γνωση του υπαρκτου με την ενοια της αιωνιοτητας την εχει μονο το υπαρκτο και το αιωνιο που δεν είναι τιποτα άλλο περα από την ψυχη μας.

Αυτο και μονο είναι αρκετο για να συμπερανουμε ότι η ψυχη μας εχει νοηση , επικοινωνει μαζι μας και κινει το μυαλο μας οδηγωντας το στο συμπερασμα ότι κατι υπαρχει περα από το θανατο..

Κιαν αυτό προερχοταν από ψιγματα, μορια ζωης, ασυνθετα ,δεν θα ειχαν την δυναμη να καθοδηγησουν τον εγκεφαλο μας σε τετοια συμπερασματα , αλλα μονο μια ψυχη ολοκληρωμενη, μια οντοτητα πολύ εξελιγμενη στον χρονο μπορει να μας οδηγησει σε τετοιου ειδους συμπερασματα.

Γιατι αν απλως τα μορια ζωης, τα ψιγματα ψυχης ειχαν αυτην την ικανοτητα, τοτε θα την ειχαν ολοι οι οργανισμοι και ολες οι μορφες ζωης αφου δεχομαστε ότι ολες οι μορφες ζωης εχουν ψυχη, ζωσα ενεργεια .

Αρα οδηγουμαστε στο συμπερασμα, ότι δεν αρκει κανεις να φερει ιχνη ψυχης για να γνωριζει, για να εχει νοηση σημαινει ότι η ψυχη που τον καθοδηγει είναι μια ολοκληρωμενη οντοτητα, αλλωστε πολλες φορες επικοινωνει μαζι μας και με φωνη, είναι η εσωτερικη μας φωνη όπως λεμε.

Εχουμε λοιπον μια οντοτητα που επικοινωνει μαζι μας μεσω της νοησης μας και είναι δε τοσο δυνατη που εκφραζει και λογο, φωνη, που αλλοι ονομαζουν ενστικτο, αλλοι θεο, και ότι άλλο εχει ο καθενας προχειρο στην βιβιλοθηκη των γνωσεων του.

Αναγνωριζοντας αυτή τη φωνη ως μερος της υπαρξης μας, ως κομματι δικο μας κι όχι ως κατι ξενο προς εμας, τοτε και μονο τοτε δινεται η δυνατοτητα να αντιληφθουμε τον κοσμο και την υπαρξη ως κατι περισσοτερο από ένα σωμα , μια υλικη υποσταση που γεννηθηκε για να πεθανει , κι αντιλαμβανομαστε ότι δεν ειμαστε μονο αυτό.

Αυτή η φωνη της συνειδησης μας , δυναμωνει οσο την εμπιστευομαστε , οσο συζηταμε μαζι της , οσο περισσοτερο χωρο της δινουμε να δρασει μεσα μας.

Αυτή η φωνη της συνειδησης μας δεν είναι τιποτα άλλο από την ψυχη μας, από την σχηματισμενη οντοτητα μας που αφησαμε πισω πριν ενσαρκωθουμε για άλλη μια φορα σ’ένα σωμα.

Είναι η σχηματισμενη και ολοκληρωμενη μορφη μας, η καθαρη υποσταση μας , που στον κυκλο των ενσαρκωσεων αποκτησε γνωση και μας την μεταφερει κάθε φορα που τη ζηταμε μεσω της φωνης και της νοησης μας, η μεσω των αισθησεων που μας κινει κάθε φορα αναλογα με τις επιλογες μας.

Εχει μεγαλη σημασια να νοησουμε και ν’αντιληφθουμε , να οραματιστουμε και να μπορεσουμε να δουμε οσο πιο καθαρα γινεται την ψυχικη μας υποσταση, τον ολοκληρωμενο υπολοιπο εαυτο μας που μας περιμενει εκει οπου τον αφησαμε πριν κατεβουμε σ’αυτή τη διασταση κι εναγωνιως περιμενει να συνδεθει μαζι μας, για να ολοκληρωθει κιαυτος μαζι μας.

Η επικοινωνια μας μαζι της επιβεβαιωνει την υπαρξη της, επιβεβαιωνει την συνεχεια μας, επιβεβαιωνει την υπαρξη της αιωνιοτητας και της αθανασιας, επιβεβαιωνει ότι η ζωη δεν είναι ματαιη κι ότι εχει ένα σκοπο η ελευση μας σ’ένα σωμα.

Και δεν είναι η τιμωρια μας αυτή, ουτε μονο ένα μαθημα που ηρθαμε να παρουμε, ουτε καν να κλεισουμε λογαριασμους που ανοιξαμε σε προηγουμενες ζωες συμφωνα με το νομο του καρμα.

Η ανωτερη αποστολη κάθε ανθρωπινου οντος σ’αυτό τον πλανητη είναι να φερει οσο περισσοτερο φως μπορει μεσω της συνδεσης που κανει με την ψυχη του,που είναι η φωτεινη του υποσταση της καθαρης ψυχης που τον κινει και του επιτρεπει να ζει και να δημιουργει.

Αυτό είναι το νοημα της φωτισης , η συνδεση με την ανωτερη δική μα ςοντοτητα , η δική μας απορροφηση φωτος , επιτρεπει την εισοδο του φωτος, της καθαρης ενεργειας σ’αυτή την απομακρυσμενη διασταση του σκοτους και διαλυει κάθε σκοτεινο σημειο, φερνοντας ολο και πιο κοντα την γη στην πηγη της.

Οσο εμεις πλησιαζουμε την πηγη μας, οσο εμεις αναγνωριζουμε ποιοι ειμαστε, από πού ερχομαστε και γιατι , τοσο πιο ευκολο θα είναι να βρουμε το δρομο του γυρισμου , γιατι μονο γνωριζοντας από πού ηρθες θα μπορεσεις να γυρισεις πισω, μονο αν συνειδητποιησεις τον εγκλωβισμο που δημιουργει το σκοταδι θα μπορεσεις να γυρισεις στο φως, μονο αν νοησεις τον δρομο που σ’ έφερε εδώ θα βρεις τον τροπο να γυρισεις πισω.

Πολλες οντοτητες χανουν το δρομο κι εγκλωβιζονται στο αστρικο πεδιο της γης γιατι απλως δεν θυμουνται που πρεπει να πανε, δεν θυμουνται από πού ηρθαν κι ετσι ενσαρκωνονται ξανα και ξανα μεχρι να θυμηθουν, μεχρι να νοησουν τη συνδεση που πρεπει να κανουν, μεχρι η συνειδητοτητα τους να φτασει σε τετοιο βαθμο που θα εχει λυθει κάθε μυστηριο, που θα εχει βρει ολες τις απαντησεις που χρειαζονται, κι ολες τις πληροφοριες του δρομου που θα τον οδηγησει πισω, στην πηγη του.

Αυτο μονο μ’έναν τροπο μπορει να γινει , μονο με τον τροπο που εδειξε ο Χριστος κι επιβεβαιωσε μεσω της αναστασης του ότι είναι εφικτο.

Κι αυτο δεν είναι τιποτα άλλο από την πληρη μας συνδεση με το καθαρο ενεργειακο μας σωμα το μονο αιωνιο σωμα μας , την πραγματικη κι αληθινη υποσταση μας που εχει τη δυνατοτητα να κινειται και να υπαρχει κι εξω απ’αυτή τη διασταση των περιορισμενων δυνατοτητων .

Κατανοωντας και συνειδητοποιωντας ποιοι ειμαστε , σ’αυτή τη ζωη, αλλα και σε προηγουμενες , ακολουθωντας το νημα του παρελθοντος μας ,ανοιγουμε την πορτα για το μελλον , ανοιγουμε το δρομο της επιστροφης προς την αφετηρια μας, στην πηγη της υπαρξης μας, που δεν είναι η διαλυση μας στην κοσμικη σουπα κι ο επανασχηματισμος μας σε καποιου ειδος ζωη, αλλα η συνθεση και η συνδεση μας με τον ανωτερο καθαρο εαυτο μας , με την συγκεκριμμενη οντοτητα μας που εχει τη δυνατοτητα να ζει αιωνια και βαδιζει προς την εξελιξη της σχηματισμενη και ολοκληρη.

Εχει μεγαλη σημασια λοιπον ν’αντιληφθουμε και να κατανοησουμε την ψυχη μας σαν μια ολοκληρωμενη οντοτητα υπαρξης που εχει συνεχεια, κι όχι σαν διασπαρτη ενεργεια που διαχεεται στο συμπαν , γιατι η οποια διασπαση προυποθετει ανυπαρξια εαυτου, ασυνθετη ενεργεια, ασυνθετη γνωση , ασυνθετη οντοτητα , ασυνειδησια, υπαρξη χωρις επιγνωση και κατ’επεκταση θανατο..

Ο θανατος νικιεται μονο μ’ένα τροπο , με την υπαρξη της ζωης περαν του σωματικου θανατου , με την ανασταση του ενεργειακου μας σωματος και την συνδεση μας μαζι του..

Η υλη υπακουει στους νομους της ενεργειας , το σκοτος υπακουει στους νομους του φωτος , το σωμα υπακουει στην ψυχη και την ακολουθει , συνδεεται μαζι της κι όταν αντιληφθει την πληρη υπαρξη της, όταν νοησει την ολοκληρωμενη της μορφη και οντοτητα τοτε ο θανατος καταργειται, γινεται απλως μια μεταβαση σε ένα αλλου ειδους σωμα, μια μεταβαση σε μια άλλη διασταση υπαρξης..μεγαλυτερης εμβελειας μια μεταβαση που καταργει το θανατο ως σημειο μηδεν και τον ενωνει με το ολον..

Μια μεταβαση που θα γινει όπως εμεις θα την οραματιστουμε..μια μεταβαση που θα επιλεξουμε τον τροπο που θα γινει αναλογα με το φως που θα φερουμε μεσω των συνδεσεων μας μαζι του..μια μεταβαση που γνωριζει η καθαρη μας μορφη πως γινεται γιατι το εχει ξανακανει..μια μεταβαση που η συνδεση με την ψυχη μας θα μας επιτρεψει και θα υλοποιησει με τον πιο ανωδυνο τροπο..

Γιατι συνειδητοποιηση είναι ότι πονος δεν υπαρχει εξω από το σωμα,συνειδητοποιηση είναι ότι τιποτα αρνητικο δεν υπαρχει εξω απτο σωμα, ότι σκοτος γενικα υπαρχει όταν εισαι εγκλωβισμενος μεσα στο σωμα σου και βλεπεις με τα δικα του ματια..

Όταν η ψυχη συνδεεται με το σωμα, ιπταται ολογυρα του, το περικλειει σαν φωτεινος μανδυας και η υποσταση μας αλλαζει..τα ματια μας αλλαζουν, οι αισθησεις μας αλλαζουν, οι δυνατοτητες μας αλλαζουν..το πεδιο ορατοτητας μας διευρυνεται..η υπαρξη μας διευρυνεται…και τοτε πλεον η μεταβαση εχει επιτευχθει…όταν συνηθιζεις να ζεις στον κοσμο της ψυχης σου, όταν την εμπιστευτεις και της επιτρεψεις να δρασει ..το σωμα εχει ηδη παψει να υπαρχει..ειναι απλως ένα ορατο εργαλειο που υπακουει στην καθοδηγηση του ανωτερου εαυτου σου..ειναι απλως το μεσον για να γινεσαι ορατος .

Απ’αυτό το σημειο αρχιζει μια διαφορετικη διαδρομη, μια διαδρομη που μοιαζει μ’αυτην που εκανες όταν εισουν απομακρυσμενος , όταν εισουν ασυνδετος , ξαναπερνας παλι από τους ιδιους σταθμους , ξαναγυριζεις παλι πισω στο παρελθον για να διορθωσεις τα λαθη σου, τις ατελειες σου, να κλεισεις τους λογαριασμους σου , να αποκτησεις επιγνωση και πλεον να δρας και να πραττεις πιο συνειδητα.

Είναι λαθος να πιστευουμε ότι ενας φωτισμενος δεν κανει λαθη, το λαθος είναι μια ενοια που υπαρχει στον κοσμο με την εννοια της ατελειας, η φυση κανει λαθη, είναι ατελης, ο ανθρωπος κανει λαθη γιατι είναι ατελης, ο δρομος για την ολοκληρωση και την απολυτη φωτιση είναι μακρυς και συνεχεια εξελισσομενος , δεν σταματαει πουθενα , παρά είναι μια συνεχης συνθεση, μια αλληλουχια συνδεσεων του νου και μιας ολο και μεγαλυτερης κατανοησης του κοσμου που μερος του ειμαστε..

Η συνδεση με την ψυχη μας και τον ανωτερο εαυτο μας, επιφερει ενωση των δυο εαυτων μας σε έναν, κάθε διαχωρισμος ενωνεται, κάθε αντιθεση εξομαλυνεται , κάθε δυσαρμονια εξισοροπειται και σιγα σιγα επιτυγχανεται η αρμονια με το περιβαλλον, με το σωμα μας ,με τους αλλους .

Είναι ότι πιο φυσικο κι ότι πιο απλο μπορει να σκεφτει κανεις, μια φυσικη διαδικασια που μονο χαρα μπορει να δωσει στην υπαρξη γιατι αναγνωριζει ότι είναι στο δρομο της ολοκληρωσης της .