Translate

Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2010

ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

Η ποιηση προερχεται από τη λεξη ποιω ,δημιουργω..τι ποιει ο ποιητης? Φτιαχνει δια των αισθησεων ,λογο που εχει αρμονια και ρυθμο..τρια στοιχεια, λογος, αρμονια, ρυθμος ( κατά αριστοτελη)
Είναι η γλωσσα της ψυχης, η μουσικη της υπαρξης..ειναι η μεταφορα αισθησεων σε λογο.. η μεταφορα των αισθησεων από μια ψυχη σε άλλη..
Είναι ο τροπος που επικοινωνουν οι ψυχες μεταξυ τους..η γλωσσα τους.
.
Αν είναι εγωιστικος ο λογος αυτος εξαρταται από τα αισθηματα καποιου, εγωισμο δεν εχει μονο ο νους αλλα και η ψυχη, όπως εχουμε μαθει να την προσδιοριζουμε, θεωρουμε ψυχη την συναισθηματικη μας μνημη..και ποιητες ολους οσους απλως ξεδιπλωνουν τα συναισθηματα τους, το τι μου κανες και ποναω, το τι σουκανα και σ’εχασα..οσο και ποιητικα να το πεις, δεν παυει να είναι ένα εγωιστικο συναισθημα..
πολλοι ποιητες είναι εγωπαθεις, όχι ολοι όμως..κι εδω για μενα ισχυει η διακριση..αληθινου και ψευτικου..

Ο πραγματικος ποιητης είναι αυτος που μπορει να μετατρεψει το δικο του προσωπικο συναισθημα, να σπασει σε κομματια, να κατακερματισει την δικη του εγωιστικη ψυχη για να συναντησει την μια και μοναδικη, συμπαντικη ψυχη, ενεργεια καθαρη, και να μεταφερει δια του λογου του αυτην την συμπαντικη μελωδια..
Αυτή την ικανοτητα δεν την εχουν ολοι, γιαυτο και ο αριστoτελης στο «περι ποιητικης» αναφερει..την ποιηση ως τεχνη αλλα και ως μιμηση..
Οι μεν ποιουν οι δε μιμουνται..και αναφερει συγκεκριμενα, τις ομοιοτητες αλλα και τις διαφορες τους, ονομαζοντας τον Ομηρο δικαιο να λεγεται ποιητης, ενώ τον Εμπεδοκλη φυσιολογο μαλλον, παρα ποιητη..

Εν αρχη είναι οι αισθησεις και η φιλοσοφια ο τροπος σκεψης του μυαλου να τις εξηγησει, η διαδικασια αυτή δεν αναιρει την υπαρξη συναισθηματος, το αντιθετο μαλιστα, το εναυσμα είναι οι αισθησεις, και σκοπος της να διερευνησει κατά ποσο αυτές οι αισθησεις είναι πραγματικες η όχι..εγωιστικες η όχι..αρα και η πραγματικη φιλοσοφια αναζητα ερμηνειες εξω από εγωικους χωρους..αναζητα την αληθεια δια του νοος, και κανει παλι την ιδια διαδικασια που κανει ο ποιητης, μετατρεπει εγωιστικες εννοιες σε αληθινες και πραγματικες, την υποκειμενικη γνωση σε συμπαντικη γνωση..

Ποιηση λοιπον κατ’εμε είναι η καλλιεργεια της ψυχης, η μετατροπη και ο καθαρισμος των συναισθηματων σε αισθησεις, αληθινα αισθηματα ,το ξεκαθαρισμα η διακριση και η αναγνωριση της συναισθηματικης μνημης και της αληθινης ψυχης.

Φιλοσοφια είναι η διαδικασια σκεψης που καθαριζει το μυαλο από ψευδαισθησεις που δημιουργουν ψευτικες σκεψεις και οδηγουν σε ψευτικη πραξη, ψευτικη ζωη..ψευτικη υπαρξη..η μετατροπη του παραλογου σε λογικο..
Η εμπιστοσυνη στα ερεθισματα που λαμβανουμε από τις αισθησεις που ερχονται από την καθαρη μας ψυχη την καθαρη μας υποσταση, εκει υπαρχει η αληθινη γνωση και δημιουργουν σκεψεις που συνηθως καταληγουν σε συμπερασματα., δεν ειναι αδιεξοδες κι οσο κιαν πολλες φορες φαινονται εξωπραγματικες και φοβομαστε να τις πουμε, δημιουργουν τοσο ισχυρες δονησεις που είναι αδυνατον να τις αγνοησεις.
Η ενωση δηλαδη μυαλου και ψυχης , σε νου, σε νοηση γεννα το πνευμα που εκφραζεται μεσω της φιλοσοφιας και της ποιησης..τοτε υπαρχει αρμονια, όταν αυτά ενωνονται , όταν γινουν ένα και οδηγουν σε καθαρες σκεψεις, καθαρα αισθηματα και αληθινες πραξεις, αληθινη ζωη, αληθινη υποσταση..
Τοτε εχει νοημα και η φιλοσοφια και η ποιηση ,όταν μπορει να πραξει κανεις σ’αυτά που ανακαλυπτει δια της νοησης του..η πραξη είναι το αποτελεσμα ολων..αν δεν υπαρχει πραξη που να επιβεβαιωνει τη θεωρια δεν υπαρχει αληθεια..στειρα φιλοσοφια δηλαδη και παραγωγικη φιλοσοφια..
Σκετα λογια και θεωριες? ή συνεπεια αισθησεων ,σκεψης και πραξης?
τι δεν χρειαζεται? Τι είναι αχρηστο και τι περιττο? Και τα δυο απαραιτητα εξισου σ’έναν ανθρωπο που αναζητα την ολοκληρωση του..
Ο λογος των αρχαιων ελληνων φιλοσοφων ηταν και ποιητικος, ο λογος του Ιησου είναι και ποιητικος..η συμπαντικη γνωση είναι ποιητικη, ο αληθινος λογος είναι ποιητικος, όπως ποιηση είναι η αληθινη δημιουργια…κι επειδη τα παντα εν σοφια εποιησε..το συμπαν ποιει με γνωση κι όχι με αγνοια..κι ο θεος δηλαδη είναι και ποιητης και φιλοσοφος..ο αληθινος θεος που είναι ενωμενος κι όχι διχασμενος και κομμενος σε κομματια..
«οτι διχασμενο δεν αντιπροσωπευει την αληθινη δημιουργια. αλλα τον ειδωλισμο της»
Η ποιηση και η φιλοσοφια βαδιζουν χερι χερι στην αληθινη δημιουργια, στην αληθινη τεχνη δεν υπαρχει το ένα χωρις το άλλο.

Παρασκευή 29 Οκτωβρίου 2010

" Άφησέ με να σε λέω αγάπη μου "




Άφησέ με να σε λέω αγάπη μου,
χωρίς αυτό το  μου , να σημαίνει δικό μου.

Άφησέ με να σε λέω αγάπη μου,
όχι για σένα,  μα για μένα.

Άφησέ με να σε λέω αγάπη μου,
για να νιώθω μαζί σου,
αυτό που μέσα σου αναβλύζει
απο την δική σου πηγή.

Άφησέ με να σε λέω αγάπη μου,
για να με πλημμυρίζει η αίσθηση της.

Άφησέ με να σε λέω αγάπη μου,
για να γεμίζει η ψυχή μου με το λαμπερό της φως.

Άφησέ με να σε λέω αγάπη μου,
για να έρχομαι πιο κοντά στην υπαρξή μου.

Άφησέ με να σε λέω αγάπη μου,
σαν όνομα να σου δίνω,
να σε βαφτίζω και να βαφτίζομαι στ’ όνομά της.

Άφησέ με να σε λέω αγάπη μου,
για να νιώθω ζωντανή, δυνατή, άτρωτη.

Άφησέ με να σε λέω αγάπη μου,
για να ξορκίζω τους δαίμονές μου.

Άφησέ με να σε λέω αγάπη μου,
για να έρχομαι όλο και πιό κοντά
στην ύπαρξή μου,
στην ουσία μου και τη δική σου.

Άφησέ με να σε λέω αγάπη μου,
για να χάνομαι στον ωκεανό των αισθήσεών της.

Άφησέ με  να σε λέω αγάπη μου,
γλυκά να ταξιδεύω μέσα σου,
να ανακαλύπτω την  ομορφιά σου,
την  θεική  ψυχή σου.

Άφησέ με να σε λέω αγάπη μου,
και να συναντιέμαι μαζί σου,
εκεί που σταματάει ο χρόνος,
εκεί που όλα γίνονται ένα,
εκεί που όλα αρμονικά συμβιώνουν,
εκεί που άγγελοι χορεύουν μαζί με ξωτικά,
νεράιδες με πρίγκηπες,
εκεί που εκστασιασμένοι εραστές
λούζονται  με το λευκό  φως της νύχτας .


Άφησέ με να σε λέω αγάπη μου,
για να θυμάμαι το σπίτι μου,
την καταγωγή και τον προορισμό μου,
το δρόμο και την επιστροφή μου,
να αγγίζω και να γεύομαι,
να τρέφομαι και να γιορτάζω,
 μέσα απο σένα,
την δική μου ουσία


(Φωτό , ζωγραφική του Μάριου Βαρελά )

Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2010

" Το θηρίο "





Νύχτες σιωπής,
μέρες ντροπής,
αδυσώπητοι εχθροί,
καιροφυλακτούν ,
περιμένουν,
το επόμενο σου λάθος,
που θα θρέψει, θα ντύσει, θα καλύψει
την άσχημή τους γύμνια.

Πίσω απο σένα θα τρέξουν να κρυφτούν
κι εσένα πρώτο θα υποδείξουν,
ως θήραμα
κι εύκολα, πολύ εύκολα , θα σε δώσουν,
και κανείς δεν θα 'ναι εκεί
για να σε σώσει.

Μα σαν το θηρίο αντικρύσεις,
ίσια στα μάτια να το κοιτάξεις,
αντικρυστά ένα χορό θα σύρετε μαζί,
αναμετρώντας τις δυνάμεις.

Δείξε σεβασμό,
υποκλίσου στον αντίπαλο,
με δέος,
δέξου την αγριότητα της φύσης σου,
δικό σου δημιούργημα είναι,
άνθρωπε!

Δικό σου είναι το θηρίο!


(Φωτό , Matisse danceII, 1909)

Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010

...ΚΑΠΟΤΕ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ...



Ο πριγκηπας εμεινε αμιλητος και ακινητος στη μεση της ερημου ,μολις διαπιστωσε την κενοτητα του.

Πανω από μια λιμνη προσπαθουσε να δει μεσα του..
Μερες εμεινε εκει περιμενοντας κατι να δει..
Σιωπηλος, ακινητος, μαρμαρωμενος σχεδον..
Περιμενε υπομονετικα την ψυχη του να του μιλησει..

την ψυχη του που ειχε φυγει μακρυα
οταν εκεινος νομιζε οτι ζει τη ζωη ενος πριγκηπα..

Και μονο όταν καταφερε να ξεχασει ποιος ηταν..
Οταν η προσωπικοτητα του σβηστηκε απ’τα ματια του.
Κι εικονα του από τη λιμνη..

...Η ψυχη του ηρθε...Το νερο κινηθηκε…
Μια νεα πνοη εισηλθε μεσα του..

και τοτε αρχισε να θυμαται  , ειδε τον εαυτο του στον χρονο..

Το παρελθον περνουσε μπροστα του καθηλωνοντας τον ακομα περισσοτερο.

Ποσα ειδε..ποσα λαθη..ποσα σωστα..ποσοι ανθρωποι ηταν..
Κι όλα εκείνος..σε πολλους ρολους, πολλες χωρες..πολλες ζωες..

Δεν ηταν ο πριγκηπας που ολοι του ελεγαν..
Παρά μονό μια ψυχη, μια διαδρομη, ενας ρολος..

Ανασανε βαθεια, όπως πρωτη φορα..
ανακουφιστικα..ρουφηξε την πνοη που του δοθηκε..

Ιερη στιγμη..σιωπη …βαθεια σιωπη..
χρονος… ψυχη…κινηση…ζωη…ενωση με το ολον...
η συνδεση ειχε γινει …το κεντρο ειχε βρεθει..


Ολο αυτό τον καιρο τον παρατηρουσαν  δερβισηδες
Κανεις δεν του μιλησε..κανεις δεν αποσπασε την προσοχη του..
Παρά υπομονετικα του παραστεκονταν απο μακρυα..

σηκωθηκε ηρεμα , φορεσε την καπα του δερβιση που ειχαν αφησει διπλα του..

κι αρχισε να βαδιζει προς αγνωστη κατευθυνση...

βαδιζε...βαδιζε..βαδιζε...

αλλα δεν ηταν μονος πια..

η ψυχη του τον οδηγουσε...του εδειχνε το δρομο...

γιατι μονο εκεινη γνωριζε ποιος ηταν και που ηθελε να παει...





"Βρείτε άμεσα μια άλλη Γη! Οι φυσικοί πόροι μας, εξαντλούνται!

Αν ο άνθρωπος δεν σταματήσει την υπερεκμετάλλευση των φυσικών πόρων της Γης, τότε είναι μοιραίο σε 20 χρόνια να τους έχει εξαντλήσει.

Μόνη διέξοδος για την επιβίωση της ανθρωπότητας θα είναι πλέον μια... δεύτερη Γη, ώστε να αντληθούν από εκεί οι απαραίτητοι πόροι!

Τα παραπάνω δεν είναι σενάριο από ταινία καταστροφολογίας, αλλά το συμπέρασμα έκθεσης με τίτλο Living Ρlanet Report την οποία συντάσσουν κάθε δύο χρόνια μεγάλες περιβαλλοντικές οργανώσεις.

Όπως αναφέρεται στην έκθεση, "ο άνθρωπος απομυζά τους φυσικούς πόρους του πλανήτη 1,5 φορές ταχύτερα από τον ρυθμό αναπλήρωσής τους και έτσι ως το 2030 για να υπάρχει τροφή, πόσιμο νερό αλλά και δυνατότητα απορρόφησης του διοξειδίου του άνθρακα θα πρέπει να υπάρχουν τόσοι φυσικοί πόροι όσοι βρίσκονται σε δύο πλανήτες σαν τη Γη".

Και η έκθεση συνεχίζει λέγοντας "τα πλούσια κράτη απομυζούν κατά μέσον όρο πέντε φορές περισσότερο τους φυσικούς πόρους του πλανήτη σε σχέση με τις αναπτυσσόμενες χώρες και μάλιστα ο δυτικός κόσμος βασίζει τη διαβίωσή του στην εκμετάλλευση των φυσικών πόρων των φτωχών χωρών".

Οι ερευνητές που την συνέταξαν εκτιμούν ότι το 2050 ο πληθυσμός των ανθρώπων θα είναι 9,2 δισεκατομμύρια. Ακόμη και όλη η ανθρωπότητα ακολουθήσει ένα πολύ λιτό διαιτολόγιο, λένε, θα απαιτούνται φυσικοί πόροι 0,3 φορές περισσότεροι από αυτούς της Γης. Αν όμως οι άνθρωποι συνεχίσουν να ακολουθούν "δυτικό διαιτολόγιο" βασισμένο στην υπερκατανάλωση, τότε θα χρειάζονται φυσικοί πόροι δύο πλανητών σαν τη Γη, για να επιβιώσουν.

http://www.pyles.tv/News/diastima/other_earth.aspx

Παρασκευή 1 Οκτωβρίου 2010

" Γυναίκα "

Έγινα θάλασσα και περίμενα να 'ρθεις
σαν δελφίνι να κολυμπήσεις στα νερά μου
ήρθες σαν άνεμος και τρικυμία έφερες
κι έπνιξες όσα δελφίνια φιλοξενούσα

Έγινα γη και περίμενα τους γόνιμους σου σπόρους
ήρθες κι έβαλες φωτιά κι έκαψες οτι είχε καρπήσει

Έγινα έρημος για να χαθώ στην απεραντοσύνη μου
κάθε σου βήμα πάνω μου φρόντιζα να σβήνω
ίχνη να μην υπάρχουν απο το πέρασμα σου

Με κατέκτησες κάποτε
με όλους τους τρόπους
ύπουλα μπήκες μέσα μου,
και λεηλάτησες οτι με αγάπη σου δόθηκε.

Παριστάνοντας τον αθώο
κατάστρεφες οτι όμορφο γεννούσα.

Μα υπάρχω ακόμα

Είμαι η θάλασσα και η γη
η πνοή, η έρημος και η φωτιά

'Οταν όλα αυτά μαζί τα ενώσω
θα φτιάξω έναν άλλο κόσμο
κι εσύ δεν θα υπάρχεις
δεν θα σαι πια εκεί
δεν θα μπορείς να μ'ακολουθήσεις
δεν σε χρειάζομαι πια θα σου πω
είσαι ελεύθερος απο μένα

Φεύγω για άλλη μια φορά φεύγω..
και σαν γυρίσω
πίσω μου δεν θα σε δω ξανά
γιατί εκεί που θα είμαι δεν υπάρχουν σκιές

Στο κέντρο της ύπαρξής μου
στην αλήθεια του εαυτού μου
υπάρχει μόνο ένα φως
ένα διαμάντι που λαμπυρίζει
το φως του διαχέεται παντου
είναι το φως  της πηγής μου

Αυτό το φως σαν αντικρύσεις
καθηλωμένος θα μείνεις για πάντα
μαρμαρωμένος πρίγκηπας
στης Μέδουσας τον κήπο

Εγώ όμως δεν θα είμαι πια εκεί
η Μέδουσα πέθανε , δεν υπάρχει πια
άλλωστε δικό σου δημιούργημα ήταν
ποτέ δεν υπήρξε στ' αλήθεια

Είμαι η θάλασσα
είμαι η γη
η φωτιά
και η αγάπη
η ψυχή

Είμαι η γυναίκα
η δημιουργία ,
που όλους τους γέννησε από ένα σπόρο μόνο
και μόνο εγώ μπορώ να σε αφανίσω
μέσα μου δεν θα σ' αφήσω ποτέ ξανά να μπείς
δεν σε χρειάζομαι πια...
ο κύκλος έκλεισε..
είσαι ελεύθερος να φύγεις

Η Εύα σκότωσε το φίδι
κι ο Ιησούς γεννήθηκε απο παρθένα
παρθένα στη σκέψη, στην ψυχή
γιατί ηταν μόνο αγάπη

Η γυναίκα
σε οδηγεί στην αγάπη
που σε γέννησε
στην ψυχή που σου δόθηκε

Μόνο η γυναίκα γνωρίζει τον δρόμο
 που σε  συνδέει με την ψυχή σου
με την δική σου πηγή
την ουσία σου
που είναι αγάπη