Translate

Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2009

" Διαδρομή "



Aμιλητοι στεκουν οι διαβατες
περιπλανωμενοι στα βαθη των αιωνων
τιποτα γυρω γνωριμο…όλα εχουν αλλαξει
ποσες φορες..ποσες καρδιες..
δεν καρδιοχτυπησαν για σενα..
κι εσυ στεκεις εκει σε μια γωνια..
μαρμαρωμενη πριγκηπισσα μου..
κλειδαμπαρωμενη από το μισος και το φθονο..
σε τρομαξαν, σε φοβησαν,σου πηρανε τα παντα..
μα θαρθει λες..ειναι κοντα..το ξερεις πλησιαζει..
η ωρα που θα ελεθερωθεις..και παλι θα πεταξεις..
μα κανε τωρα υπομονη..ο χρονος όλα τα γιατρευει..
κι εκεινος το χρειαζεται..το δρομο ψαχνει ναβρει..
ολοι χαμενοι ειμαστε..σαν ξενοι προσπερναμε..
υπνωτισμενοι,αβουλοι,μικροι σαν στρατιωτακια..
πιονια στα χερια του ειμαστε,σε μια ασπρομαυρη σκακιερα..
τι κιαν εσυ εισαι ο βασιλιας και γω η βασιλισσα σου..
άλλος κουμαντο κανει εδώ..άλλος κινει το νημα..
και πώς να φυγεις από δω..πως να γλυτωσεις πεσμου..
μονο η παρανοια κυβερνα εδώ..το αλογο..και ο εγωισμος του.
ομηροi, ομηρε εγραψες..μεγαλο το ταξιδι..
οδυσσεια ο δρομος του γυρισμου..παμπολλες οι παγιδες..
μα μη λυγιζεις,τοξερες,ηταν επιλογη σου..
στον πολεμο ηθελες να πας..και γνωριζες τα μετρα..
και τα σταθμα κιαν χαθηκαν και οι αξιες ολες..
στεκεις εκει τωρα βουβη..ο πονος σου μεγαλος..
μα δεν υπαρχει πονος ξεχασες?
μια πλανη είναι κιαυτο..αλλη μια παγιδα..
που σε εγκλωβιζει στο εγω ..στην υλη του, στο ψεμμα
..που τοσο καλα ξερει να χτιζει..
Ο αρχων αυτης της διαστασης, φοβο τον λενε..ξερεις..
Με φοβο μεγαλωσαμε ολοι μας..ετσι μας εγκλωβιζουν..
ετσι μας κλεβουν ολους μας..ετσι μας υπνωτιζουν..
και την ψυχη μας θελουνε, λαφυρο του πολεμου..
μα δεν υπαρχει ουτε αυτό..στον αληθινο τον κοσμο..
που μακρυα είναι από δω..κι εμεις οι σταυροφοροι..
παντα εδώ θα ειμαστε για να λέμε την αληθεια..
αγωνες..μαχες δοθηκαν στ’ονομα της αγαπης…
ολοι αυτό ψαχνουν να βρουν, μα δεν μπορουνε ολοι
δεν ξερουν που είναι το σπιτι της..τι θα πει δεν ξερουν..
γιατι ψυχη δεν εχουνε , αδειοι και κουφιοι είναι..
απ’αλλου ερχονται αυτοι, άλλος είναι ο θεος τους..
δεν πα να λες εσυ ..για αληθεια και για γνωση..
ένα ζητουν παντα αυτοι..να παρουν την ψυχη σου..
την καθαρη σου την ενεργεια..τη σκεψη σου..τα παντα..
μας κλεβουν καθημερινα, όλους μας αντιγραφουν..
άλλο αυθεντικος άλλο ρομποτ..κι ας μοιαζουν ιδιοι ολοι..
δεν είναι όπως φαινεται …άλλη είναι η ουσια..
Της γνωσης του πραγματικου θεου..Που λιγοι τον γνωριζουν..
Καποτε ηταν ολοι εκει..Και παντα θαναι μαζι του..
Γιατι καθενας απ’αυτους..Ένα κομματι του εχει..
Εκεινος τους επελεξε..Τους εδωσε από κατι..
Που μεσα τους κραταν κρυφο..Σαν μυστικο μεγαλο..
Μα ηρθε η ωρα να φανει..Άλλο δεν παει..τελος..
Η αληθεια πρεπει να φανει..

Όλα στο φως θα βγουνε..
αυτο το φως που λαχταρας
αυτο το φως θα λαμψει..
αλλους θα τους φωτισει και θα δουν
και αλλους θα τους καψει..
αλλοι μαζι του θα ενωθουν
στη μια την ουσια..

Τρίτη 15 Δεκεμβρίου 2009

" Φόβος "

"Φόβος είναι η απόσταση που μας χωρίζει απο την ψυχή μας"
(δεν θυμάμαι ποιός το είπε, όμως μ'άρεσε και το κράτησα..)

Όπου υπάρχει ψυχή, σε όποια πράξη μας, σε όποια εκδήλωση ή έκφραση του εαυτού μας, της ψυχής μας δηλαδή, δεν υπάρχει φόβος, ο φόβος διαλύεται κι εξαφανίζεται . Τη θέση του παίρνουν ο ενθουσιασμός, η χαρά , η αγάπη , η αποδοχή και όλα τα θετικά συναισθήματα.
Είχε ψυχή, λέμε για αυτόν που κάνει μια γενναία πράξη, νίκησε το φόβο του δηλαδή, στην ουσία βρήκε το δρόμο κι ενώθηκε με την ψυχή του κι έπραξε όπως αυτή του είπε.
Ο φόβος είναι μια ιδέαση, μια ψευδαίσθηση, μια σκιά που πέφτει στην ψυχή μας κι όπως κάθε σκιά, εξαφανίζεται όταν ανάβει  το φως, κι αυτό το φως είναι η γνώση που προέρχεται απ' την ψυχή.
Η ψυχή δεν φοβάται, δεν γνωρίζει τι είναι φόβος και γιατί να φοβηθεί άλλωστε, αφού γνωρίζει ότι πάντα θα υπάρχει. Είναι η μόνη ουσία που διαρκεί παντοτινά, με σώμα η χωρίς, εκείνη συνεχίζει να υπάρχει. Η  ψυχή έχει τη γνώση κι όχι το σώμα.Την αληθινή γνώση της ζωής και της δημιουργίας κι όχι την περιορισμένη και πεπερασμένη γνώση του θανάτου.
Το σώμα, η ύλη κι ο εγκέφαλος του, δημιουργούν  αυτό το συναίσθημα του φόβου . Είναι  ο φόβος του φθαρτού, της ανυπαρξίας και της άγνοιας ,η αμετάκλητη πορεία προς το  θάνατο δημιουργεί και γεννά το φόβο. Είναι   η συναισθηματική μνήμη του πεπερασμένου που φέρει το σώμα και η ύλη του που δημιουργεί  φόβο.
Γιατί όμως υπερισχύει,  τι σημασία έχει για πόσο θα υπάρχει, αφού είναι δεδομένο ότι κάποια στιγμή θα πάψει να υπάρχει, τι χρειάζεται ο φόβος και ποιά η χρησιμότητά του?
Ο φόβος είναι μια μνήμη,όπως είπαμε προηγουμένως , ίσως μια καταγραφή της πτώσης από το φως στο σκοτάδι.
"Θυμάμαι πως κάποτε ήμουν φως και τώρα δεν είμαι. Αισθάνομαι την απομάκρυνση απο την ψυχή μου κι αυτό με τρομάζει, γιατί νιώθω ανίσχυρος, αδύναμος , γυμνός, χωρίς προστασία, χωρίς την ασπίδα μου. Χωρίς το λευκό μου φως , αυτό που  περιβάλλει όλα τα όντα που προέρχονται απο τη θεία δημιουργία του φωτός, νιώθω ελλειπής . Νιώθω στην ουσία την έλλειψη  αυτού του φωτεινού σώματός  , την απομάκρυνσή μου απ΄αυτό . Αυτό το θεικό φως που όταν το βρίσκω με κάνει άτρωτο."
 Γιατί υπάρχει κι αυτή η μνήμη , η μνήμη ότι κάποτε υπήρξα φωτεινό ον , είναι μια μνήμη καταγεγραμμένη μέσα μου , αυτή η μνήμη με ωθεί να αναζητώ , να προβληματίζομαι , να αμφισβητώ και να μην δέχομαι τον φόβο ως δεδομένο.
Την έλλειψη αυτού του φωτός, της αρχικής μου υπόστασης, έρχεται να μου την θυμίσει ο φόβος.   "Πρόσεξε , είσαι σε λάθος δρόμο, έπεσες σε παγίδα, σε μαύρη τρύπα. άλλαξες πορεία, πάρ το αλλιώς, είναι αδιέξοδο απο κει που πας, δεν έχει τίποτα εκεί για να βρείς, όσο προχωράς σ΄αυτό το δρόμο όλο και θα σκοτεινιάζει , το γκρι θα γίνεται μαύρο, μαύρο πίσσα κατράμι, όσο θα συνεχίζεις τόσο θα μαυρίζει. Εδώ είναι ο κόσμος του μαύρου, του ασπρόμαυρου, του σώματος της ύλης, ο γήινος τρισδιάστατος κόσμος που δεν χωράει όλη τη δημιουργία ,ούτε μπορεί να την εξηγήσει . Όσο  θα βρίσκεσαι εκεί όλα έτσι θα 'ναι. Χρειάζεται να ανέβεις λίγο ψηλότερα για να βλέπεις καλύτερα, να βρεις μια άλλη θέση μέσα σου όπου θα σου δίνει καλύτερη θέαση και τις απαντήσεις που χρειάζεσαι.  Το γνωρίζεις μέσα σου, γνωρίζεις ότι δεν είσαι από δω, ότι για λίγο ήρθες, μην πέφτεις στην παγίδα του , γιατί θα μεγαλώνει ο φόβος σου, θα τον βλέπεις παντού. Βρες έστω μια χαραμάδα φωτός, να βγείς από κεί, πάντα κάπου υπάρχει. Το φως υπάρχει μέσα σου , είναι η ψυχή σου, είσαι δημιούργημα της , έστω μια μικρή κουκκίδα της να βρεις είναι αρκετή για να σε επαναφέρει ."

Είναι λαβύρινθος ο φόβος, δεν έχει διέξοδο, κάθε μικρός φόβος όταν δεν τον αντιμετωπίζεις μεγαλώνει, θεριεύει, γίνεται μεγαλύτερος και στο τέλος σε κατασπαράζει, σαν το μινόταυρο σε περιμένει κλεισμένος στο λαβύρινθο, τρέφεται απο σένα, απο μένα, απ΄όλους μας , ο φόβος τρέφεται με φόβο, το θηρίο ορμάει από φόβο, μυρίζεται το φόβο επιτίθεται  κι αυτό το τρέφει.
 Κατασπαράζει ο ένας τον άλλον απο φόβο, ποιος θα επιβιώσει,  ποιός για λίγο θα παρατείνει τη ζωή του?
" Την ψυχή σου ζητάει σαν αντάλλαγμα, δημιουργώντας σου φόβο, σε απομακρύνει απο την ψυχή σου, γίνεσαι μόνο σώμα και η σάρκα θέλει σάρκα για να τραφεί, δεν υπάρχει αλλιώς, πεθαίνει .Μέσα απ΄το φόβο συνεχίζει να υπάρχει , επιβεβαιώνοντας την ύπαρξή του.
Αναμετρήσου μαζί του, δες τον ,αντίκρισέ τον κατάματα, αντέχεις,?
Μπορείς να δείς την ανυπαρξία του?
Μπορείς να δεις το τίποτα?

" Εν οίδα , ότι ουδέν οίδα " γνωρίζουμε ότι είπε ο Δάσκαλος Σωκράτης , που μπορεί να σημαίνει , ότι " Ένα οίδα ότι οίδα το ουδέν" κι όχι αυτό που έχουμε μάθει. Γιατί μόνο όταν αντικρίσεις και γνωρίσεις τι είναι το τίποτα αρχίζεις να συνθέτεις γνώση , αρχίζεις να συνθέτεις ψυχή που σε οδηγεί σε άλλο δρόμο , αυτό της εσωτερικής γνώσης και της σοφίας .

Αν λοιπόν μπορείς να αντικρύσεις το τίποτα ,  τότε είσαι κάτι, έχεις κι άλλα μάτια, βλέπεις με άλλα μάτια, με τα μάτια της ψυχής σου, γιατί η ψυχή μπορεί να δει το σώμα σαν εξωτερικός παρατηρητής, το σώμα δεν μπορεί να δει το σώμα ολόκληρο, παρά μόνο τμήματά του, κι ότι δεν βλέπει, ότι δεν είναι ορατό, αποτελεί ένα σκοτεινό σημείο κι είναι άγνοια.
Μόνο απ΄έξω μπορείς να δεις το σώμα, με τα μάτια της ψυχής σου.  Η ψυχή διαπερνάει και περιβάλλει το σώμα, δεν είναι μόνο μέσα του , βρίσκεται ταυτόχρονα και μέσα κι έξω, κινείται συνεχώς κι έχει την ικανότητα να βλέπει τα πάντα και να γνωρίζει τα πάντα,  μπορεί να βλέπει το όλον.
Αν έστω και μια φορά νίκησες κάποιο φόβο σου, τότε μπορείς να το ξανακάνεις, γνωρίζεις τον τρόπο, έχεις το νήμα που σε γυρίζει πίσω, που σε βγάζει απ' τον λαβύρινθο, το νήμα που έρχεται απο την ψυχή σου και σε οδηγεί σε κείνη.
Αν όχι,  θα περιπλανιέσαι στα σκοτεινά σοκάκια του μυαλού σου μέχρι να σε φάει ο μινόταυρος.
Κι αφού παντού κυριαρχεί φόβος και μινόταυροι το σίγουρο είναι οτι είμαστε πολύ μακριά απ' την ψυχή μας.
Και πάντα είναι ο ίδιος δρόμος, η ίδια διαδρομή, ακολουθώντας το νήμα λύνεται το αίνιγμα.
Τουτέστιν όπου υπάρχει ψυχή , φόβος δεν υπάρχει και ορθώς λέγουν ότι φόβος είναι η απόσταση που μας χωρίζει απο κείνη. Με  την δική μου νοητική ικανότητα και αντίληψη τα πράγματα έχουν έτσι, για κάποιους άλλους μπορεί να  είναι αλλιώς .

« Ο μόνος αληθινός δρόμος είναι αυτός που σε γυρίζει σε σένα , στην ψυχή σου , εκείνη πάντα γνωρίζει να σε οδηγήσει σωστά, εκείνη γνωρίζει το δρόμο  και μόνο αυτή, μια και είσαι δικό της δημιούργημα »

" Που είναι η ψυχή οέοο? "









Όλοι την ψάχνουν, μιά εδώ και μιά εκεί.
Μην είναι μέσα μας?
μην είναι μακριά μας?
μην έχει πάρει τα βουνά
και πίσω δε γυρίζει?

Μα τι μυστήριο κι αυτό,
το αυτονόητο να 'ναι
και το πιο δύσκολο.

Τι με εμποδίζει να τη δω?
τι με εμποδίζει να τη βρω?
Μόλις νομίζω ότι είναι εδώ,
και πάω να την αγγίξω,
άφαντη γίνεται με μιάς
και μ' ένα τσαφ ,
εξαφανίζεται.

Το είπαν τόσοι,
ο πιο δύσκολος δρόμος
είναι αυτός
που σε γυρίζει σε σένα,
στην ψυχή σου.

Κάπου εκεί έξω βρίσκεται ,
αιωρείται και περιμένει,
να τη δείς και να ενωθείς μαζί της ,
να αγκαλιαστείς
κι ένα μαζί της να γίνεις.

Μέχρι να γίνει αυτό,
τρέφονται όσοι μπορούν,
απο τον δικό σου διαχωρισμό,
ρουφάνε ζωή, ενέργεια
και μοιάζουν ζωντανοί.

Τα μηχανήματα δουλεύουν,
κινούνται τα ρομπότ,
μια ζωτική ενέργεια
μας τρέφει  όλους
και πολλές φορές, δε φτάνει.

Μα μην ξεχνάς,
είναι δική σου η ζωή,
από σένα , κλέβουν.

Βρες το κουμπί της ένωσης,
αυτή τη λευκή κουκίδα
που έδρα της έχει τη νόηση,
συνδέσου με το νου σου,
μόνο έτσι μπορείς να την αντιληφθείς,
το είπε κι ο Σωκράτης.

Κι ύστερα άκου τι θα σου πει
που θα σε οδηγήσει .

Άσε εκείνη να σε μάθει να αγαπάς
αυτή θα είναι η ενωσή σου.
Το δρόμο γνωρίζει αυτή καλά
τον έχει ξανακάνει.

Πίσω να σε οδηγήσει άστηνε,
εκεί απ' όπου ήρθες.
Εκεί που όλα ένα ήτανε
και πάντα έτσι θα ναι.

Όλα ενώνονται εκεί,
εκεί που είναι η ουσία
και μόνο όσοι έρχονται από κει
μόνο αυτοί την βλέπουν
πρέπει να το χεις μέσα σου,
αν δεν το 'χεις, κλάφτα
μια ζωή με δανεικά θα ζεις
και πάντα θα την ψάχνεις.

Μην είναι εδώ?
Μην είναι εκεί?
Μην είναι παραπέρα?

Κι όχι , δεν είμαι όπως εσείς
ένα δεν μπορώ να γίνω.

Με όσους τους νόμους φτιάχνουνε
να φυλακίζουν άλλους.
Με όσους το αίμα μου πίνουνε
αργά με καλαμάκι .
Με αυτούς που μ' εμποδίζουνε
να είμαι ο εαυτός μου.
Με όσους μ ' εξουσιάζουνε
πατώντας επί πτωμάτων.

Με όσους φόβο έχουνε
βαθειά μες την καρδιά τους
και  στην ιδέα τρέμουνε
να δουν τα σώψυχά τους.

Με όσους τους γέννησε η άγνοια
κι εκεί θέλουν να παραμένουν.
Τίποτα δεν αλλάζει γι αυτούς
ακόμα κι αν δίπλα τους πεθαίνεις.

Είναι ο φόβος της ανυπαρξίας  ,
που τους καθηλώνει ,
του τίποτα, του μηδενός
εκεί φοβούνται
πως θα ξαναγυρίσουν.

Αυτό είναι που γνωρίζουνε
αυτό και μας πουλάνε.
Φόβο και άγνοια γνωρίζουνε
έλλειμμα ψυχής, δημιουργούνε .

Ότι εκείνοι δεν νοούν,
δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει..
'Αλλοι απλώς έχουν δικό τους νου
και άλλοι πάλι , όχι.







(Φωτό  - Καντίνσκι Αντιθετικοί ήχοι, 1924. Κέντρο Πομπιντού, Παρίσι
"Το χρώμα είναι το κλειδί.
Το μάτι είναι το μαρτό και η ψυχή είναι το πιάνο με τις τόσο πολλές χορδές του.
Ο καλλιτέχνης είναι το χέρι που ακουμπώντας εδώ κι εκεί κάνει την ψυχή να πάλλεται αυτόματα".
http://www.tar.gr/content/content.php?id=3747