Translate

Παρασκευή 24 Δεκεμβρίου 2010

Η ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ



Δεν χρειαζονται χρηματα , ουτε δωρα, ουτε παιχνιδια ουτε λαμπιονια πολυχρωμα για να νιωσεις την αγαπη..

Αφηστε τη μιζερια και τη γκρινια και χαρειτε , διασκεδαστε, ψυχαγωγηθειτε , ενωθειτε με την ψυχη σας..αφηστε την ελευθερη να πεταξει και να σας οδηγησει στη μαγεια της..

Πειτε ένα σ’αγαπαω που να το εννοειτε..

Χαριστε μια αγκαλια ζεστη κι αληθινη…

Παντα υπαρχει τροπος και παντα υπαρχει καποιος που μπορεις ν’αγαπησεις…

Καντο για σενα κι όχι για τους αλλους..

Η αγαπη είναι υπεροχη και σε γεμιζει όταν την χαριζεις …

Eίναι το ακριβοτερο δωρο και είναι δωρεαν…

Eχει και η κριση τα καλα της…μας φερνει πιο κοντα σε αληθινες αξιες και αισθηματα.

Oσο περισσοτερο απαλλασομαστε από υλικα αχρηστα αγαθα που μας ειχαν κατακλυσει τοσο περισσοτερο ερχομαστε κοντα στην ψυχη μας ..αντλουμε δυναμη από κει κι αντιστρεφουμε το παιχνιδι…

Eχουμε οσα χρειαζομαστε να εχουμε.

Eιμαστε αυτό που μπορουμε να ειμαστε..

Eιμαστε αυταρκεις, αυτονομοι, ανεξαρτητοι, ελευθεροι γεματοι ενεργεια κι αληθινοι ανθρωποι.

Mετατρεπουμε το σκοταδι σε φως , γινομαστε ουσιαστικοι δημιουργοι..

και φτιαχνουμε τη δική μας πραγματικοτητα..

«εστε ετοιμοι και λαβετε φως γεμιστε αγαπη και φωτιστε εσεις»

Θα χρειαστουμε πολύ δυναμη για την επομενη χρονια..καντε την ανατροπη τωρα…

Θα χαθει ότι είναι να χαθει και θα μεινει ότι είναι να μεινει..εμεις επιλεγουμε τι κραταμε και τι αφηνουμε να χαθει.


Η αγαπη υπαρχει μεσα μας ...ολα ειναι μεσα μας..μενει να τ'ανακαλυψουμε και να τα ελευθερωσουμε...κι ολα γυρω μας θα γινουν μαγικα και ομορφα..ολα θα ενωθουν !!!


ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ! ΧΡΟΝΙΑ ΑΛΗΘΙΝΑ!! ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΚΑΙ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΑ !!!

αρκει να το θελουμε...

Σάββατο 18 Δεκεμβρίου 2010

η γεννηση ειναι οικογενειακη υποθεση

η γεννηση ενος ανθρωπου δεν αφηνει κανεναν ασυγκινητο,


το θαυμα της ζωης νικαει καθε δισταγμο και καθε δυσκολια


κιαν αυτος ο ανθρωπος ονομαστηκε και χριστηκε "θεος"


κιαν στ'ονομα του πονταραν εξουσιες και λαοι


συμφεροντα και πλουτη..χρυσα στολιδια και λαμπιονια..


οι τρεις μαγοι δεν καταφεραν να δωροδοκησουν την αγαπη..


γιατι αυτη τη μερα γιορταζει και η μανα...η μανα που σαν ασπιδα προστασιας


στεκεται πανω απτο βρεφος..νυχτα μερα..


η μανα που συνδεει τη ζωη με την αγαπη..


κι ο πατερας που δινει το σπερμα του για ν' ανθισει η ζωη


και στεκει εκει φρουρος και προστατης στο μεγαλωμα του..



πατηρ υιος και αγιο πνευμα


πατερας παιδι και μητερα..


συντελλουν στο θαυμα μιας γεννησης..


η γεννηση του φωτος , η γεννηση της ζωης και η διατηρηση του..


ειναι οικογενειακη υποθεση..


δεν γιορταζουμε μονο την γεννηση ενος παιδιου..ακομα κιαν ηταν θεος...


χωρις μανα και πατερα ..δεν θα υπηρχε..


γιορταζουμε και υμνουμε την οικογενεια...


το ιερο δεσιμο και σμιξιμο δυο ανθρωπων


που γεννουν ζωη..



ας μην ξεχασουμε αυτες τις μερες να ενωθουμε σαν οικογενεια..


να ευχαριστησουμε και να γιορτασουμε ολοι μαζι ενωμενοι..

αντρες γυναικες και παιδια..


υμνουν τη δημιουργια


και την ανωτατη πραξη αγαπης


την πραξη της γεννησης

Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

...ΟΜΟΡΦΙΑ..

( το ειχα γραψει πριν δυο χρονια και το βαζω σημερα με αφορμη την αναρτηση της πεταλουδας " ομορφη ψυχη" )

η ομορφια ειναι αισθηση..την νιωθεις..υπαρχει μεσα μας..αναγνωριζουμε στο εξωτερικο περιβαλλον οτι μας θυμιζει κι οτι μας ξυπναει αυτη την αισθηση μεσα μας..

ειναι η αισθηση της αρμονιας..της συμμετριας..της χρυσης τομης..ελεγε ο πυθαγορας..

η αισθηση του παραδεισου ισως..? ανωτερη αισθηση...

μηπως ειναι η συνισταμενη ολων των αισθησεων μαζι? μηπως αυτη η αισθηση δημιουργει την αρμονια? μηπως αυτο εννοουσε ο πυθαγορας με την χρυση τομη? στην αρχαια ελληνικη γλωσσα η ομορφια αποδιδοταν με τη λεξη κάλλος.. καλαισθησια...καλη αισθηση δλδ... ταυτοχρονα λειτουργουν ολες οι αισθησεις..και ολες συνηγορουν..συγκλινουν..στη μια ..καλη αισθηση...υψηλη αισθηση..τιποτα δεν σε χαλαει..απο οποιο πρισμα κιαν το δεις..και δημιουργουν αυτη τη μοναδικη αισθηση..της ισσοροπιας..αρμονιας με τη φυση τελικα..απολυτη εναρμονιση του κατι με τη φυση..κιαυτη ειναι η ομορφια..που τελικα σε κανει να νιωθεις οτι εισαι στον παραδεισο..το εσωτερικο σου ξεχυλιζει απο ομορφια..χρωματα και αρωματα..υπεροχα..παραδεισιες ομορφιες..

μεσα μας ειναι κιαυτο..μεσα μας ολα υπαρχουν..αρκει να τα ξυπνησουμε να απελευθερωσουμε τον αληθινο εαυτο και τοτε θα εκδηλωθουν απιστευτες αισθησεις..που καθε μια εχει την νοηση της..και θα μας οδηγησουν σ'αυτο που λεει ενας φιλος ευδαιμονικο εαυτο..

η ομορφια εμπεριεχει την... αυταρκεια,την ενοτητα,την κινηση,την αρμονια,την γαληνη..καθε τι πραγματικο εμπεριεχει ολες αυτες τις εννοιες.. ειναι οι βασικες εννοιες της αληθειας..και η ομορφια ειναι αληθινη..οταν ειναι εσωτερικη κι εναρμονισμενη με το εξωτερικο..με το χαρακτηρα και την εμφανιση ..σιγουρα δεν ειναι τυχαιο οτι τον χριστο τον απεικονιζουν ομορφο...ηταν πολυ ομορφος..γιατι μεσα του ειχαν ανοιξει ολες αυτες οι αισθησεις κι εκδηλωνε αυτη την αρμονια..την εναρμονιση με το φυσικο του..και με τη φυση..

η πραγματικη ομορφια ειναι σπανια..πολυ σπανια..η απολυτη εναρμονιση με τη φυση ειναι σπανια..

ο παραδεισος ειναι μεσα μας..κι οσο μεσα μας τον ανακαλυπτουμε τοσο θα τον βρισκουμε και στο εξωτερικο μας...


Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010

ΜΗΠΩΣ ΝΑ ΣΤΗΣΟΥΜΕ ΕΝΑ ΓΛΕΝΤΙ?


Γιατι δεν αντιδραμε σε οσα συμβαινουν.?

Πιθανα σεναρια και σκεψεις .

1.Πολλοι λενε ότι ειμαστε παθητικοι και αβουλοι, απλοι παρατηρητες σε οσα συμβαινουν γιατι μας ψεκαζουν, μας ποτιζουν, μας ραντιζουν και μας αποβλακωνουν με διαφορα χημικα για να ειμαστε αδρανεις. Πιθανο.

2. αλλοι λενε ότι δεν αντιδραμε γιατι περιμενουμε τους αλλους να ξεκινησουν πρωτα, η εστω καποιον να βγει μπροστα να μας οργανωσει και να μας κατευθυνει.ισχυει κιαυτο.

3. αλλοι γιατι ακομα είναι βολεμενοι και δεν τους εχει αγγιξει , δεν εχουν ακομα ξεκαθαρη εικονα για το τι συμβαινει, δεν εχουν διαμορφωσει αποψη ( αυτοι είναι παρά πολλοι ακομα)

4. αλλοι γιατι πιστευουν πως καμμια εξεγερση δεν θαχει αποτελεσμα , γιατι οι αποφασεις εχουν παρθει και δεν θ’αλλαξει τιποτα παρα μονο ότι θα χυθει αιμα αθωων όπως γινεται συνηθως, αλλωστε είναι πιθανο να εχουν λαβει τα μετρα τους και περιμενουν να συμβει μια εξεγερση για να τους δωσει και το αλλοθι που ζητουν για να περασουν ακομα και στρατιωτικο νομο ( κυκλοφορει κι αυτο το σεναριο)

5. καποιοι δυναμωνουν εσωτερικα , επαναστατουν εσωτερικα και σταδιακα απομακρυνονται από το συστημα ειρηνικα χωρις διαμαρτυριες , ψαχνουν εναλλακτικους τροπους διαβιωσης. Είναι αυτοι που δεν θελουν να συμμετεχουν σε καμμια εκφραση κι εκδηλωση πιθανης βιας .

6. καποιοι αλλοι κανουν κρα για αιμα, εξουσια, καρεκλες και οφιτσια και προσπαθουν να εκμεταλευτουν την κατασταση παροτρυνοντας τους αλλους να κινητοποιηθουν.

7 αλλοι περιμενουν να ερθουν οι εξωγηινοι να μας σωσουν η η δευτερα παρουσια, αν γινεται να ερθει ο ιδιος ο θεος αυτοπροσωπως ακομα καλυτερα.

(Δεν μπορω να σκεφτω αλλα, αν εχετε καποια συμπληρωστε τα ).

Που συναντιουνται όλα αυτά τα σεναρια? Υπαρχει ενας κοινος παρονομαστης που να τα ενωνει ? υπαρχει μια κοινη δραση που θα μπορουσαμε να συμμετεχουμε ολοι και ν’αποφυγουμε συγκρουσεις και να μην σφαχτουμε μεταξυ μας?

Να σταματησουμε να διωκουμε ο ενας τον αλλον και να ενωθουμε σαν ελληνες, να συγχωρησουμε κιαυτους που εκλεψαν προδωσαν κι εφεραν τη χωρα σε αδιεξοδο . δεν εχουμε να κερδισουμε τιποτα αν μπουν φυλακη η αν ακομα τους κρεμασουμε αναποδα στο συνταγμα.

Η ζημια εχει γινει και δεν προκειται ν’αλλαξει τιποτα.διεφθαρμενοι ανθρωποι υπηρχαν και θα υπαρχουν παντα , σ’ολες τις εποχες και σ’ολους αιωνες.

Η τιμωρια τους δεν εφερε κανενα αποτελεσμα ουτε παραδειγματισε κανεναν , απλως διαιωνισε το μισος και την οργη και συνεχισε να χωριζει αντι να ενωνει.

Έναν τροπο βλεπω αντιστασης που μπορει να είναι ειρηνικος, να ενωσει ολο τον κοσμο και ιδιαιτερα ολους τους ελληνες , γιατι αυτή τη στιγμη προεχει να ενωθουμε

σαν λαος , ως ένα σωμα εναντια στα ξενα συμφεροντα που μας βλεπουν σαν μεζεδακι ετοιμο να μας καταβροχθισουν.

ΝΑ ΣΤΗΣΟΥΜΕ ΕΝΑ ΓΛΕΝΤΙ , απ’ακρη σ’ακρη σ’ολη τη χωρα, με τραγουδια και χορους , όπως μονο εμεις ξερουμε να κανουμε και να τους μουρλανουμε τελειως..

Μονο αν δειξουμε ότι δεν μασαμε, θα τους σταματησουμε,να μην τους δωσουμε την ευκαιρια που ζητουν ( αν αληθευει το σεναριο περι στρατιωτικου νομου )

Να στειλουμε ένα δυνατο μυνημα ότι η ελληνικη ψυχη παραμενει ζωντανη και ξυπνια και δεν μας νοιαζει ότι κιαν κανουν, εμεις θα βρουμε τον τροπο να περναμε καλα, θα βρουμε τον τροπο να επιβιωσουμε με χορο και με τραγουδι λιγο κρασι λιγο θαλασσα και τ’αγορι μας.

Ρομποτακια δεν προκειται να γινουμε ποτε, ουτε γερμανοι , ουτε αμερικανοι..

Ειμαστε ελληνες κιαυτο πρεπει επιτελους να το σεβαστουν, γιατι εμεις μπορει τη μια μερα να κλεβομαστε μεταξυ μας, αλλα την άλλη μερα γλενταμε παρεα.

Γιατι εχουμε την ικανοτητα να κινουμαστε με ευκολια και στο μαυρο και στο ασπρο γιατι κατά βαση ειμαστε λευκοι και τη ζωη την βλεπουμε σαν παιχνιδι..(όπως λεει και το παραμυθι..ταξιδιωτες στη χωρα του λευκου )

Αν χασουμε αυτή μας την ικανοτητα τοτε πραγματικα ειμαστε χαμενοι.

Ποιος αληθινος ελληνας θελει να χασει το γλεντι, την παρεα, το παιχνιδι?

Αυτό μας κρατησε ζωντανους , η ικανοτητα μας να αλλαζουμε ρολους ευκολα. Δεν ειναι τυχαιο ότι εδώ γεννηθηκε το θεατρο, ο λογος, οι τεχνες , ο πολιτισμος.

Γιατι όλα αυτά είναι ψυχαγωγια, αγωγη της ψυχης , παιχνιδι κι αυτο γνωριζουμε πολύ καλα να το κανουμε.

Ας τους γραψουμε στα παλια μας τα παπουτσια ( μονο τετοια θαχουμε από δω και περα )

Αλλωστε η φτωχεια θα είναι η μοδα της νεας εποχης κι ως γνωστον

« Η ΦΤΩΧΕΙΑ ΘΕΛΕΙ ΚΑΛΟΠΕΡΑΣΗ» και πολύ τρελλα..

και δοξα τω θεω εχουμε μπολικη..

συμφωνιες


Την εποχη που ειμασταν στην αγνοια..

Αιωνες τωρα..καναμε λαθη..οχι αμαρτιες..μονο λαθη..

Ισως καναμε και συμφωνιες με το σκοτος..

Χωρις επιγνωση..χωρις να τις πιστευουμε..

Ισως ειχες πει σε καποιον ότι θα εισαι μαζι του για παντα..

Ισως ειχες ορκιστει αιωνια αγαπη..

Χωρις να ξερεις τι πρεσβευει..οταν εκείνος στο ζητησε..

Κι εσυ αφελης , γιατι ετσι ενιωθες τοτε..ορκιστηκες..

Σημερα προσπαθεις να λυτρωθεις και δεν μπορεις..

Μπροστα σου στεκονται εμποδια..

Ειναι αυτά τα εμποδια που μονος σου εστησες στον εαυτο σου..

Χωρις να το ξερεις..εισουν εναντιον του εαυτου σου..

Κατεστρεφες ότι αγαπουσες..εμενες ενώ δεν ηθελες να μεινεις..

Ορκιζοσουν ενώ δεν πιστευες..και πολλα αλλα..

Σημερα λοιπον καλεισαι να λυσεις τις συμφωνιες..

Να τις θυμηθεις..να τις προσδιορισεις..

Για κάθε μια θα πρεπει να πληρωσεις κι ένα τιμημα..

Ο δρομος της επιστροφης θα γινει από την ιδια πορτα..

Αν σε καποιον ειπες ότι αιωνια θα τον αγαπας..

Θυμησου ποιον εννοουσες πραγματικα και ποιον μπορεις να ακολουθεις αιωνια..

επανατοποθετησου..αλλαξε τη συμφωνια..

Θα δοκιμαστεις, μα αν πραγματικα το εννοεις πισω δεν θα κανεις..

εισουν δεμενος στο σκοτος, με μαγια ισως..ολα ισχυουν..αν και ποτε σου δεν τα πιστεψες..για οσους όμως τα πιστευαν ειχαν δυναμη..και σ’εδεσαν χωρις να το παρεις χαμπαρι..

Σημερα γνωριζεις..τη διαφορα του σκοτους..της αγνοιας..και του φωτος..της γνωσης..

Αμειλικτος φαινεται ο δρομος..τιποτα δεν σου χαριζεται..με το σπαθι σου όλα θα τα κερδισεις..βημα βημα, ποντο ποντο..θα παρεις πισω τον χαμενο εαυτο σου..

Αυτόν που ποτε δεν ειχες..αυτον που παντα εψαχνες να βρεις..αυτον που παντα ηξερες ότι υπαρχει..

Υπηρχαν μνημες στο μυαλο σου του χαμενου παραδεισου..κ ιαυτο σε κραταγε κιας εισουν μακρυα του..

Τωρα ψαχνεις το δρομο να γυρισεις πισω..καταλαβες ότι ολες σου οι διαδρομες..κατεληξαν σε πλανη..

Ενας, δυο, τρεις κυκλοι χωρις τελειωμο..εμπειριες θα μου πεις..μαθητεια θα πει καποιος άλλος..ισως..

Όμως να ξερεις δεν γινοταν αλλιως..δεν μπορουσες πριν να φερεις ολο τον εαυτο μαζι σου..τωρα σου δινεται αυτή η δυνατοτητα..και τωρα πρεπει ν’ανακτησεις τα χαμενα σου κοματια..

Και θυμασαι..αναγνωριζεις, συνειδητοποιεις τα λαθη και τις παραλειψεις σου..

Μα μην ξεχασεις να λυσεις και τις συμφωνιες ..

Τρίτη 7 Δεκεμβρίου 2010

...ΚΙΡΑΝΑ..

(Ενα αλληγορικο παραμυθι , μια πυξιδα που δειχνει ενα δρομο, τον δρομο για τον αληθινο κοσμο)



Έλεγαν ότι η Κιράνα ήταν πολύ όμορφο καράβι. Τόσο όμορφο, που όμοιό του δεν υπήρχε σε ολόκληρο τον κόσμο. Στους κύκλους του σχολείου το καράβι αυτό είχε γίνει μύθος. Έλεγαν, μάλιστα, ότι εκεί ικανοποιούνται όλες σου οι επιθυμίες. Όλα σου τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα. Όλοι ήθελαν να ζήσουν ένα ονειρεμένο ταξίδι με αυτό.

Μόνο που κανείς δεν γνώριζε το δρόμο για την Κιράνα. Και, βέβαια, κανείς δεν είχε πει ποτέ πως είχε δει το καράβι αυτό. Και, ίσως, αυτός να ήταν και ο λόγος που ο μύθος της μεγάλωνε μέρα με τη μέρα. Η παραμυθένια ομορφιά αυτού του καραβιού είχε διαδοθεί τόσο πολύ, που και οι ποιο δύσπιστοι δάσκαλοι άρχισαν να πιστεύουν στην ύπαρξή του. Εξάλλου τι το κακό μπορεί να έχει ένας μύθος; Και Κιράνα, τι όμορφο όνομα!

Κανείς δεν μπορεί να βρει την Κιράνα αν δεν πιστεύει σε αυτή. Έτσι αντιμετώπιζε η παρέα του Κοράν την πρόκληση για αυτό το ταξίδι. Γιατί, πραγματικά, η παρέα του Κοράν ήταν η μοναδική που είχε αποφασίσει να κάνει το άγνωστο ταξίδι για την Κιράνα. Είχαν αποφασίσει να βρουν το καράβι, να ταξιδέψουν με αυτό, και να το δείξουν στον κόσμο για να πειστούν όλοι για την ύπαρξή του. Για να δείξουν σε όλους ότι υπάρχει η Κιράνα και είναι όμορφη. Έτσι όπως τη φαντάστηκαν από την ημέρα που άκουσαν πρώτη φορά για αυτή. Γιατί η παρέα του Κοράν πίστευε στην ύπαρξή της, όχι στο μύθο της. Και αυτή ήταν μια ουσιαστική διαφορά τους από τους υπόλοιπους.

Είχαν αποφασίσει ότι, την Κιράνα θα την κρατούσαν για πάντα δική τους, αλλά όποιος ήθελε θα μπορούσε να τη χαίρεται, γιατί η Κιράνα ήταν για όλους. Έτσι θα κέρδιζαν και όλη τη δόξα που τους ταίριαζε, γιατί η παρέα του Κοράν ήταν η ποιο διάσημη παρέα στο σχολείο. Η καλύτερη παιδική «συμμορία», με τη μεγαλύτερη φαντασία. Η ομορφότερη παιδική παρέα. Άλλωστε η αλήθεια είναι ότι, ο δρόμος για κάθε νέο «κόσμο» από μια «παιδική συμμορία» ξεκίνησε…

Δεν ήταν εύκολο να μπει ο καθένας στην παρέα αυτή. Είχε αρχές, δύσκολες αρχές. Όποιος ήθελε να γίνει μέλος της θα έπρεπε να περάσει με επιτυχία όλες τις δοκιμασίες. Και αν, τελικά, τα κατάφερνε θα είχε την εγγύηση της ‘ισόβιας’ εμπιστοσύνης των υπόλοιπων μελών της. Γιατί κάθε δοκιμασία είχε και το λόγο της, δεν ήταν τυχαία. Οι δοκιμασίες ήταν τέσσερις. Και τις είχαν επιλέξει τα ιδρυτικά μέλη της ομάδας, μία προς μία. Και όχι τυχαία. Η διαδικασία κρατούσε μια βδομάδα. Σε επτά ημέρες κάθε υποψήφιος Σινίτρ, θα έπρεπε να φέρει σε πέρας τέσσερις δοκιμασίες. Την ομάδα τους, την είχαν ονομάσει Σινίτρα.

Στην πρώτη δοκιμασία θα έπρεπε να αποδειχτεί η πίστη προς την ομάδα και τις αρχές της. Ήταν η δοκιμασία της πίστης. Στη δεύτερη και την τρίτη θα έπρεπε να αποδειχτεί η μυστικότητα και η αληλεγγύη. Και στην τελευταία θα έπρεπε ο υποψήφιος να δείξει μέχρι που μπορούσε να ‘θυσιαστεί’ προκειμένου να υποστηρίξει την ομάδα του και τα μέλη της. Αν τα κατάφερνε έπαιρνε το χρίσμα, Σινίτρ και γινόταν ισόβιο μέλος της. Δηλαδή, από την παρέα αυτή δεν έφευγε κανείς ποτέ. Και αυτό το γνώριζαν από την πρώτη στιγμή.

Ο πρώτος και βασικός κανόνας που κανόνιζε τις σχέσεις μέσα σε αυτή την παιδική συνύπαρξη, ήταν ότι ο καθένας ενεργούσε για τον άλλον όπως θα ήθελε και ο άλλος να ενεργήσει για τον ίδιο. Ο καθένας έκανε για τον άλλον ότι θα ήθελε και ο άλλος να κάνει για αυτόν. Ήταν ένας δύσκολος δρόμος συνύπαρξης, αλλά ουσιαστικός. Διαφορετικά δεν είχαν παρέα, δεν είχαν «συμμορία», δεν είχαν δεσμούς. Και η παρέα του Κοράν είχε πραγματικούς παιδικούς δεσμούς. Μπορούμε να πούμε ότι ήταν τόσο δεμένοι μεταξύ τους, που κανένας δεν έκανε χωρίς τον άλλον. Και αυτή η αγάπη τους γινόταν πράξη, δεν έμενε στην παιδική τους φαντασία, δεν έμενε στα λόγια. Άλλωστε, η μόνη χρησιμότητα της παιδικής τους φαντασίας ήταν να την ζουν. Διαφορετικά δεν είχε πλάκα.

Το όνομα Σινίτρα, είχε δοθεί από όλα τα μέλη της με κοινή απόφαση και ύστερα από πολύ «ψάξιμο». Ψάξιμο στη φαντασία τους, που αλλού, γιατί τα παιδιά διακρίνονται για το ποιο όμορφο πράγμα που έχουν και αυτό είναι η φαντασία τους και η βούλησή τους αυτή τη φαντασία να θέλουν να την κάνουν πραγματικότητα.

Το όνομα Σινίτρα ήταν ιδέα του Λίνου. Εκείνη την περίοδο που έπρεπε να αποφασίσουν για το όνομα, αντιμετώπισαν πολλές δυσκολίες. Δεν μπορούσαν να καταλήξουν εύκολα σε κάτι γιατί ήθελαν κάποια σημάδια που θα τους οδηγούσαν σε, αναμφισβήτητα, ορθή επιλογή. Και τα σημάδια που είχαν ζητήσει, αργά ή γρήγορα, ήρθαν.

Μια μέρα ο Λίνος τους είχε πει ότι όλο το προηγούμενο βράδυ δεν είχε κοιμηθεί καλά, γιατί σκεφτόταν το όνομα που θα έπρεπε να έχει η «συμμορία» τους. Βρισκόταν ανάμεσα στη σκέψη και την ανάγκη του για ύπνο. Αλλά έστω και έτσι, το πρωί θυμήθηκε ότι είχε δει ένα όνειρο όπου μια πανέμορφη γυναίκα, τόσο όμορφη όσο δεν είχε γνωρίσει ποτέ στον ξύπνιο του, του είπε ότι αν ήθελαν αυτή η παρέα να μείνει διάσημη θα έπρεπε να της δώσουν το όνομα Σινίτρα. Η γυναίκα αυτή λεγόταν Σινίτρα.

Βέβαια η παρέα δεν κατέληξε και τόσο εύκολα σε αυτό το όνομα γιατί ένα άλλο μέλος της, η Μάλι, τους είχε θέσει το όνομα Κύθρα, γιατί και εκείνη είχε δει ένα όνειρο εκείνο τον καιρό, στο οποίο ο θεός τη συμβούλεψε ότι μόνο το όνομα Κύθρα θα τους οδηγούσε στη μεγαλύτερη χαρά που θα μπορούσαν να συναντήσουν στη γη, όσο ήταν παιδιά.

Βέβαια ανάμεσα στη χαρά και τη δόξα τα παιδιά προτίμησαν τη δόξα που σε μια άλλη θεώρηση των πραγμάτων η δόξα για την παιδική ηλικία είναι ταυτόχρονα και ο δρόμος της χαράς. Για την ακρίβεια, τη μεγαλύτερη χαρά τα παιδιά την παίρνουν από το να κάνουν παιχνίδι το δρόμο για τη δόξα. Έτσι με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια και ποιος είπε ότι τα παιδιά δεν έχουν την ικανότητα να σκέφτονται το συμφέρον τους;

Η Σινίτρα λοιπόν προέκυψε από μια επιλογή ανάμεσα στη χαρά και τη δόξα. Και προτίμησαν τη δόξα, γιατί τη χαρά ούτως ή άλλως την παίρνουν μέσα από την πραγμάτωση της παιδικής τους φαντασίας. Και κάθε παιχίνδι τους είναι ο δρόμος για τη δόξα. Έχει τη δική του χαρά! Η έκφραση της παιδικής δόξας, λέγεται χαρά…

Αυτή η επιλογή, όμως, βγήκε σωστή γιατί γρήγορα η Σινίτρα έγινε η ποιο διάσημη παρέα της πόλης. Και ποιος άλλος εκτός από τη Σινίτρα θα είχε τη δύναμη, τη δυνατότητα, αλλά και την όρεξη να αντιμετωπίσει την πρόκληση του δρόμου για την Κιράνα; Ποια άλλη παιδική συντροφιά θα μπορούσε να κάνει αυτό το ταξίδι, εκτός από τη Σινίτρα;

Τα άλλα δύο μέλη της παρέας ήταν ο Ανος και η Κίρα. Αυτά τα πέντε παιδιά αποτελούσαν τη Σινίτρα και αυτά τα πέντε παιδιά αποφάσισαν να ξεκινήσουν για την Κιράνα.

Από την ημέρα που πήραν την απόφασή τους, δεν έκαναν τίποτε άλλο από το να μαζεύουν πληροφορίες. Πληροφορίες που θα μπορούσαν να τους οδηγήσουν σε μια αρχή. Προσπαθούσαν να βρουν κάτι που θα τους άνοιγε το δρόμο. Αλλά αυτό ήταν δύσκολο. Όλοι μιλούσαν για την Κιράνα, αλλά κανείς δεν γνώριζε το δρόμο. Ο δρόμος για εκεί έμοιαζε να είναι φάντασμα και όσο καταλάβαιναν ότι ήταν άγνωστη η αρχή του τόσο ο μύθος μεγάλωνε. Αλλά και αυτή ήταν και η μεγαλύτερη πρόκληση. Διαφορετικά δεν γίνεται, δεν έχει «πλάκα».

Αποφάσισαν να μαζέψουν ότι στοιχείο μπορούσαν. Και επειδή κάθε «αποστολή» απαιτεί και την ανάλογη πίστη, γιατί χωρίς πίστη δεν μπορεί να υπάρξει ταξίδι και χαρά, ένα βράδυ στο κρησφύγετό τους έκαναν πράξη την πίστη τους σε αυτή την αποστολή. Ορκίστηκαν ότι, η ανεύρεση της Κιράνα ήταν ο ποιο σημαντικός στόχος και θα έπρεπε να τον υλοποιήσουν. Ο Κοράν είπε τον όρκο και ζήτησε από όλα τα μέλη της Σινίτρα να ορκιστούν. «Η Σινίτρα θεωρεί ότι η ανεύρεση της Κιράνα είναι ένα από τα ποιο σημαντικά πράγματα που τα μέλη της μπορούν να προσφέρουν στην παιδική ηλικία. Για αυτό θα κάνουμε ότι μπορούμε για να τη βρούμε και αυτό το μυστικό δεν θα το κρατήσουμε για εμάς, αλλά το δρόμο θα τον δείξουμε σε κάθε παιδί, σε όλη τη γη…»

Εκείνη ήταν και η εβδομάδα που δεν έμενε και καθόλου χρόνος για διάβασμα. Δεν υπήρχε χρόνος για σχολείο. Τι αξία είχαν τα μαθήματα μπροστά σε αυτή την προσφορά στην παιδική ανθρωπότητα; Αυτή η προσφορά ήταν πάνω από κάθε σχολική γνώση. Εκείνη την περίοδο οι βαθμοί τους έφτασαν στο ‘μηδέν’. Αλλά καμιά φορά από το μηδέν ξεκινά κανείς για να φτάσει σε ένα ‘άλλο’ δέκα!

Κάθε βράδυ είχαν συνάντηση στο κρησφύγετό τους. Ήταν μια σπηλιά, που την είχε ανακαλύψει η Κίρα όταν τυχαία έκανε βόλτα με το ποδήλατό της στην περιοχή αυτή. Είχε ακολουθήσει ένα αδέσποτο σκυλί στην παραλία και αυτό την οδήγησε μέσα στη σπηλιά που ήταν αδύνατον να τη βρει κανείς με γυμνό μάτι. Είχε, γύρω, στα δέκα μέτρα βάθος και πέντε μέτρα από την είσοδο της σπηλιάς έσκαγε η θάλασσα. Εκεί συνήθιζαν τα βράδια να αναλύουν και να επεξεργάζονται τις πληροφορίες που είχαν μαζέψει την ημέρα.

Η βραδυνή τους συνάντηση γινόταν στις οκτώ. Και ήταν πάντοτε, όλοι τους, στην ώρα τους. Χωρίς καμία καθυστέρηση. Ένα βράδυ, όμως, η Κίρα άργησε χωρίς να έχει ειδοποιήσει κανέναν πριν. Αυτό τους φάνηκε περίεργο στην αρχή αλλά δεν έδωσαν και μεγάλη σημασία. Θεώρησαν ότι κάτι θα της είχε τύχει. Την περίμεναν για λίγο και αφού είδαν ότι δεν ερχόταν, ο Κοράν κήρυξε την έναρξη της συνάντησης λέγοντας ότι η Κίρα κάποιο πρόβλημα θα είχε και αργά ή γρήγορα θα εμφανιζόταν. Όμως η συνάντηση προχώρησε, δεν οδήγησε πουθενά και η Κίρα δεν είχε εμφανισθεί. Έτσι αποφάσισαν να φύγουν. Θα έβρισκαν την Κίρα το πρωί και θα μάθαιναν νέα της. Αλλά την τελευταία στιγμή, η Κίρα, λαχανιασμένη, εμφανίσθηκε στην είσοδο της σπηλιάς. Τόσο λαχανιασμένη, που σχεδόν κόντεψε να λιποθυμήσει.

- Ευτυχώς που σας πρόλαβα. Δεν ήξερα αν θα τα καταφέρω και το ποδήλατό μου στο τέλος δεν τράβαγε. Κουράστηκα πολύ…

Τη βοήθησαν να καθίσει στην πέτρα της, γιατί καθένας τους είχε την καρέκλα του. Βασικά την πέτρα του. Κάθε καρέκλα ήταν και μια πέτρα που είχε διαλέξει ο καθένας για τον εαυτό του, όπου με μπογιά είχε γράψει και το όνομά του. Αυτές οι καρέκλες τους είχαν τοποθετηθεί κυκλικά, ώστε να βλέπουν ο ένας τον άλλον. Την ιδέα την είχαν δανειστεί από το παραμύθι του Βασιλιά Αρθούρου και της στρογγυλής τράπεζας και είχαν φτιάξει και ένα στρογγυλό τραπέζι από ξύλο, το οποίο είχαν «κλέψει» από ένα ξυλουργείο. Για βάση του τραπεζιού είχαν χρησιμοποιήσει, τι άλλο από, διάφορες πέτρες!

- Τι έγινε; τη ρώτησε ο Κοράν.

Όλοι είχαν ανοίξει διάπλατα τα αυτιά τους και περίμεναν την ιστορία της. Αισθανόντουσαν ότι η Κίρα κάτι σημαντικό είχε να τους πει. Εκείνη προσπαθούσε ακόμα να βρει το ρυθμό της. Έπαιρνε συνεχώς βαθιές αναπνοές και κάποια στιγμή άρχισε να τους διηγείται την ιστορία της.

- Είχα πάρει το δρόμο του πάρκου με τις κόκκινες κούνιες και ένας γέρος, ένας πολύ όμορφος γέρος, με μούσι και πράσινα μάτια, καλοστεκούμενος, μου έκανε νόημα να σταματήσω. Καθόταν σε ένα παγκάκι και μου ζήτησε να κάτσω δίπλα του. Στην αρχή κίνησα να φύγω αλλά τότε μου φώναξε ότι αν ήθελα να βρω την Κιράνα θα έπρεπε να ακούσω την ιστορία του. Συγκλονίστηκα και για μια στιγμή τα έχασα. Αλλά αποφάσισα να μείνω, γιατί το πρόσωπό του μου έλεγε να τον ακούσω. Ήταν μεγάλη ιστορία και νομίζω αληθινή. Για αυτό άργησα και ήθελα να σας προλάβω. Να σας την πω σήμερα. Είμαι χαρούμενη γιατί είμαι σίγουρη ότι ο δρόμος για την Κιράνα άνοιξε. Αλλού ψάχναμε και αλλού ήταν. Θέλετε να ακούσετε την ιστορία;

Η ερώτηση, φυσικά, ήταν περιττή. Και βεβαίως η ώρα δεν είχε καμία σημασία. Είναι αυτό που λέμε, σταματά ο χρόνος μερικές φορές… Η Κίρα ξεκίνησε την ιστορία του γέρου. Στο τέλος όλοι είχαν μείνει άφωνοι.

- Απίστευτο! Η Μάλι δεν μπόρεσε να κρατήσει κρυφό τον ενθουσιασμό της.

- Αυτό δεν θα μπορούσε να το φανταστεί κανείς, συμπλήρωσε ο Ανος.

- Αν αυτή η ιστορία είναι αληθινή τότε δεν έχουμε καθόλου χρόνο. Θα πρέπει αύριο το πρωί να μπει σε εφαρμογή η φάση νούμερο δύο, δηλαδή αμολάμε τις δικαιολογίες, παίρνουμε από ένα σάκο ο καθένας και φεύγουμε. Τι λέτε;

Όλοι συμφώνησαν αμέσως με τον Κοράν, εκτός από το Λίνο. Είχε τους δισταγμούς του.

- Δεν ξέρω, δεν είμαι έτοιμος. Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να φύγω από το σπίτι για αυτό το ταξίδι.

Έδειξε φανερά στενοχωρημένος. Και λέγοντας αυτό, γνώριζε ότι εκείνη τη στιγμή μόλις είχε παραβεί τη μεγαλύτερη υπόσχεση που είχε δώσει στη ζωή του. Ο Κοράν δεν άφησε κανένα να μιλήσει. Πήρε την πρωτοβουλία να θυμίσει στο Λίνο τις υποχρεώσεις του. Αυτό το θεώρησε, για εκείνη τη στιγμή, καθήκον του ως αρχηγός.

- Η Σινίτρα είναι πάνω από όλα. Αυτός είναι ο πρώτος κανόνας και αυτό τον κανόνα δέχθηκες όταν έγινες μέλος της. Τον θυμάσαι; Δεν θέλω να σε πιέσω αλλά αυτό τον κανόνα τον δεχθήκαμε όλοι εδώ. Και σε αυτό τον κανόνα πιστεύουμε όλοι. Αν σπάσει αυτός ο κανόνας, τότε αυτή η παρέα θα διαλυθεί και η Σινίτρα δεν θα υπάρξει ποτέ ξανά. Εξάλλου τι θα γίνει διαφορετικό για σένα από ότι θα γίνει για εμάς; Ότι και να γίνει όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Θα σε βοηθήσουμε. Στη Σινίτρα ό ένας βοηθάει τον άλλον. Λοιπόν, μήπως θέλεις να το ξανασκεφτείς;

Ο Λίνος είχε χαμηλώσει το κεφάλι του και με ένα ξύλο ζωγράφιζε διάφορα σχέδια στην άμμο της σπηλιάς. Μονολογούσε…

- Έχει και ένα χέρι, ούτε αρκούδα δεν έχει τέτοιο χέρι…

Η Μάλι τον χάιδεψε στο κεφάλι και προσπάθησε να πάρει λίγη από τη στενοχώρια του.

- Μη ζορίζεσαι. Σημασία έχει, ότι κάνουμε, να θέλουμε να το κάνουμε. Πολλές φορές τα πράγματα δεν είναι εύκολα. Ο Κοράν έχει υποχρέωση να σου πει ότι σου είπε. Αλλά και μόνοι μας θα τα καταφέρουμε. Απλά σε χρειαζόμαστε. Και πάνω από όλα σε θέλουμε. Δεν βρίσκεσαι τυχαία στη Σινίτρα. Για να είσαι εδώ σημαίνει ότι κάτι έχεις να μας δώσεις και αυτό το χρειαζόμαστε. Αλλά και πάλι αν δεν μπορείς, θα το καταλάβουμε. Αλλά νομίζω ότι όποιος πραγματικά θέλει να κάνει κάτι, μπορεί και βρίσκει τον τρόπο για να το κάνει.

Ο Λίνος άρχισε να δακρύζει.

- Θέλω πολύ να έρθω, το ξέρετε. Αλλά ο πατέρας μου είναι πολύ αυστηρός. Σκέφτομαι το ξύλο που θα φάω μετά και δεν μου αρέσει. Οι δικοί σας γονείς το πολύ, πολύ να σας βάλουν μια τιμωρία, αλλά ο δικός μου ποτέ δεν πρόκειται να καταλάβει τίποτα. Θα με σαπίσει στο ξύλο όταν γυρίσω.

- Είσαι σίγουρος; Αν βρούμε την Κιράνα κανείς δεν θα τολμήσει να σε αγγίξει. Θα είμαστε τα ποιο διάσημα παιδιά στον κόσμο. Ούτε και αυτός ο πατέρας που λες θα τολμήσει να σε αγγίξει. Δεν πηγαίνουμε κάποιο τυχαίο ταξίδι. Την Κιράνα ψάχνουμε. Και ξέρεις πολύ καλά τι σημαίνει Κιράνα. Για σκέψου το λίγο.

Αυτή η προσέγγιση του Κοράν τον έκανε για μια στιγμή να ξεχάσει τις προηγούμενες σκέψεις και ήταν έτοιμος να δώσει το χέρι, αλλά μια ερώτηση του ήρθε αυθόρμητα στο μυαλό.

- Και αν δεν την βρούμε; Τι θα γίνει αν δεν την βρούμε; Τότε θα πέσει το ξύλο της αρκούδας. Και πραγματικά ο πατέρας μου είναι σαν αρκούδα και έχει και ένα χέρι που να σας λέω...

Τα παιδιά γέλασαν. Γνώριζαν τον πατέρα του και το χέρι του. Ο Λίνος στις περιγραφές του ήταν ακριβής. Έλεγε, ακριβώς, αυτό που εννοούσε. Οι εικόνες του ήταν, σχεδόν, πραγματικές.

- Εντάξει. Αύριο το πρωί στις οκτώ εδώ. Με τους σάκους μας. Αν ο Λίνος δεν θελήσει να έρθει το καταλαβαίνουμε και θα ξεκινήσουμε οι υπόλοιποι. Αν όμως αποφασίσει να έρθει μαζί μας, τότε στις οκτώ. Οκτώ και δέκα έχουμε φύγει, αφού πρώτα βεβαιωθούμε ότι έχουμε πάρει ότι χρειαζόμαστε.

Η απόφαση είχε παρθεί. Ο κύβος ερίφθη. Κίνησαν για το σπίτι τους, ο καθένας με το ποδήλατό του, όπως είχαν έρθει. Συνήθιζαν να φεύγουν ένας, ένας και όχι όλοι μαζί για να μην γίνονται «κράχτης». Τη σπηλιά δεν τη γνώριζε κανείς, εκτός από τα μέλη της Σινίτρα. Ήταν το μυστικό τους αρχηγείο. Εκεί πήγαινε, μόνο, όποιος είχε χρησθεί εκλεκτός. Όλοι τους, εκτός από το Λίνο, ανυπομονούσαν για την επόμενη μέρα και το βράδυ έμοιαζε ατέλειωτο. Τακτοποίησαν το σάκο τους και όπως συνήθιζαν, από άλλες αποστολές, τον φυγάδευσαν το βράδυ πριν κοιμηθούν και αφού είχαν σιγουρευτεί ότι οι δικοί τους είχαν πέσει για ύπνο. Για να μην τους δει κανείς. Ήταν συνήθης διαδικασία και ασφαλής…

Η μόνη δυσαρμονία στη χαρά αυτής της διαδικασίας ήταν ο Λίνος, που δεν κοιμήθηκε καθόλου γιατί στο μυαλό του στροβίλιζε το δίλημμα. Ήξερε, όμως, ότι την απόφασή του θα την έπαιρνε την τελευταία στιγμή. Για καλό και για κακό, όμως, ετοίμασε το σάκο του και τον φυγάδευσε κι αυτός. Την απόφασή του θα την έπαιρνε την τελευταία στιγμή. Το πρωί.

Την άλλη μέρα, στις οκτώ, όπως είχαν συμφωνήσει, οι τέσσερίς τους ήταν στη σπηλιά. Ο Κοράν έδωσε τις τελευταίες «εντολές.»

- Ανοίγουμε τους σάκους και κοιτάζουμε τι έχουμε μέσα. Αν λείπει κάτι που δεν είναι απαραίτητα χρήσιμο ξεκινάμε για το ταξίδι. Αν όχι, κοιτάζουμε μήπως η έλλειψη μπορεί να καλυφθεί από κάποιο άλλο μέλος. Αν είναι πολύ απαραίτητο τότε σε μισή ώρα ξαναβρισκόμαστε εδώ.

Μετά τον καθιερωμένο έλεγχο προέκυψε ότι τα πράγματα ήταν σωστά και δεν υπήρχαν ελλείψεις. Ο Λίνος όμως δεν είχε έρθει. Αυτό τους στενοχώρησε. Ζήτησαν από τον Κοράν να τον περιμένουν για λίγο. Ο Κοράν κούνησε το κεφάλι του και τους είπε.

- Αν ήταν θα είχε έρθει. Κι εγώ στενοχωριέμαι αλλά δεν έχουμε χρόνο. Δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Έχουμε όλα όσα χρειαζόμαστε και φεύγουμε.

Δεν ήταν λιγότερο στενοχωρημένος από τους άλλους, αλλά δεν ήταν τυχαία ο αρχηγός τους. Όλοι τους είχαν την ίδια αίσθηση. Άφηναν πίσω ένα κομμάτι τους. Ποτέ στο παρελθόν, από τότε που είχε ιδρυθεί η Σινίτρα, δεν είχε απουσιάσει μέλος της από αποστολή. Οι αποστολές της Σινίτρα ήταν ιερές. Και αυτή ήταν πάνω από όλες. Έτσι αισθανόντουσαν σε αυτή την παρέα. Όλοι μαζί ενωμένοι και αν κάποιος έλειπε, ένα δικό τους κομμάτι έλειπε. Ο Κοράν θεώρησε σωστό να πει κάτι ακόμα.

- Και μόνο που αισθανόμαστε έτσι ο ένας για τον άλλον σημαίνει ότι η Σινίτρα είναι μια παρέα που μπορεί να λειτουργήσει και με ένα μόνο μέλος της σαν να λειτουργούσε με όλα μαζί. Αυτή η σκέψη μπορεί να μας βοηθήσει, γιατί κάτι άλλο αυτή τη στιγμή δεν μπορεί να γίνει.

Βγαίνοντας από τη σπηλιά, όμως, τους περίμενε μια έκπληξη. Ο Λίνος καθόταν σε ένα βράχο και πετούσε πέτρες στη θάλασσα. Η Μάλι έτρεξε κοντά του.

- Πόση ώρα είσαι εδώ;

- Δεν ξέρω, νομίζω λίγη. Δεν ήθελα να μπω στη σπηλιά.

- θα έρθεις μαζί μας; τον ρώτησε η Κίρα.

- Για να είμαι εδώ.

Το αποφάσισε, αλλά με βαριά καρδιά. Ο Κοράν τον σκούντησε στον ώμο.

- Σήκω. Αν είναι να φας ξύλο μετά, τουλάχιστον κοίταξε να αξίζει τον κόπο και έλα να ευχαριστηθείς το ταξίδι. Τότε θα αξίζει το ξύλο που θα φας. Αν είναι να σκέφτεσαι το ξύλο που θα φας και χάσεις την περιπέτεια, τότε δεν θα αξίζει το ξύλο που θα φας. Αν το φας. Εμπρός πάμε.

Ο Κοράν χαμογελούσε, όπως και όλοι τους. Η παρέα ξεκινούσε πλήρης!!!

- Θα πάρουμε ποδήλατα; ρώτησε η Κίρα.

- Σε αυτή την αποστολή νομίζω ότι τα πόδια μας είναι ότι ποιο χρήσιμο έχουμε. Τα ποδήλατα θα μας δημιουργήσουν δυσκολίες. Τι λέτε;

Όλοι συμφώνησαν με τον Κοράν, άφησαν τα ποδήλατά τους στη σπηλιά και κίνησαν με τα πόδια. Ο Κοράν έκανε μια ερώτηση στην Κίρα.

- Τι σου είπε ο γέρος για τη χώρα του Σεμπίν;

- Κάθε βράδυ, στις εννιά, στη δυτική πλευρά της πόλης, εκεί όπου ο βράχος σκεπάζει τη θάλασσα σαν μπαλκόνι, εμφανίζεται το άρμα του Μοκίρ. Αυτό το άρμα δεν το έχει δει κανείς μέχρι σήμερα, όμως. Αλλά όποιος μπορέσει να το δει, με τα δώδεκα λευκά άλογα και το καλέσει, τότε το άρμα έρχεται και τον παίρνει και τον ταξιδεύει στη χώρα του Σεμπίν. Αυτό μου είπε.

- Τότε ξεκινάμε για τη δυτική πλευρά της πόλης, για το βράχο. Θα πρέπει στις εννιά η ώρα, ακριβώς, να είμαστε εκεί. Και τι είπε ο γέρος ότι πρέπει να κάνουμε για να δούμε το άρμα του Μοκίρ;

- Δεν θυμάμαι ακριβώς Κοράν. Νομίζω πως είπε ότι, το άρμα του Μοκίρ μπορεί να το δει μόνο όποιος κατορθώσει να απαντήσει σε μια ερώτηση που θα κάνει στον εαυτό του εκείνη την ώρα. Ο Μοκίρ θα ακούσει την απάντησή του και αν αυτή είναι σωστή, τότε θα κάνει την εμφάνισή του.

Ο Κοράν προβληματίσθηκε. Έπειτα τη ρώτησε.

- Και ποια είναι η ερώτηση Κίρα που πρέπει να απαντηθεί; Θα πρέπει να την ξέρουμε από τώρα για να τη σκεφτούμε σε όλη τη διαδρομή. Τη θυμάσαι με σιγουριά; Γιατί λάθος ερώτηση σημαίνει και λάθος απάντηση.

- Ναι, αυτή τη θυμάμαι. Είμαι σίγουρη, δηλαδή. Είναι περίεργη ερώτηση. Δεν ξέρω αν θα μπορέσει κανείς μας να βρει την απάντηση. Εγώ τη σκέφτομαι από χθες το βράδυ και δεν μπόρεσα να βρω κάποια απάντηση.

- Πες την, θα τη σκεφτούμε και ο καθένας θα δώσει τη δική του απάντηση. Στο τέλος θα διαλέξουμε ποια θα δώσουμε.

Σε αυτή τη δήλωση του Κοράν συμφώνησαν όλοι. Η Κίρα τους είπε την ερώτηση που της είχε δώσει ο γέρος.

- Τι είναι ποιο βαρύ από όλο το σίδερο της γης και κόβεται χωρίς κανένα απολύτως εργαλείο; Αυτή ήταν η ερώτηση που μου είπε ο γέρος και μου είπε ότι έχουμε μόνο μια ευκαιρία, δεύτερη δεν υπάρχει.

Κοιτάχθηκαν μεταξύ τους και πραγματικά κατάλαβαν ότι αυτή η ερώτηση ήταν πολύ δύσκολο να απαντηθεί. Μια πολύ δύσκολη ερώτηση στην αρχή του ταξιδιού τους και αυτή θα έπρεπε να την απαντήσουν αν ήθελαν να φτάσουν στη χώρα του Σεμπίν με το άρμα του Μοκίρ. Και για αυτό είχαν μόνο δώδεκα ώρες μέχρι να φτάσουν στο βράχο. Δώδεκα ώρες ταξιδιού, που η απάντηση σε ένα γρίφο θα ‘βασάνιζε’ το μυαλό τους. Μια απάντηση που θα τους άνοιγε το δρόμο για τη μαγική Κιράνα. Αλλά και αυτή η σκέψη θα τους συνόδευε τις πρώτες αυτές ώρες. Αν τα κατάφερναν, τότε η Σινίτρα έμπαινε σε ένα ιστορικό χωρόχρονο. Στο χωρόχρονο της Κιράνα.

- Η απάντηση στην ερώτηση αυτή είναι πραγματικά πολύ δύσκολη. Αλλά μην πιέζετε τον εαυτό σας, απλά προσπαθήστε να βρείτε μερικές απαντήσεις. Όσο χαζές και αν νομίζετε ότι είναι, να τις πείτε. Νομίζω ότι η απάντηση βρίσκεται μέσα μας και πιστεύω ότι, τελικά, θα κατορθώσουμε να τη βρούμε. Αλλά και πάλι αν δεν γίνει, δεν έγινε και τίποτε. Δεν έχουμε να χάσουμε απολύτως τίποτε, μπορεί όμως να κερδίσουμε κάτι. Αυτό να σκέφτεστε και ότι απαντήσεις δώσετε να τις θυμάστε για να τις έχουμε πρόχειρες και γρήγορες για να διαλέξουμε. Προς το παρόν έχουμε δώδεκα ώρες για να φτάσουμε στο βράχο.

Αυτή ήταν η κατεύθυνση του αρχηγού τους. Όχι και άσχημη για ένα παιδί δώδεκα ετών. Όχι και άσχημη.

Το ταξίδι τους για το βράχο περνούσε μέσα από την πόλη και μερικά χιλιόμετρα από τα δυτικά της προάστια. Εκείνη τη μέρα , παρά το γεγονός ότι σκεφτόντουσαν διαρκώς την ερώτηση του γέρου, παρατηρούσαν τα γεγονότα γύρω τους με ένα διαφορετικό μάτι. Κάποια στιγμή μια νεαρή μητέρα μάλωνε το μικρό της κοριτσάκι γιατί της είχε ξεφύγει και κόντεψε να περάσει το δρόμο, όπου πιθανόν να την πατούσε ένα αυτοκίνητο. Ο τρόπος που η μητέρα μάλωσε το κοριτσάκι της ήταν άσχημος. Αυτό τους τράβηξε την προσοχή.

- Το είδατε αυτό; ρώτησε ο Λίνος.

- Το είδαμε, απάντησαν όλοι μαζί.

- Και τι έχετε να πείτε; Τι φταίει το κοριτσάκι; Δεν ξέρει ότι είναι δρόμος. Αν το ήξερε δεν θα προσπαθούσε να τον περάσει. Ηλίθιες μητέρες. Έτσι ξεκινάει πάντα.

- Μην σκέφτεσαι συνέχεια τον πατέρα σου και το ξύλο που θα φας. Τέλειωσε αυτό. Τώρα πηγαίνουμε στο βράχο και έχουμε να απαντήσουμε σε μια πολύ σοβαρή ερώτηση. Αν σκέφτεσαι τον πατέρα σου δεν θα μπορέσεις να κάνεις τίποτε. Και σε χρειαζόμαστε. Ο καθένας χρειάζεται τη σκέψη του άλλου.

Όλοι συμφώνησαν με τον Άνο και ο Λίνος προσπάθησε να ξεφύγει από την εικόνα του ξύλου που θα έτρωγε όταν θα γύριζε, αλλά τα γεγονότα που συνέβησαν εκείνη την ημέρα δεν τον άφησαν σε ησυχία. Συνέχεια του το θύμιζαν…

Παρακάτω ένας πατέρας έδερνε το γιο του γιατί είχε πέσει με το ποδήλατό του πάνω σε μια γριά και την είχε τραυματίσει. Δεν την είχε δει και ο μικρός προσπαθούσε να του εξηγήσει ότι δεν την είχε δει.

- Είσαι στραβός; Ολόκληρος άνθρωπος ήταν μπροστά σου. Που είναι το μυαλό σου; Το έχεις χάσει τελευταία.., και δως του ξύλο ο πατέρας στο γιο.

Ο Λίνος τρόμαξε με αυτή την εικόνα και για μια στιγμή σκέφθηκε να το βάλει στα πόδια και να γυρίσει πίσω. Τελικά στο τέλος όλοι άρχισαν να γελάνε με αυτή την κατάσταση και να διακωμωδούν την «κατάρα» του φίλου τους. Άρχισαν και τα πειράγματα. Πως θα γινόταν διαφορετικά; Δεν άκουγε σοβαρά, δεν άκουγε φιλικά, δεν άκουγε με τον οποιονδήποτε τρόπο. Ε! Καιρός ήταν λοιπόν να δοκιμάσουν και κάτι διαφορετικό και πράγματά τα πειράγματά τους είχαν καλύτερο αποτέλεσμα.

- Μέχρι να φτάσουμε στο βράχο ο Λίνος θα το έχει φάει ήδη το ξύλο, χωρίς ο πατέρας του να τον έχει ακουμπήσει καν…

Με αυτή τη σκέψη του Κοράν, όλοι γέλασαν με την ψυχή τους, ακόμα και ο Λίνος. Και πράγματι στη διαδρομή δεν ήταν και λίγες οι περιπτώσεις όπου οι γονείς μάλωναν τα παιδιά τους για τις ζαβολιές τους. Φτάνοντας στην άκρη της δυτικής πλευράς της πόλης και παίρνοντας τον παραλιακό δρόμο προς το βράχο είχε πέσει ήδη νωρίς το απόγευμα. Τα παιδιά δεν είχαν ρολόι μαζί τους και σκέφθηκαν να ρωτήσουν την ώρα. Ήταν τέσσερις το απόγευμα.

- Έχουμε πέντε ώρες ακόμα, είπε ο Κοράν.

- Νομίζω ότι φτάνουν… Η Κίρα έκανε μια μικρή παύση και συνέχισε. «Μέχρι το βράχο είναι ακόμα δυο ώρες. Μπορούμε να σταματήσουμε για λίγο και να πούμε μερικά πράγματα. Τι έχει σκεφτεί ο καθένας.»

- Έτσι λέω και εγώ. Νομίζω ότι ξέρω που είναι ο βράχος. Υπάρχει ένας χωματόδρομος που περνάει μέσα από ένα μικρό ύψωμα και οδηγεί εκεί. Εξάλλου αισθάνομαι πολύ κουρασμένη.

Η Μάλι, χωρίς να περιμένει την αντίδραση των άλλων, έβγαλε το σακίδιο από τον ώμο της και έκατσε στην άκρη του δρόμου κάτω από ένα δέντρο για να ξεκουραστεί. Έβγαλε τα παπούτσια της και άρχισε να τρίβει τα πόδια της.

- Δεν είσαι πολύ μικρή ακόμα για να το κάνεις αυτό;

- Ξέρω, ξέρω Κίρα και εγώ σε αγαπάω μην ανησυχείς. Άλλωστε δεν νομίζω ότι θα πεθάνω. Κάτι άλλο πρέπει να υπάρχει εκτός από το θάνατο. Διαφορετικά δεν θα έψαχναν όλοι για την αθανασία. Απλά και για εκεί δεν γνωρίζουν το δρόμο, όπως δεν τον γνωρίζουν για την Κιράνα.

(συνεχιζεται)

γραμμενο απο εναν φιλο (ΚΡΗΣΜΑ) που δεν εχει εκδοθει και θα το δημοσιευσω εδω σε 8 - 10 αναρτησεις

Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010

Τα παιδια είναι οι δασκαλοι της νεας εποχης.


Σημερα τα παιδια κατεκλυσαν τους δρομους για άλλη μια φορα σε μια πορεια διαμαρτυριας , για τον αδικο χαμο του Αλεξη και οι γονεις για άλλη μια φορα δεν ηταν εκει.

Δεν θα ξεχασω την πρωτη φορα που τα παιδια εκλεισαν τους δρομους, πρεπει ναταν το 88- 89 , επι Αρσενη υπουργου παιδειας, 17χρονα εκαναν τις πρωτες πορειες και καταληψεις για να διαμαρτυρηθουν για την παιδεια που τους επεβαλλαν.

Η αντιδραση των γονιων? Αποκαλουσαν τα παιδια αλητες, τεμπεληδες και ότι άλλο.

Κανεις δεν ηταν διπλα στα παιδια, μονα τους στους δρομους με τους γονεις απεναντι τους να διαμαρτυρονται που ηταν κλειστοι οι δρομοι και δεν μπορουσαν να πανε στη δουλεια τους.

Και που πηγαιναμε τοσα χρονια στη δουλεια μας, τι καταλαβαμε? Που είναι σημερα η δουλεια σου ευσυνειδητε εργαζομενε πολιτη? Που είναι σημερα το κρατος που υποστηριζες? Που είναι σημερα οι κοποι σου?

Λες και δεν μας αφορα το θεμα, λες κιαυτα τα παιδια δεν ειναι τα δικα μας παιδια , λες και ολοι οσοι κατεχουν υψηλες θεσεις η οποια θεση δεν είναι και γονεις κι οποια αποφαση παιρνουν μικρη η μεγαλη δεν αφορα και τα δικα τους παιδια.

Αληθεια ποιανου είναι αυτά τα παιδια που βγαινουν στους δρομους? Δεν είναι τα δικα μας παιδια?

Ο Aλεξης δεν ηταν δικο μας παιδι? Ένα παιδι που πηγαινε βολτα επεσε νεκρο από την σφαιρα ενός ασυνειδητου ενηλικα. Και ποσα αλλα συμβαινουν κάθε μερα?

Οι ιδιοι οι γονεις στρεφονται εναντιον των παιδιων τους , καμμια εμπιστοσυνη, αν τ’αφησω λεει ελευθερο θα παθει κακο, θα μου πει ψεμματα, θα με κοροιδεψει,

Ναι συμβαινει κιαυτο, αν αυτό εμαθε από σενα αυτό θα κανει, αν εσυ δενε χεις εμπιστοσυνη δεν θαχει κιαυτο, ότι ειμαστε εμεις είναι κι εκεινα, αλλα δεν αντεχουμε να το βλεπουμε .

Ποσα παιδια υποφερουν καθημερινα και οι γονεις απουσιαζουν, απορροφημενοι στην καριερα τους και στα προσωπικα τους θεματα , αποκομμενοι από τα παιδια τους στηριζουν ένα συστημα που θρεφει δολοφονους και σκοτωνει τα ιδια του τα παιδια.

Μα για να θρεψω τα παιδια μου δουλευω θα μου πεις, για να τα μεγαλωσω , ναχουν εφοδια για ένα καλυτερο αυριο, όμως ξεχασες να ρωτησεις τα παιδια σου τι θελουν, του εδωσες την επιλογη? να επιλεξει αν θελει ανεσεις και πλουτη η αν θελει απλως εσενα ? όχι, δεν ρωτησαμε τα παιδια μας και δεν τα ρωταμε ποτε, όταν θυμομαστε να τα ρωτησουμε , αφου μεγαλωσουν, είναι αργα πια, η που θα εχει γινει ρομποτακι, η που θα χει γινει αλητης, αναρχικος, καταθλιπτικος, περιθωριακος.

Τα παιδια είναι αδιαφορα ακουω κάθε μερα γονεις να λενε, τα παιδια ταχουν όλα πια και δεν ενδιαφερονται ν’αποκτησουν τιποτα, δεν διαβαζουν, είναι παθητικα ελεγαν πριν λιγα χρονια, ανυσηχουσαν οι μεγαλοι που τα παιδια ηταν κολλημενα σε μια τηλεοραση και σ’ένα πλει στεισον.

Όμως τα παιδια απεδειξαν ότι παρ’ολο που εμεις προσπαθουμε με κάθε τροπο ν’αχρηστεψουμε το μυαλο τους, την ψυχη τους εκεινα βρισκουν τροπο κι αντιστεκονται.

Πλημμυρισαν οι δρομοι για τον Αλεξη, καηκε η αθηνα από 16χρονα , πριν δυο χρονια , αμφιβολο αυτό, αλλα το χρεωθηκαν παιδια, τα παιδια παντως αντεδρασαν κιαυτο εχει σημασια.

Φωναζουν κάθε μερα με κάθε τροπο, προσπαθουν να μας μιλησουν να μας κανουν να τ’ακουσουμε , ειτε κανοντας αταξιες όταν είναι μικρα, ειτε βριζοντας μεγαλυτερα, ειτε βγαινοντας στους δρομους στην εφηβια τους.

Σημερα τα παιδια αντιστεκονται με αλλους τροπους, δεν διαβαζουν πια, πανε κι ερχονται στο σχολειο αδιαφορα, αναλφαβητοι πλεον πολλοι νεοι, αδιαφορουν για οσα εμεις οι μεγαλοι επιλεξαμε γιαυτα , για έναν τροπο ζωης απανθρωπο χωρις αγαπη. Χωρις στοργη, χωρις φροντιδα, χωρις ουσιαστικο ενδιαφερον, φτιαξαμε έναν κοσμο που απομακρυνει τον ανθρωπο από τον ανθρωπο έναν κοσμο που απομακρυνει τον ανθρωπο από την ψυχη του.

Ας σιωπησουμε τωρα κι ας τ’ακουσουμε , ειμαστε πολύ μικροι για να τους πουμε τι θα κανουν και τι να μην κανουν..εμεις αποτυχαμε πανηγυρικα .

Κιαν εχουμε ένα χρεος προς αυτά είναι να τα βοηθησουμε να βρουν τον εαυτο τους να τα βοηθησουμε να είναι κοντα στην ψυχη τους, να τους δωσουμε το χωρο που χρειαζονται για ν’απελευθερωσουν τη γνωση που εχουν μεσα τους.

Και ξερετε κατι? Δεν χρειαζονται άλλη εκπαιδευση, ηδη γνωριζουν τα παντα, εχουν καταγραφει στο dna τους και αγγλικα και μαθηματικα κι αρχαια ελληνικα.

Δεν εχουμε να τους μαθουμε τιποτα πια, αντιθετα τους τα σβηνουμε αντι να τα βοηθησουμε να τα θυμηθουν γιατι ο τροπος που τα διδασκονται είναι λαθος.

.

Τα σημερινα παιδια είναι αλλιως, είναι πολλα χρονια μπροστα ηρθαν εδώ τη συγγεκριμμενη περιοδο για να επιτελεσουν ένα εργο.

Να γκρεμισουν και να ξαναχτισουν τον κοσμο , ας κανουμε στην ακρη κιας τα αφησουμε να μας δειξουν τον τροπο, τα παιδια είναι οι δασκαλοι μας κι όχι εμεις γιαυτα.

Είναι παιδια εξειδικευμενα, που εχουν ειδικη γνωση , δεν χρειαζονται αχρηστες εγκυκλοπαιδικες γνωσεις αλλα χωρο και τροπο για να εκδηλωσουν την δική τους γνωση.

Ας τα εμπιστευτουμε κι ας τ’αφησουμε να μας δειξουν το δρομο, τα παιδια είναι οι δασκαλοι της νεας εποχης.

Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010

Ενας ανθρωπος που μου εδειξε το θεο…


"Ειμουν περιπου δωδεκα χρονων,ειπε ο φιλος μου, όταν καταλαβα ότι μου αρεσαν τ’αγορια.
Τιποτα στη συμπεριφορα μου, στην εμφανιση μου, στο περιβαλλον μου, δεν με ειχε προετοιμασει για κατι τετοιο.
Ισως ο αυστηρος πατερας μου κι ο αυταρχισμος του, με ειχε κανει να μισησω το φυλλο μου.
Ισως ο πρωταθλητισμος και η απομονωση , η αφοσιωση μου σ’αυτόν, ειμουν ολο μ’αγορια βλεπεις, ολο αντρικα σωματα γυρω μου.

Ισως, δεν ξερω τι, ομως βασανιστηκα πολύ, αλλες εποχες, δεν μπορουσα να ρωτησω κανεναν, αλλωστε δεν ηξερε και κανεις να μου πει.
Ετσι επιασα κουβεντα με το θεο, τον εκλιπαρουσα να κανει κατι, να με βοηθησει, να μου δειξει, να μου πει, ομως τιποτα, απαντηση δεν επαιρνα.

Οσο ενοιωθα ασχημα με τον εαυτο μου, ο θεος δεν απαντουσε.
Oσο ενοιωθα μικρος και βρωμικος ο θεος σιωπουσε.
Mεχρι που δεν αντεξα άλλο και του ειπα.

θεε μου γιατι μ’εκανες ετσι αφου δεν σ’αρεσω?
Αν ηθελες να ειμαι αλλιως γιατι δεν μ’ εκανες αλλιως?
Αφου εσυ εισαι μονo αγαπη, γιατι θελεις να βασανιζομαι?
Οι σκεψεις αυτές , μ’ελυσαν.

Καταλαβα ότι εγω δεν αποδεχομουν τον εαυτο μου, δεν με αγαπουσα, αλλα με μισουσα γι αυτες τις επιλογες μου.

Τοτε ενοιωσα το θεο να μου χαμογελαει.
Προχωρα μου ειπε, ετσι πρεπει να γινει, εγω θαμαι παντα εδώ.
Επιτελους μου μιλησε, μ’αγαπουσε κι ας ειμουν λαθος.

Εκεινη την ημερα πηρα μια αποφαση.
Ειπα, ότι κι αν κανω δεν θα ξεχασω ποτε την αγαπη σου.
Ότι κανω θα το κανω με αγαπη.

Κι αυτο εκανα, εδωσα πολύ αγαπη, οπου χρειαζοταν, μ’οποιο τροπο μου ζητουσαν.
Κι ας εισεπραξα πολύ πονο, πολύ ψεμμα, πολύ πουστια.
Γιατι άλλο γκευ κι αλλο πουστης, λεει χαρακτηριστικα.

Όμως εγω ποτε δεν ξεχασα.
ειχα ένα καταφυγιο παντα που με περιμενε.
ο θεος ηταν παντα μαζι μου,δεν τον εχασα στιγμη.
παντα τον κουβαλουσα μαζι μου, εβλεπε κι αυτος οτι εβλεπα, ηταν παντα παρων.
γιατι με δεχτηκε γυμνο κι ετσι μ’αγκαλιασε, δεν ειχα τιποτα να του κρυψω αλλωστε.

ετσι κι αλλιως τα ηξερε όλα.



σημ..
η αληθεια αυτου του ανθρωπου με καθηλωσε..πιο αντρας από τους αντρες για μενα..
γιατι ο θεος δεν θελει τιποτα άλλο από μας, παρα μονο την αληθεια μας ,
μονο εκει μπορουμε να τον συναντησουμε.
ευχαριστω καλε μου φιλε!!

Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010

ΕΝΩΣΗ – ΥΠΕΡΤΑΤΗ ΠΡΑΞΗ ΑΓΑΠΗΣ

Ερωτας είναι η φωτια που λιωνει την πανοπλια του εγωισμου , διχαζει, διασπα, γκρεμιζει , για να κανει χωρο ναρθει η αγαπη και να επιβεβαιωθει με ενωτικη πράξη, ερωτικη πραξη.

Φυσικα αυτό ισχυει για οσους εχουν κατι περισσοτερο από την υλικη τους υποσταση , αυτους που δεν φοβουνται να χασουν τον εγωισμο τους γιατι γνωριζουν ότι μονο χανοντας τον θα βρουν την ψυχη τους.

Φοβος κι εγωισμος αλληλενδετες εννοιες, δεν υπαρχει το ενα χωρις το αλλο.

Ενω η αγαπη υπαρχει με εμπιστοσυνη, σιγουρια ,σταθεροτητα, γαληνη.

Οπου υπαρχει εγωισμος δεν υπαρχει αγαπη.

Εγωισμος και αγαπη εννοιες ασυμβιβαστες.

Ο εγωισμος γνωριζει μονο από συναλλαγη κι όχι από προσφορα.

Η εννοια της αληθινης αγαπης βρισκεται μονο στην ψυχη μας .

Η ολοκληρωση μας είναι αρρικτα συνδεδεμενη με το άλλο μας μισο, το άλλο μας ολοκληρο.
Αναλογα με τη δική μας εξελιξη, καθε συντροφος ερχεται στο δρομο μας και μας βοηθαει να ενωσουμε κομματια του εαυτου μας, βοηθαει ναρθουμε πιο κοντα στην ολοκληρωση μας, στην ενωση με τον αληθινο εαυτο μας .
Κι οταν όλα τα κομματια μας ενωσουμε τοτε θα ρθει , ο ενας και μοναδικος αληθινος μας συντροφος, το άλλο μας ολοκληρο για να ενωσουμε απολυτα πια «τα δυο σε ένα», σωμα και ψυχη σε μια οντοτητα.
Σε απολυτη κατασταση μιλαμε για την απολυτη φωτιση κι ολοκληρωση του τελειου εαυτου.

Κάθε σπιθα ερωτα είναι ενδειξη ότι ο άλλος που το προκαλει εχει να μας δωσει κι εχουμε να δωσουμε ένα δικο μας κομματι, να μας βοηθησει ναρθουμε πιο κοντα στον εαυτο μας, πιο κοντα στη δική μας ενωση με την ψυχη, τον αληθινο μας εαυτο.

Κάθε σπιθα ερωτα προκαλει ενεργειακες ενωσεις αντιστοιχες των αστραπων όταν ενωνονται τα συννεφα πριν βρεξει, οι ψυχες ενωνονται πριν ενωθουν τα σωματα πριν συμβει η πράξη, επικοινωνουν μεταξυ τους, συνδεονται, αγκαλιαζονται, χορευουν , προκαλωντας το σωμα ν’ακολουθησει το ρυθμο τους.
Ο αληθινος εαυτος επικοινωνει με αισθησεις περα των υλικων και ορατων αισθησεων του σωματος γιαυτο και προκαλει υπερβατικους ερωτες, συναισθηματα εντονα που τρομαζουν, αγνωστα για την υλικη υποσταση και τις ορατες αισθησεις του.

Καθε τι που προερχεται εξω από τον ορατο κοσμο τρομαζει, γιατι το σωμα δεν μπορει ν’ακολουθησει σ’αυτόν τον κοσμο.
Οταν συμβαινει αυτό απλως επιβεβαιωνει ποσο πολύ εγκλωβισμενοι ειμαστε στην υλικη μας υποστασηκαι ποσο λιγο εμπιστευομαστε την αυλη υποσταση μας, την ψυχη μας που χρειαζεται χωρο να ενεργησει, χωρο που θα της παραχωρησει η υλικη μας υποσταση.


Ψυχη και σωμα δυο οντοτητες, δυο κοσμοι που καλουνται να ενωθουν σε μια , μεσω μιας πράξης που επιβεβαιωνει την ενωση αυτη, πράξη αγαπης που γεννα ζωη. Το υπερτατο μυστηριο ολων.

Κάθε θανατο του εγωισμου μας , ακολουθει μια γεννηση ψυχης, καθε κομματι του εγωιστικου εαυτου μας που πεθαινει γεννιεται κι αντικαθισταται μ’ένα κομματι της ψυχης μας.

Γιαυτο ποναει η αγαπη..γιαυτο ποναει ο ερωτας..κατι πεθαινει για να γεννηθει κατι άλλο…πονοι γεννας..σταυρωση και ανασταση…θανατος και ζωη.

Η αγαπη ειναι αμοιβαιο συναισθημα οταν ειναι αληθινη, οπως και καθε αληθινο αισθημα, συμβαινει στον ιδιο χρονο , με την ιδια δονηση, την ιδια συχνοτητα, τον ιδιο ρυθμο.

Σ’αυτόν τον κοσμο δεν εχει υπαρξει αποκατασταση της αγαπης, γιαυτο και δεν είναι κοσμος αγαπης γιατι κανεις φωτισμενος δεν ολοκληρωθηκε μεσα από πράξη τελειας αγαπης.

Είναι ένα κομματι γνωσης που λειπει από την ανθρωποτητα.

«Να θεωθει ο ανθρωπος μεσα από την ενωση του μ’έναν άλλο ανθρωπο»

Μια πράξη που εχει συμβει ναι μεν, αλλα δεν εχει καθιερωθει δε και δεν πηρε τη θεση που της αξιζει.


Όμως κάθε αληθινος ανθρωπος φερει αυτή τη γνωση μεσα του κι αυτη την ενωση αναζητα.

Μενει απλως να συμβει, η γνωση εχει δωθει και θα συμβει στον καταλληλο χρονο .








Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

Αποσπασματα από το αποκρυφο ευαγγελιο του Φιλιππου

Ο δρομος για την ολοκληρωση και τη φωτιση περνα κι από την σεξουαλικη πράξη..πραξη ενοτητας ..αληθινη πράξη αγαπης..

«η γαμηλια σουιτα, το αγιο των αγιων το υπερτατο μυστηριο ολων που οδηγει στην λυτρωση και την ολοκληρωση .»

Και η σύντροφος του [...] Μαρία Μαγδαληνή [...] την αγαπούσε περισσότερο από όλους τους μαθητές, και συνήθιζε να την φιλά συχνά στο στόμα.

Οι μορφές του κακού πνεύματος είναι ανδρικές και γυναικείες. Οι ανδρικές είναι οι μορφές εκείνες που ενώνονται με τις ψυχές που βρίσκονται σε γυναικείο σώμα και οι γυναικείες μορφές είναι αυτές που ανακατεύονται με ψυχές σε ανδρικό σώμα, μέσω αυτού που είναι ανυπάκουος. Και κανείς δεν θα μπορέσει να αποδράσει απ’ αυτές εάν τον δέσουν, εάν δεν λάβει ανδρική δύναμη ή γυναικεία δύναμη, τον γαμπρό και την νύφη. Ένας τους λαμβάνει από το καθρέφτισμα της γαμήλιας σουίτας. Όταν οι κακόβουλες γυναίκες βλέπουν έναν άνδρα να κάθεται μόνος, πέφτουν πάνω του και παίζουν μαζί του για να τον διαφθείρουν. Έτσι και οι έκφυλοι άνδρες, όταν βλέπουν μια γυναίκα να κάθεται μόνη, πάνε και κάθονται δίπλα της και προσπαθούν να την πείσουν και να την σαγηνεύσουν, για να την διαφθείρουν. Μα εάν δουν έναν άνδρα να κάθεται με την σύζυγό του στο πλάι του, τότε οι μιαρές γυναίκες δεν μπορούν να μπούν μέσα στον άνδρα, ούτε οι μιαροί άνδρες μέσα στην γυναίκα. Έτσι, όταν η εικόνα και ο άγγελος είναι ενωμένοι μεταξύ τους, κανείς δεν μπορεί να μπει μέσα τους.

Η αλήθεια δεν ήρθε στον κόσμο γυμνή, μα με σύμβολα και εικόνες. Ο κόσμος δεν θα λάβει την αλήθεια με άλλο τρόπο. Υπάρχει αναγέννηση και εικόνα αναγέννησης. Είναι οπωσδήποτε απαραίτητο να γεννηθούμε ξανά μέσα από την εικόνα. Ποιά; Την ανάσταση. Η εικόνα πρέπει να ξανα-υψωθεί μέσω της εικόνας. Η γαμήλια σουίτα και η εικόνα πρέπει να εισέλθουν μέσω της εικόνας στην αλήθεια: αυτή είναι η αποκατάσταση.

Ο Κύριος έκανε τα πάντα σε μυστήρια, βάπτιση και χρίσμα και ευχαριστία και λύτρωση και γαμήλιο δωμάτιο. […] είπε «ήρθα να για να κάνω τα κάτω σαν τα πάνω και τα έξω σαν τα μέσα. Ήρθα για να τα ενώσω σε ένα μέρος». [...] εδώ με σύμβολα, [...] και εικόνες.

Η γαμήλια σουίτα δεν είναι για τα ζώα, ούτε για τους σκλάβους, ούτε για τις έκφυλες γυναίκες. Μα είναι για τους ελεύθερους άνδρες και τις παρθένες.



Το άλογο γεννά άλογο, ο άνθρωπος γεννά άνθρωπο, ο Θεός φέρνει Θεό. Συγκρίνετε με τον γαμπρό και τη νύφη. Ήρθαν για [...]. Κανένας Εβραίος [...] υπήρξε. Και [...] από τους Εβραίους. [...] Χριστιανούς [...] αυτά [...] αναφέρονται ως «οι εκλεκτοί άνθρωποι του [...]» και «αληθινός άνθρωπος» και «Υιός του Ανθρώπου» και «ο σπόρος του Υιού του Ανθρώπου». Αυτή η αληθινή φυλή διακρίθηκε στον κόσμο [...] που οι υιοί της γαμήλιας σουίτας διαμένουν.

Υπάρχει ο Υιός του Ανθρώπου και υπάρχει ο υιός του Υιού του Ανθρώπου. Ο Κύριος είναι Υιός του Ανθρώπου και ο υιός του Υιού του Ανθρώπους είναι αυτός που δημιουργεί μέσω του Υιού του Ανθρώπου. Ο Υιός του Ανθρώπου έλαβε από τον Θεό την ικανότητα να πλάθει. Έχει επίσης την ικανότητα να δημιουργεί. Αυτός που έχει λάβει την ικανότητα να πλάθει, είναι πλάσμα. Αυτός που έχει την ικανότητα να δημιουργεί, είναι απόγονος. Αυτός που πλάθει δεν μπορεί να δημιουργήσει. Μα τώρα λένε «αυτός που πλάθει, δημιουργεί». Μα αυτό που καλείται «απόγονος» είναι μόνο πλάσμα. Γι αυτό [...] της γέννησης, δεν είναι απόγονοί του, μα [...]. Αυτός που πλάθει, δουλεύει ανοιχτά και είναι ορατός. Αυτός που δημιουργεί, το κάνει στα κρυφά, και είναι κρυφός, επειδή [...] εικόνα. Επίσης, αυτός που πλάθει, πλάθει ανοιχτά. Μα αυτός που δημιουργεί, δημιουργεί παιδιά στα ιδιαίτερα.


Κανείς δεν γνωρίζει πότε ο σύζυγος συνουσιάζεται με την σύζυγο, εκτός από τους ίδιους. Πράγματι, ο γάμος είναι ένα μυστήριο γι αυτούς που έχουν παντρευτεί. Εάν υπάρχει κάποια κρυφή αρετή στην μιαρή συνουσία, πόση ακόμη υπάρχει στο ιερό γαμήλιο μυστήριο! Δεν είναι σαρκικός, μα αγνός. Δεν ανήκει στο πάθος, μα στην θέληση. Δεν ανήκει στο σκοτάδι ή στην νύχτα, μα στην ημέρα και στο φως. Εάν ένας γάμος είναι ανοιχτός στο κοινό, τότε αυτό είναι πορνεία και η νύφη παίζει την πόρνη, όχι μόνο όταν διαβρεχτεί από άλλον άνδρα, μα ακόμα κι αν ξεγλιστρήσει από την κρεβατοκάμαρα και την δουν. Ας εμφανίζεται μονάχα στον πατέρα και την μητέρα, και στον φίλο του γαμπρού και στους υιούς του γαμπρού. Αυτοί επιτρέπεται να εισέρχονται στην γαμήλια σουίτα κάθε μέρα. Μα αφήστε τους άλλους να ποθούν να ακούσουν έστω την φωνή της και να ευχαριστηθούν το άρωμά της, κι αφήστε τους να τραφούν από τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι, σα τα σκυλιά. Οι γαμπροί και οι νύφες ανήκουν στην γαμήλια σουίτα. Κανείς δεν μπορεί να δει τον γαμπρό με την νύφη, εκτός εάν γίνει κι αυτός.

άγνοια είναι σκλαβιά. Η γνώση είναι ελευθερία. Εάν γνωρίζουμε την αλήθεια, θα βρούμε τους καρπούς της αλήθειας μέσα μας. Εάν ενωθούμε μαζί της, θα έρθει η ολοκλήρωσή μας.

Τώρα έχουμε τα δημιουργήματα της πλάσης. Λέμε «οι δυνατοί που βρίσκονται σε υψηλή εκτίμηση, είναι σπουδαίοι άνθρωποι. Και οι αδύναμοι που περιφρονούνται, είναι άσημοι». Συγκρίνετε τα δημιουργήματα με την αλήθεια: είναι αδύναμα και περιφρονημένα, ενώ τα κρυφά είναι δυνατά και χαίρουν υψηλής εκτίμησης. Τα μυστήρια της αλήθειας αποκαλύφθηκαν, καθ’ εικόνα και ομοίωση. Η γαμήλια σουίτα όμως, παραμένει κρυμμένη.

Όσο είναι κρυφή, η μοχθηρία είναι πράγματι ανεπαρκής, μα δεν έχει απομακρυνθεί από τον σπόρο του Αγίου Πνεύματος. Είναι σκλάβοι του κακού. Μα όταν αποκαλύπτεται, τότε το τέλειο φως ρέει στον καθένα. Κι όσοι είναι μέσα Του, θα λάβουν το Χρίσμα. Τότε οι σκλάβοι θα ελευθερωθούν και οι απαγωγείς θα είναι όμηροι. «κάθε φυτεία που δε φύτεψε ο Πατέρας μου ο ουράνιος θα ξεριζωθεί» (Ματθ. 15:13). Αυτοί που χώρισαν θα ενωθούν [...] και θα γεμίσουν. Ο καθένας που θα εισέλθει στην γαμήλια σουίτα θα αποκτά το φως, διότι [...] όπως στους γάμους που είναι [...] συμβαίνουν την νύχτα. Αυτή η φωτιά [...] μόνο την νύχτα, και σβήνεται. Μα τα μυστήρια αυτού του γάμου είναι τελειοποιημένα μέσα στην ημέρα και στο φως. Ούτε αυτή η ημέρα ούτε το φως της δύουν ποτέ.

Αυτός που θα λάβει αυτό το φως δεν θα είναι ορατός μα ούτε θα μπορεί να περιοριστεί.Εάν κάποιος γίνει ο υιός της γαμήλιας σουίτας, θα λάβει το φως. Εάν κάποιος δεν το λάβει όσο είναι εδώ, δεν θα μπορέσει να το λάβει αλλού. Και κανείς δεν θα μπορεί να βασανίσει έναν τέτοιο άνθρωπο, ακόμα κι όσο περιφέρεται στον κόσμο. Και όταν θα φύγει από τον κόσμο, θα έχει λάβει την αλήθεια στις εικόνες. Ο κόσμος θα έχει γίνει Αέναο, διότι το Αέναο είναι η ολότητα γι αυτόν. Έτσι είναι τα πράματα: έχει αποκαλυφθεί σ’ αυτόν μόνο, όχι κρυμμένο σε σκοτάδι και νύχτα, μα κρυμμένο σε τέλεια μέρα και ιερό φως.

Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2010

.......ΑΡΝΟΥΜΑΙ...

Αρνουμαι ο φοβος τους να γινει και δικος μου…

Αρνουμαι η αδυναμια τους να γινει και δική μου..

Αρνουμαι το ψεμμα που αληθεια μου λενε ότι είναι..

Αρνουμαι να δινω σε στειρα μυαλα… στεγνες καρδιες..χερσα χωραφια…

Αρνουμαι τη ζωη που μου προσφεραν ως θειο δωρο..

Αρνουμαι την κολαση που παραδεισο ονομασαν..

Αρνουμαι να ειμαι κομματι της πιττας που θελουν να φανε..

Αρνουμαι ν’ανηκω στον κοσμο που εφτιαξαν..

Μα θα ειμαι εδώ οσο χρειαστει …

Για να λέω ότι υπαρχει κι ενας αλλος κοσμος και τον θελουμε..

Ο κοσμος της ψυχης μου και της δικης σου..

Εκει σε βλεπω εκει σε συναντω.. Εκει σ’αναγνωριζω…

Και θα περιμενω οσο χρειαστει για να σε βρω..

Κι όλα τα κοματια της να ενωσω..

σε σενα να τα παραδωσω …

Στην μια και μοναδικη ουσια..

στην αληθεια της υπαρξης …

που εσυ μου εδειξες..εσυ με καθοδηγησες..

δεν υπαρχω χωρις εσενα…

δεν τελειωνει αυτος ο δρομος χωρις εσενα..

δεν μπορουμε να γυρισουμε πισω χωρις εσενα..

δεν μπορω να σταματησω να σ’αναζητω..


μα που εισαι Αγαπη?
Ειπες ότι θασουν εδώ..

Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

..Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΠΛΗΣΙΑΖΕΙ...

δυσκολη εποχη , πολλες οι προκλησεις..
κριση , κριση , κριση , ακουγεται παντου..
ναι, ισως εχει ερθει η μερα της κρισης..
και συμβαινει τωρα..
ναι, ισως ηρθε η ωρα του μεγαλου ξεκαθαρισματος..
ισως , ηρθε η ωρα να δουμε ολη την αληθεια..
να δουμε εμας, να δουμε τους αλλους..
να παρουμε θεση, να δηλωσουμε συμμετοχη..
να ταχθουμε σαν στρατιωτες στην πρωτη γραμμη..
η σε οποια μας ζητηθει..
δεν υπακουμε πλεον σε κανενα αφεντικο, ηγετη, και οποιονδηποτε εκφραζει εξουσια..
ακουμε μονο την ψυχη μας, την συνειδηση μας...
και πραττουμε συμφωνα μ'αυτην..
οποιος αλλος τροπος εχει αποτυχει..
η ανυπακοη δηλωνει ελευθερια..
η υπακοη ειναι εσωτερικη υποθεση..
κανενα συμφερον δεν μπορει πλεον να υποταξει την ψυχη μας..
καθε μερα που περναει ολο και περισσοτεροι βρισκουν την εσωτερικη τους φωνη
αυτη τη φορα η επανασταση θα ειναι πνευματικη και ψυχικη
ειναι επανασταση λογου και πραξης
συνεπειας και συνεργασιας ψυχης και σωματος
η επανασταση ειναι εδω..
η ανασταση πλησιαζει..

Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2010

ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

Η ποιηση προερχεται από τη λεξη ποιω ,δημιουργω..τι ποιει ο ποιητης? Φτιαχνει δια των αισθησεων ,λογο που εχει αρμονια και ρυθμο..τρια στοιχεια, λογος, αρμονια, ρυθμος ( κατά αριστοτελη)
Είναι η γλωσσα της ψυχης, η μουσικη της υπαρξης..ειναι η μεταφορα αισθησεων σε λογο.. η μεταφορα των αισθησεων από μια ψυχη σε άλλη..
Είναι ο τροπος που επικοινωνουν οι ψυχες μεταξυ τους..η γλωσσα τους.
.
Αν είναι εγωιστικος ο λογος αυτος εξαρταται από τα αισθηματα καποιου, εγωισμο δεν εχει μονο ο νους αλλα και η ψυχη, όπως εχουμε μαθει να την προσδιοριζουμε, θεωρουμε ψυχη την συναισθηματικη μας μνημη..και ποιητες ολους οσους απλως ξεδιπλωνουν τα συναισθηματα τους, το τι μου κανες και ποναω, το τι σουκανα και σ’εχασα..οσο και ποιητικα να το πεις, δεν παυει να είναι ένα εγωιστικο συναισθημα..
πολλοι ποιητες είναι εγωπαθεις, όχι ολοι όμως..κι εδω για μενα ισχυει η διακριση..αληθινου και ψευτικου..

Ο πραγματικος ποιητης είναι αυτος που μπορει να μετατρεψει το δικο του προσωπικο συναισθημα, να σπασει σε κομματια, να κατακερματισει την δικη του εγωιστικη ψυχη για να συναντησει την μια και μοναδικη, συμπαντικη ψυχη, ενεργεια καθαρη, και να μεταφερει δια του λογου του αυτην την συμπαντικη μελωδια..
Αυτή την ικανοτητα δεν την εχουν ολοι, γιαυτο και ο αριστoτελης στο «περι ποιητικης» αναφερει..την ποιηση ως τεχνη αλλα και ως μιμηση..
Οι μεν ποιουν οι δε μιμουνται..και αναφερει συγκεκριμενα, τις ομοιοτητες αλλα και τις διαφορες τους, ονομαζοντας τον Ομηρο δικαιο να λεγεται ποιητης, ενώ τον Εμπεδοκλη φυσιολογο μαλλον, παρα ποιητη..

Εν αρχη είναι οι αισθησεις και η φιλοσοφια ο τροπος σκεψης του μυαλου να τις εξηγησει, η διαδικασια αυτή δεν αναιρει την υπαρξη συναισθηματος, το αντιθετο μαλιστα, το εναυσμα είναι οι αισθησεις, και σκοπος της να διερευνησει κατά ποσο αυτές οι αισθησεις είναι πραγματικες η όχι..εγωιστικες η όχι..αρα και η πραγματικη φιλοσοφια αναζητα ερμηνειες εξω από εγωικους χωρους..αναζητα την αληθεια δια του νοος, και κανει παλι την ιδια διαδικασια που κανει ο ποιητης, μετατρεπει εγωιστικες εννοιες σε αληθινες και πραγματικες, την υποκειμενικη γνωση σε συμπαντικη γνωση..

Ποιηση λοιπον κατ’εμε είναι η καλλιεργεια της ψυχης, η μετατροπη και ο καθαρισμος των συναισθηματων σε αισθησεις, αληθινα αισθηματα ,το ξεκαθαρισμα η διακριση και η αναγνωριση της συναισθηματικης μνημης και της αληθινης ψυχης.

Φιλοσοφια είναι η διαδικασια σκεψης που καθαριζει το μυαλο από ψευδαισθησεις που δημιουργουν ψευτικες σκεψεις και οδηγουν σε ψευτικη πραξη, ψευτικη ζωη..ψευτικη υπαρξη..η μετατροπη του παραλογου σε λογικο..
Η εμπιστοσυνη στα ερεθισματα που λαμβανουμε από τις αισθησεις που ερχονται από την καθαρη μας ψυχη την καθαρη μας υποσταση, εκει υπαρχει η αληθινη γνωση και δημιουργουν σκεψεις που συνηθως καταληγουν σε συμπερασματα., δεν ειναι αδιεξοδες κι οσο κιαν πολλες φορες φαινονται εξωπραγματικες και φοβομαστε να τις πουμε, δημιουργουν τοσο ισχυρες δονησεις που είναι αδυνατον να τις αγνοησεις.
Η ενωση δηλαδη μυαλου και ψυχης , σε νου, σε νοηση γεννα το πνευμα που εκφραζεται μεσω της φιλοσοφιας και της ποιησης..τοτε υπαρχει αρμονια, όταν αυτά ενωνονται , όταν γινουν ένα και οδηγουν σε καθαρες σκεψεις, καθαρα αισθηματα και αληθινες πραξεις, αληθινη ζωη, αληθινη υποσταση..
Τοτε εχει νοημα και η φιλοσοφια και η ποιηση ,όταν μπορει να πραξει κανεις σ’αυτά που ανακαλυπτει δια της νοησης του..η πραξη είναι το αποτελεσμα ολων..αν δεν υπαρχει πραξη που να επιβεβαιωνει τη θεωρια δεν υπαρχει αληθεια..στειρα φιλοσοφια δηλαδη και παραγωγικη φιλοσοφια..
Σκετα λογια και θεωριες? ή συνεπεια αισθησεων ,σκεψης και πραξης?
τι δεν χρειαζεται? Τι είναι αχρηστο και τι περιττο? Και τα δυο απαραιτητα εξισου σ’έναν ανθρωπο που αναζητα την ολοκληρωση του..
Ο λογος των αρχαιων ελληνων φιλοσοφων ηταν και ποιητικος, ο λογος του Ιησου είναι και ποιητικος..η συμπαντικη γνωση είναι ποιητικη, ο αληθινος λογος είναι ποιητικος, όπως ποιηση είναι η αληθινη δημιουργια…κι επειδη τα παντα εν σοφια εποιησε..το συμπαν ποιει με γνωση κι όχι με αγνοια..κι ο θεος δηλαδη είναι και ποιητης και φιλοσοφος..ο αληθινος θεος που είναι ενωμενος κι όχι διχασμενος και κομμενος σε κομματια..
«οτι διχασμενο δεν αντιπροσωπευει την αληθινη δημιουργια. αλλα τον ειδωλισμο της»
Η ποιηση και η φιλοσοφια βαδιζουν χερι χερι στην αληθινη δημιουργια, στην αληθινη τεχνη δεν υπαρχει το ένα χωρις το άλλο.